บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 335

“เจ้าไม่สามารถเรียนรู้ได้ หากเจ้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน!”

หวังหยวนกล่าวว่า “ข้าจะให้คนไปนำศพของชาวหวงมาให้พวกเจ้าทันที จะได้ผ่าดูว่าเอ็นข้อมือและเอ็นร้อยหวายคืออะไร จากนั้นจะได้ช่วยเย็บต่อให้พี่น้องได้เมื่อถึงเวลา”

“ผ่าศพคน!”

แพทย์ทหารทุกคน รวมถึงฟู่ฉีต่างก็ตกตะลึง บางคนรู้สึกสยอง!

ในยุคนี้ไม่ว่าใครก็เชื่อเรื่องผีและเทพเจ้า น้อยคนนักที่จะกล้าเข้าใกล้ศพ!

ไม่ต้องพูดถึงการชำแหละศพ!

คำพูดของหวังหยวนทำให้พวกเขาหวาดกลัวมาก จนแทบจะสติแตก

“นี่คือทักษะทางการแพทย์แขนงใหม่ ใครก็ตามที่สามารถเรียนรู้สำเร็จ จะเป็นคนแรกในการแพทย์แขนงนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีชื่อเสียงไปอีกนานหลายศตวรรษ แต่จะถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ด้วย!”

หวังหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงโน้มน้าวใจ “หากใครสามารถรักษามือและเท้าของทหารได้ ข้าจะขอให้แม่ทัพหนุ่มขอความดีความชอบให้ จากนั้น... จะสามารถไปทำงานในโรงหมอหลวงได้!”

“เฮือก!”

ดวงตาของแพทย์ทหารทุกคนเป็นประกายเมื่อได้ยินดังนั้น ไม่มีใครเคยทำสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเช่นนี้!

ฟู่ฉีกัดฟันพูด “ท่านเสนาธิการทหาร ข้ายินดีที่จะลองดูขอรับ!”

“ได้เลย!”

ดวงตาของหวังหยวนเป็นประกาย “รอก่อน ข้าจะให้คนนำเครื่องมือมาให้เจ้า!”

หวังหยวนนึกถึงมีดผ่าตัดขนาดเล็กในความทรงจำ แล้วส่งแบบไปที่แผนกทำเกราะ แม้ว่าอุปกรณ์จะยังไม่เสร็จสิ้น

อู๋หลิงเข้ามาพูดว่า “เสนาธิการทหาร อากู่ฉาและเจ้าหน้าที่ของเขาต้องการพบเจ้า!”

หวังหยวนโบกมือปฏิเสธ “ไม่ไป!”

โอรสของอ๋องถูหนานคนนี้ส่งเสียงร้องจะพบเขาให้ได้ ตั้งแต่วันที่ถูกจับ

แต่เขาขี้เกียจเกินกว่าจะเสียเวลากับคนเช่นนี้!

อู๋หลิงยิ้มฝืดเฝื่อน แล้วพูดว่า “เสนาธิการทหาร เหตุใดเจ้าถึงอยากเจอทหารชาวหวงธรรมดามากกว่าท่านอ๋องน้อย อากู่ฉา”

ทั้งสองมาถึงค่ายเชลยทหารแล้ว!

ทหารชาวหวงทุกคนถูกถอดชุดเกราะ สวมเสื้อผ้าบาง ๆ มีโซ่ตรวนที่มือและเท้า กำลังรวมตัวกันอยู่ในกระโจม

ในกระโจมตรงกลาง อากู่ฉาและโจวไป๋ต้วนที่ถูกล่ามมือและเท้า กำลังนั่งล้อมเตาอั้งโล่ด้วยสีหน้าหดหู่

ทันทีที่เขาเดินเข้าไปในค่าย รูม่านตาของอากู่ฉาก็หดตัวลง จ้องมองหวังหยวนเหมือนเหยี่ยวด้วยความประหลาดใจ “เจ้าคือหวังหยวน เสนาธิการทหารของอู๋หลิง!”

“ข้าเอง! เหตุใดเจ้าต้องการพบข้า คงไม่ได้คิดจะเรียกข้ามาด่าใช่หรือไม่!”

หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้น “แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่าข้าเป็นคนอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ปกติจะไม่ละเว้นใคร!”

“ท่านหวังหยวน เรื่องนี้เจ้าเข้าใจผิดแล้ว!”

อากู่ฉาเงยหน้าขึ้นพูดว่า “ชาวหวงเคารพนักรบ แม้ว่าเจ้าจะฆ่าพ่อของข้า และเอาชนะทหารม้าชาวหวงหนึ่งแสนนายได้ก็ตาม มันเป็นเรื่องจริงที่ท่านอ๋องน้อยเกลียดเจ้ามาก แต่ท่านอ๋องน้อยชื่นชมสติปัญญาของเจ้ายิ่งนัก ท่านอ๋องน้อยต้องการพบเจ้า เพียงเพราะอยากเห็นว่าข้าแพ้ใคร และคนเช่นไรที่สามารถสร้างกลยุทธ์อันชาญฉลาดเหล่านั้นได้!”

หวังหยวนโบกมือ “เอาล่ะ ตอนนี้เจ้าได้เห็นแล้ว หากไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะออกไปแล้ว!”

“ช้าก่อน!”