บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 323

"ฆ่า ฆ่าให้ได้สักคนพอแล้ว ฆ่าสักสองคนก็นับว่ากำไร!"

ชาวหวง

ทหารพ่ายศึกหลายคนโกรธและรู้สึกเสียใจมากจนชักดาบออกมาโจมตี!

พวกเขาทรยศต่อต้าเย่ พวกชาวหวงก็ไม่เชื่อใจพวกเขา พวกเขาน่าจะฟังสิ่งที่ท่านเสนาธิการทหารพูด!

แต่มาเสียใจตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว!

"ฆ่ามัน!"

บนกำแพงเมือง ทหารราบหนักของชาวหวงและกองทัพต้าเย่ทั้งสองฝ่ายก็เริ่มต่อสู้กันอีกครั้ง!

แต่การต่อสู้อยู่ฝ่ายเดียว!

เนื่องจากความห่างชั้นของอุปกรณ์และเครื่องมือ ทหารราบหนักชาวหวงส่วนใหญ่จึงสังหารได้อย่างง่ายดาย

แม้แต่ขุนพลทรยศอย่างหนิวเวยก็ถูกทหารราบหนักของชาวหวงรุมจนตายอย่างตอบโต้ไม่ได้ด้วยซ้ำ!

ทหารต้าเย่บางคนโหดเหี้ยมมาก ถึงขนาดกอดทหารราบหนักชาวหวงแล้วลากตกลงมาจากกำแพงเมือง!

ปึงปัง ปึงปัง...

ในตอนนั้น กองทหารต้าเย่ก็โยนทหารราบหนักของชาวหวงทิ้งเหมือนโยนเกี๊ยวลงหม้อต้ม

การเปลี่ยนแปลงกะทันหันนี้ทำให้ทหารต้าเย่ที่อยู่ข้างนอกสับสน: เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หวังหยวนเองก็สับสนเกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้เช่นกัน และโบกมือขึ้น "ฉวยโอกาสนี้และยึดกำแพงเมืองกลับคืนมา!"

อู๋หลิงนำทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬและทหารราบเกราะหนักทั้งสองกลุ่มบุกขึ้นไปยึดกำแพงเมือง!

ประตูเมืองไม่สามารถขึ้นไปได้

อย่างไรก็ตาม กำแพงเมืองยาวนี้มีแค่ไม่กี่จุดที่สามารถปีนขึ้นจากในเมือง

ในไม่ช้า อู๋หลิงก็นำทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬและทหารราบเกราะหนักมาล้อมจากทั้งสองทาง

หลังจากสังหารกองกำลังต้าเย่ทั้งหมด พวกชาวหวงสูญเสียทหารราบหนักของตัวเองไปไม่น้อย เหลือเพียงเจ็ดร้อยคน

ทันทีที่พวกเขาเจอกับอู๋หลิง ทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬ และทหารราบเกราะหนักพวกเขาก็ถูกสังหารอย่างอนาถทันที!

อากู่ฉาร้อนรนเล็กน้อย “ท่านอาจารย์ ควรทำอย่างไรดี?”

ดวงตาของโจวไป่ต้วนเคร่งเครียด "อ๋องน้อย ให้ทหารม้าลงจากม้า ต้องปกป้องกำแพงไว้!"

อากู่ฉาขมวดคิ้วลังเล

ทหารม้าส่วนใหญ่ลงจากม้าลงจากหลังม้าก็ใช้การไม่ได้แล้ว การขึ้นไปบนนั้นต่อสู้กับทหารหุ้มเกราะพวกนั้นเท่ากับเอาไปแก้ขัดก่อนเท่านั้น

การต่อสู้และเสียงกรีดร้องยังคงดำเนินต่อไป!

ผู้คนจำนวนมากในเมืองตื่นแต่เช้าและตัวสั่นเทา เมื่อมองไปยังประตูทิศเหนือจากระยะไกล

การต่อสู้ดำเนินต่อไปจนถึงรุ่งเช้า

มากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของทหารม้าชาวหวงหมื่นนายนายถูกสังหารไป อู๋หลิงทำการยึดกำแพงเมืองคืนมาได้สำเร็จ!

ขวัญกำลังใจของทหารม้าชาวหวงที่เหลือกว่าพันนายพังทลายลง พวกเขากลัวขวัญหนีดีฝ่อมากจนวิ่งหนีไป!

ทางฝั่งของอู๋หลิง กองทัพชุดเกราะทมิฬเสียชีวิตจากการต่อสู้ไปน้อยกว่าครึ่ง มีทหารหุ้มเกราะเหลืออยู่ไม่ถึงพันคน พวกเขาแต่ละหมดแรงนอนพิงผนังไว้!

บนหอคอยเมือง ชุดเกราะสีดำของอู๋หลิงขาดรุ่งริ่งมีบาดแผลทั้งเล็กและใหญ่นับไม่ถ้วน ในขณะนี้ร่างกายของเขากลายเป็นสีแดงเลือด เขาชักดาบออกมาแล้วชี้ลงไปข้างล่าง "อากู่ฉา เจ้ากล้ามาสู้กันไหม!"

แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลงมา อู๋หลิงที่ชุ่มไปด้วยเลือดยืนอยู่เหมือนเทพมาร หัวใจของอากู่ฉาสั่นสะท้านไม่กล้าพูดอะไรออกมา

เสด็จพ่อของเขาพ่ายแพ้ให้กับอู๋มู่ แล้วเขาจะมาพ่ายแพ้ให้กับอู๋หลิงได้อย่างไร?

โจวไป่ต้วนพูดอย่างกังวลใจ "อ๋องน้อยตกลงว่าจะสู้กับเขา ไม่เช่นนั้นขวัญกำลังใจจะเสียหายได้ ส่งทหารม้าลงอีกกลุ่มหนึ่ง พวกเขาต่อสู้มานานเรี่ยวแรงของพวกเขาก็น่าจะหมดลงแล้ว หากเราส่งทหารไปอีกหนึ่งหมื่นนาย ต้องจัดการเขาได้อย่างแน่นอน!”

"ถอย!"

อย่างไรก็ตาม อากู่ฉาบังคับม้าของเขาและหันหลังกลับ!