บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 336

อากู่ฉากล่าวว่า “เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าพ่อของข้าพูดอะไรกับข้าก่อนที่สิ้นลม?”

หวังหยวนหันกลับมา “ขออภัย ข้าไม่สนใจคำพูดสุดท้ายของข้าศึก!”

“เจ้า...”

อากู่ฉาเลือดขึ้นหน้า เขารีบกัดฟันพูด “พ่อของข้าบอกว่าไม่ต้องล้างแค้นให้เขา ให้ข้าบุกทำลายเมืองและจับตัวเจ้าทันที แต่อย่าฆ่าเจ้า และให้ทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ เพื่อชนะใจเจ้าให้ได้ และบอกว่าเจ้าสามารถครองแผ่นดินได้! เดิมทีข้าเมินเฉยต่อคำพูดสุดท้ายของพ่อ แต่หลังจากศึกครั้งนี้ ท่านอ๋องน้อยเช่นข้าก็เชื่อเช่นนั้น”

“ให้ตายเถอะ...”

หวังหยวนแอบสบถ

เจ้าบ้าอ๋องถูหนานคนนี้กำลังหาเรื่องให้เขาไม่ใช่หรือ พูดเรื่องไร้สาระก่อนตาย!

หากคำพูดนี้แพร่ออกไป เขาคงเดือดร้อนหนักแน่!

โจวไป๋ต้วนที่นิ่งเงียบอยู่ข้าง ๆ พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แม่ทัพหนุ่ม เสนาธิการทหาร พวกเจ้าเองก็คงรู้ว่าต้าเย่ของพวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ฮ่องเต้โง่เขลาเบาปัญญา ขุนนางก็โลภมาก คนมีความสามารถแท้จริงกลับถูกกีดกัน ต่อสู้แย่งชิงตำแหน่งสูงกัน แม้แต่ผู้บัญชาการอย่างแม่ทัพมู่ก็ถูกฆ่าตาย ราชสำนักเช่นนี้ไม่คุ้มกับการยอมมอบชีวิตให้!”

อากู่ฉารีบพูด “เสนาธิการทหารและแม่ทัพหนุ่ม พวกเจ้าคุมได้ทั้งพลเรือนและทหาร ตราบใดที่พวกเจ้าเต็มใจจะไปยังดินแดนของข้า ท่านอ๋องน้อยเช่นข้าก็จะมอบตำแหน่ง แล้วรวบรวมกองกำลังอีกครั้ง แล้วพวกเราจะสามารถ เพื่อครองแผ่นดินได้ เมื่อถึงตอนนั้น ข้าจะได้เป็นเจ้าครองแผ่นดิน แล้วจะแต่งตั้งให้พวกเจ้าอยู่เคียงข้างข้า... โอ๊ะ!”

“ลงมือ!”

สีหน้าของหวังหยวนเปลี่ยนไป เขาชกหน้าโจวไป๋ต้วน

อู๋หลิงต่อยหน้าอกอากู่ฉา ทำให้เขากระเด็นไปข้างหลัง กระอักเลือดออกมา!

“กลายเป็นนักโทษเชลยศึก แต่ยังกล้าใช้กลวิธีตอบโต้โน้มน้าว แม้ว่าคนในราชสำนักต้าเย่จะเป็นคนไม่ได้ความจริง แต่ฟังดูก็รู้ว่าพวกเจ้ากำลังดิ้นรนหาทางรอดอยู่!”

หวังหยวนด่าแล้วเดินออกไป

หากเรื่องนี้ไม่ได้รับการจัดการอย่างถูกต้อง และไปถึงราชสำนัก ก็จะไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย

อู๋หลิงก็ตามมาด้วยใบหน้าซีดเซียว

เขาไม่คาดคิดว่าทั้งคู่จะเป็นเช่นนี้ พยายามโน้มน้าวพวกเขาให้ไปเป็นพวก

“เสนาธิการทหาร แม่ทัพหนุ่ม!”

โจวไป๋ต้วนตะโกน “ต่อให้พวกเจ้าจะสำเร็จภารกิจนี้ แต่ราชสำนักของพวกเจ้าก็จะไม่ปฏิบัติต่อพวกเจ้าอย่างดี หากไม่เชื่อก็รอดูได้เลย!”

“เจ้าลืมสิ่งที่ข้าพูดไปแล้ว! ชื่อเสียงนั้นเป็นเพียงภาระ ข้าแค่อยากเป็นคนอิสระไร้กังวล ใช้ชีวิตเงียบ ๆ อย่างสงบสุข!”

หวังหยวนส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

เขาบอกอู๋หลิงหลายครั้งแล้ว ว่าอย่าพูดถึงเขาในสาส์นกราบทูล

คนกลัวมีชื่อเสียง หมูกลัวอ้วน!

มันคงจะไม่เป็นอะไร หากเขามีความสามารถในด้านนี้จริง ๆ แต่เขารู้ที่มาของความรู้ของตัวเองดี

ค่อย ๆ ใช้ไป ยิ่งเจอเรื่องเยอะ ก็ยิ่งหมดเร็ว!

แล้วราชสำนักต้าเย่ ขนาดวรีบุรุษผู้ยิ่งใหญ่อย่างขุนพลมู่ยังถูกสังหาร!

เขาไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนเหล่านั้น

เมื่อกลับบ้าน ความรู้สึกผิดฉายชัดบนใบหน้าหูเมิ่งอิ๋งขณะพูด “คุณชาย ข้าทำให้ท่านมีปัญหาใหญ่เสียแล้ว!”