บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 330

“อ๋องน้อย หนีไปซะ ณ จุดนี้เราพ่ายแพ้หมดรูปแล้ว! หมอนั่นมันไม่ใช่คน เขาช่างเลวร้ายเหลือเกิน คนซื่อตรงอย่างพวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้เขาหรอก หนีไปเร็วเข้า!”

ตอนที่ดึงอากู่ฉา โจวไป่ต้วนหน้าชาไปหมดแล้ว และเขาก็ได้ยอมแพ้จากใจจริง

เขาคิดว่าเขามีความรู้มากมาย และมีกลอุบายมากมายนับไม่ถ้วน แต่เมื่อเปรียบเทียบกับกลอุบายของเด็กนั่น เขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเขาซื่อสัตย์และเถรตรงเกินไป

ความคิดแผนดี ๆ ของเขามาจากไหนกัน!

วัวแปดร้อยตัวสร้างหายนะในค่ายชาวหวง ทั้งค่ายก็ลุกโชนด้วยเปลวเพลิง และเต็มไปด้วยความโกลาหล

ไม่ต้องพูดถึงชาวหวง แม้แต่ต้าเย่ก็อ้าปากค้างจนใส่ไข่ทั้งฟองเข้าไปได้!

เมื่อเช้าเสนาธิการทหารบอกว่าจะพาไปถล่มค่ายชาวหวงในคืนนี้ แต่ไม่มีใครเชื่อ!

แม้ว่าพวกเขาจะได้เห็นวัวแปดร้อยตัว แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าการต่อสู้เช่นนี้จะเกิดขึ้นได้

“ท่านเสนาธิการทหาร เราประทับใจท่านจริง ๆ เราประทับใจสุดไปเลย!”

หวางห่าว, อู๋หยวน และเจิ้งฝาเป่ย ขุนพลผู้มีประสบการณ์สามคน กำหมัดและก้มศีรษะคำนับอีกครั้ง

พวกเขาใช้สมองคิดมาทั้งเช้า คิดอยู่ว่าท่านเสนาธิการทหารจะพาพวกเขาไปเอาชนะศัตรูในคืนนี้ได้อย่างไร

คิดมาไม่ต่ำกว่าสิบวิธี แต่ไม่คิดเลยว่าการสู้รบจะต่อสู้แบบนี้ได้ด้วย!

"เอาล่ะ หยุดพูดยอกันได้แล้ว! ไปจัดการอากู่ฉา แล้วไปเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดชาวหวง แกล้งทำเป็นแพ้และหนีไปที่กำแพงด่านหัวมังกร ฉวยโอกาสนี้ยึดพื้นที่กลับคืนมา สงครามนี้จะได้จบลงสักที!"

หวังหยวนยืดตัว หันหัวม้ากลับไปที่เมือง ไม่ตั้งใจจะอยู่ที่นี่ต่อ

ขบวนวัวเพลิงเป็นรูปแบบการสู้รบในสงครามที่คิดค้นขึ้นโดยเถียนตาน ในช่วงสงครามระหว่างแคว้นของจีนก่อนราชวงศ์ฉิน

เขาแค่ทำตามแบบอย่างและปล่อยให้ภูมิปัญญาจีนโบราณเฉิดฉายขึ้นมาอีกครั้ง

แน่นอนว่ารูปแบบการรบนี้ทรงพลังมาก!

เมื่อมาถึงจุดนี้ บทบาทของเขาหมดลง และคงเหลือประโยชน์ไม่มากแล้ว!

สู้กลับไปนอนต่อดีกว่า กลางวันนอนไม่ค่อยหลับ ยังง่วงมากเลยทีเดียว!

“ยินดีกับท่านเสนาธิการทหารด้วย!”

ขุนพลทั้งสามอู๋หยวน หวางห่าว และเจิ้งฟาเป่ยทำการคำนับด้วยความเคารพ!

