บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 334

หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “มีบางสิ่งที่มนุษย์เรามองตาเปล่าไม่เห็น มันมีขนาดเล็กกว่าฝุ่นท่ามกลางแสงแดด พวกมันอยู่บนมีดและผ้าพันแผล สิ่งเหล่านี้เป็นสาเหตุที่ทำให้บาดแผลเน่าเปื่อย เพียงแค่ทำความสะอาดแผลด้วยแอลกอฮอล์ แล้วพันผ้าด้วยผ้าที่ต้มในน้ำเดือด เพื่อฆ่าสิ่งเล็ก ๆ เหล่านี้ แล้วแผลก็จะหายเร็วขึ้น”

แพทย์หนุ่มขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “ในเมื่อดวงตาของมนุษย์ไม่อาจมองเห็นสิ่งที่เล็กกว่าฝุ่นได้ แล้วท่านค้นพบมันได้อย่างไรหรือขอรับ ท่านเสนาธิการทหาร? บรรพบุรุษของข้าฝึกฝนวิชาแพทย์มาเก้ารุ่นแล้ว เหตุใดข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย!”

แพทย์ทหารหลายคนมองหวังหยวน ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความสงสัย

พวกเขาเคารพหวังหยวน และชื่นชมเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ!

แต่ความเคารพก็คือความเคารพ ตอนนี้หวังหยวนท้าทายความเป็นมืออาชีพแล้ว ทำให้ทุกคนเริ่มไม่ค่อยมั่นใจ

เพราะอย่างไรเสีย การแนะนำผู้เชี่ยวชาญก็เป็นเรื่องยากสำหรับคนธรรมดา!

หวังหยวนมองแพทย์หนุ่ม ไม่โกรธ แต่ถามด้วยรอบยิ้ม “เจ้าชื่ออะไร!”

แพทย์ทหารหนุ่มตอบอย่างภาคภูมิใจ “เรียนท่านเสนาธิการทหาร ข้าน้อยชื่อฟู่ฉี เป็นแพทย์ฝีมือดีที่สุดในกองทัพ!”

เขาชื่นชมเสนาธิการทหาร เมื่อพูดถึงการทำศึก แต่การรักษาบาดแผลและช่วยชีวิตคืองานของเขา

“ฟู่ฉี หากมีโอกาสอีกครั้งในอนาคต ข้าจะบอกเจ้าว่าข้าพบมันได้อย่างไร!”

หวังหยวนให้กำลังใจ จากนั้นน้ำเสียงก็เคร่งขรึม “แต่ตอนนี้พวกเจ้าต้องทำตามที่ข้าบอก นี่คือคำสั่งทหาร!”

แนวคิดเรื่องจุลินทรีย์และแบคทีเรีย คนยุคนี้ย่อมยอมรับได้ยาก!

มีเพียงการทำแก้ว แล้วสร้างกล้องจุลทรรศน์เท่านั้น ที่จะทำให้ผู้คนมั่นใจได้

“... รับคำสั่ง!”

ฟู่ฉีก้มหน้าลงอย่างไม่มั่นใจ

แพทย์ทหารกลุ่มหนึ่งก็ก้มหน้าตอบรับ แล้วรีบไปเตรียมผ้าพันแผลที่สะอาด!

ในค่ายทหารที่ได้รับบาดเจ็บ เสียงกรีดร้องคร่ำครวญดังขึ้นจากทหารทีละคน การฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์เริ่มขึ้นแล้ว!

เห็นแพทย์ทหารพันผ้าให้ทหารที่บาดเจ็บ แผลยาวสามนิ้วถูกผ้าพันไว้

หวังหยวนเรียกแพทย์ประชุมทหารอีกครั้ง “บาดแผลใดที่ยาวเกินไป และรักษายากจะต้องฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์ จากนั้นจึงใช้เข็มและด้ายที่ทำจากลำไส้สัตว์ฆ่าเชื้อ มาเย็บปิดแผลเหมือนการเย็บเสื้อผ้า ด้วยวิธีนี้เท่านั้นจึงจะทำให้แผลหายได้เร็วขึ้น”

“อะไรนะ?”