บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 324

ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าถ้าเขาส่งทหารม้าอีกหนึ่งหมื่นนายลงเข้าไปแล้ว ย่อมจัดการอู๋หลิงได้อยู่แล้ว!

แต่ตอนนี้เขาเหลือทหารม้าเพียงสามหมื่นนาย ถ้าเขาเทบุกไปอีกหนึ่งหมื่นนาย เขาจะเหลือทหารม้าสองหมื่นนาย!

ในเมืองนี้มีทหารเกือบสามหมื่นนาย หากจัดการอู๋หลิงลงได้ แล้วส่วนที่เหลือจะเป็นยังไงต่อ

มาแลกกันแบบนี้ไม่คุ้มค่าเลย!

กองทัพชาวหวงค่อย ๆ ถอนทัพออกไป ประตูเมืองบานหนานั้นก็ค่อย ๆ ปิดลง!

เมื่อเฝ้าดูอู๋หลิงที่เปื้อนเลือด กองทัพชุดเกราะทมิฬและทหารราบเกราะหนักบนหอสังเกตการณ์บนกำแพงเมือง ทหารจำนวนมาก ทหารพ่ายศึก และพลเรือนอดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า "แม่ทัพหนุ่มช่างเกรียงไกร!"

บนหอคอยเมืองอู๋หลิงตะโกนเสียงดัง "ท่านเสนาธิการทหารจงเจริญ!"

“ท่านเสนาธิการทหารจงเจริญ”

ทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬและทหารราบเกราะหนักที่เหลือนอนอยู่บนกำแพงเมืองตะโกนสุดเสียงด้วยกำลังที่เหลืออยู่

“ท่านเสนาธิการทหารจงเจริญ!”

เหล่าทหารตอบสนองและตะโกนจนสุดปอด

หากไม่มีกลยุทธ์ของท่านเสนาธิการทหาร เมื่อคืนนี้จะกวาดล้างทหารชั้นยอดของชาวหวงสี่หมื่นนายในครั้งเดียวได้อย่างไร

ทหารและผู้คนบนถนนมองไปที่หวังหยวนที่ทางแยกด้วยความชื่นชม!

แต่หวังหยวนก็ยกแขนขึ้นแล้วตะโกน "เหล่าทหารแข็งแกร่งมาก!"

ทหารทั้งหมดในนั้นต่างตกใจ

ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ทั้งหมดที่ได้มานั้นล้วนมาจากแม่ทัพ!

ใครสนใจทหารธรรมดาบ้าง!

ทุกคนต่างก็รู้ด้วยว่าชัยชนะในการต่อสู้ครั้งนี้ล้วนได้มาจากการวางแผนกลยุทธ์ของท่านเสนาธิการทหาร และความกล้าหาญของแม่ทัพหนุ่ม! .

หวังหยวนยกแขนขึ้นและพูดเสียงดัง "หากไม่มีพวกเจ้าที่ต่อสู้จนตัวตาย ไม่ว่าแม่ทัพหนุ่มและข้าจะมีแผนการและความกล้าหาญเพียงใด เราก็ไม่สามารถชนะศึกครั้งนี้ได้ และจิ่วซานก็คงไม่อาจปกป้องได้แล้ว ทหารทั้งหมดจงเจริญ!”

“ทหารแข็งแกร่งมาก!”

“ท่านเสนาธิการทหารแข็งแกร่ง!”

“แม่ทัพหนุ่มแข็งแกร่ง!”

ทันใดนั้นคลื่นเสียงตะโกนก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองจิ่วซาน ทหารทุกคนมีขวัญกำลังใจเต็มเปี่ยม ในสายตาเปี่ยมไปด้วยไฟแห่งการต่อสู้ ไม่เหลือท่าทางขลาดกลัวอีกต่อไป!

ขวัญใจคนทั้งเมืองลุกโชน!

ตอนนี้ชาวหวงได้ยึดครองจิ่วซานได้แล้ว จะปล่อยคนลงมืออย่างเขาไปได้อย่างไร!

“หยวนเอ๋อร์ หยวนเอ๋อร์!”

“พี่ชาย พี่ชาย!”

หลังจากตกตะลึงไปได้สักพัก พ่อกับลูกสาวก็มองหน้ากันและกอดกันร้องไห้ออกมา

ลุงจ้าวต้าฉุยน้ำตาไหล "ลูกข้าทำไมเจ้าถึงโง่ขนาดนี้ เจ้ามีความสามารถแท้ ๆ ทำไมเจ้าถึงไม่รอด ทำไมเจ้าต้องช่วยราชสำนักด้วย ลูกข้า ข้าผิดต่อแม่ของเจ้า ข้าดูแลเจ้าไม่ดี!”

“พี่ชาย!”

จ้าวชิงเหอยังร้องไห้หนักมากน้ำตาไหลพรั่งพรู่ หลังจากตกใจร้องไห้อยู่สักพัก นางก็สะอึกสะอื้นพูดว่า "พ่ออย่าร้องไห้ อาจจะยังไม่ตาย ตอนนี้พี่ข้าฉลาดยังกับอะไรดี คนอื่นหนีออกมาได้ ทำไมเขาจะหนีออกมาไม่ได้ล่ะ ไม่ตายแน่ ๆ ไปหมู่บ้านต้าหวัง ไปหาเขากันเถอะ เขาต้องกลับไปที่หมู่บ้านต้าหวังแน่!”

"ใช่แล้ว ไปที่หมู่บ้านต้าหวัง!"

ลุงจ้าวต้าฉุยหลั่งน้ำตา

พ่อลูกกำลังเก็บของจะออกเดินทาง!

ปัง

ทันใดนั้นประตูร้านตีเหล็กก็ถูกเปิดออก