“ยินดีกับท่านเสนาธิการทหารด้วย!”

เมืองหลวง วังหลวง ณ ห้องทรงพระอักษร จักรพรรดิซิงหลงปัดพวกฏีกา เครื่องลายคราม พู่กัน หมึก กระดาษ และหินหมึกบนโต๊ะทรงพระอักษร ฝ่าบาทโยนฏีกาไปที่เท้า ชี้ไปที่หยางเฟิงกั๋ว อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายและด่าออกมา

“นี่คือคนที่เจ้ารับประกันด้วยชีวิตของเจ้า ทหารพ่ายศึกที่สวามิภักดิ์ให้พวกชาวหวงมากกว่าหนึ่งหมื่นนาย นำพวกชาวหวงเข้าไปในเมือง เมืองจิ่วซานถูกตีแตกพ่ายแล้ว เจ้ากล้าดียังไงบอกว่าพวกเขาจงภักดีและเชื่อถือได้? และหวังหยวนคนนั้น ที่เจ้าพูดทุกวันว่าเขามีความสามารถพิเศษมีพรสวรรค์ พรสวรรค์กับผีน่ะสิ จิ่วซานถูกทำลายแล้ว"

แม้ว่าจางหาน เจ้าเมืองจิ่วซาน, เสวี่ยผานที่เป็นผู้บัญชาการ และหลินเจาเอินยังไม่ได้กลับมาถึงเมืองหลวง สาสน์ของทั้งสามคนก็ถูกส่งมาอย่างเร่งด่วนมายังเมืองหลวงแปดร้อยลี้ จนมาถึงมือจักรพรรดิได้

แม้ว่ามุมมองจะแตกต่างกัน แต่ความหมายทั่วไปก็คล้ายกัน

อู๋หลิงและหวังหยวน ใช้ทหารพ่ายศึกที่สวามิภักดิ์ให้พวกชาวหวง ไปล่อชาวหวงและทหารม้าของพวกเขาเข้ามาในเมือง!

สาสน์นี้มีความนัยซ่อนอยู่ว่า ทั้งสองอาจถูกชาวหวงติดสินบนและยอมสวามิภักดิ์ต่อพวกชาวหวงไปแล้ว

อัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาเป่าชิงซือ เสนาบดีกรมโยธาธิการสือเหยาเฉียน เจ้ากรมพลเรือนและเสนาบดีกรมการคลังกู้จี๋เต้า และเสนาบดีกรมยุติธรรม หลี่ซือฉี ต่างก็ดูเศร้าสร้อย แต่ก็มีความสุขซ่อนอยู่ลึก ๆ ในแววตาของพวกเขา!

ราชสำนักสูญเสียเมืองใหญ่ไป และในฐานะอัครเสนาบดีและเสนาบดีกรม พวกเขาต้องเสียใจ

แต่ศัตรูคู่อาฆาตคนนี้ แนะนำคนชั่วมาทำผิด และเขาได้ให้การรับรองไว้ก่อนหน้านี้!

ครั้งนี้ลากเขาลงมาได้อย่างแน่นอน!

หยางเฟิงกั้วหยิบฏีกาขึ้นมาแล้วอ่านด้วยความขมวดคิ้ว "ฝ่าบาท จิ่วซานถูกตีแตกแล้ว จางหานในฐานะเจ้าเมือง เสวี่ยผานในฐานะผู้บัญชาการต้องอยู่และตายไปกับเมืองนี้ แต่ตอนนี้พวกเขาหนีไปหมดแล้ว ขันทีหลินเจาเอินเองก็พึ่งมาถึงจิ่วซาน เมื่อคืนเมืองเพิ่งถูกตีแตกมันดูไม่มีเหตุผลไปหน่อยหรือ? ข่าวทางด้านอู๋หลิงยังไม่มา ดังนั้นจะด่วนสรุปจะเร็วเกินไปพ่ะย่ะค่ะ! "