บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 346

ทหารทุกคนที่ยอมจำนนต่างตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว!

“โชคดีที่อู๋โหวขอร้องไว้ และพวกเจ้าได้ทำความดีความชอบในศึกครั้งนี้ ดังนั้นข้าจะเมตตายกโทษให้กับบาปของครั้งนี้ ทุกคนจะได้อยู่ในกองทัพชั่วคราว และรับราชการในกองทัพต่อไปตามที่แม่ทัพจัดการ เมื่อถึงเวลาจะถูกปลดอาวุธ แล้วกลับไปยังถิ่นกำเนิดของตัวเอง”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”

ทหารที่ยอมจำนนทั้งหมดหลั่งน้ำตา

ตามที่คาดไว้ เสนาธิการทหารไม่ได้โกหกพวกเขา เมื่อได้รับชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่ ฮ่องเต้จะทรงอภัยโทษให้พวกเขา

ขันทีผู้ส่งราชโองการ เลิกอ่านราชโองการแล้วประสานมือพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอแสดงความยินดีกับอู๋โหวที่ได้เป็นโหวอีกครั้ง!”

“ขอบคุณขันที!”

อู๋หลิงขมวดคิ้วและพูดว่า “ประกาศหมดแล้วหรือ?”

ขันทีที่มาส่งราชโองการปล่อยมือ แล้วพูดว่า “จบแล้ว”

เฮือก!

ราวกับสายฟ้าฟาดลงมาจากท้องฟ้า สีหน้าของทหารทุกคนในสนามเปลี่ยนไปมาก ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสก็เปลี่ยนไปเป็นไร้ความรู้สึก ไม่มีใครมีความสุขอีกต่อไป

อู๋หลิงคว้าราชโองการของฮ่องเต้มาอ่าน เส้นเลือดดำปูดขึ้นมาจากมือเขา “ข้าและขุนพลทั้งสามได้เขียนรายงานระบุอย่างชัดเจน ถึงการมีส่วนร่วมของเสนาธิการทหาร ราชสำนักไม่ได้ให้ตำแหน่งแก่เสนาธิการทหารเลยหรือ?”

“เจ้ากำลังพูดถึงเด็กที่ชื่อหวังหยวนคนนั้น!”

ขันทีผู้ส่งราชโองการตกใจ เมื่อรู้สึกตัวก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เดิมทีฝ่าบาททรงต้องการให้เขามอบวิธีลับในการสร้างอาวุธ และมอบตำแหน่งข้าราชการระดับเก้าให้ เสนาบดีฝ่ายซ้ายจึงพาคนไปเข้าเฝ้าทัดทาน ส่งผลให้ฝ่าบาท ทำให้เขาไม่ได้เป็นแม้กระทั่งข้าราชการระดับเก้า!”

“อะไรนะ!”

อู๋หลิง, หวงเฮ่า, อู๋หยวน และเจิ้งฝาเป่ยที่อยู่ใกล้ ๆ ได้ยินเรื่องนี้ ก็ตกตะลึงและตัวสั่นด้วยความโกรธ

สำหรับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ในฐานะเสนาธิการทหาร ฝ่าบาทไม่เพียงแต่ปฏิเสธ ที่จะพระราชทานตำแหน่งให้เท่านั้น แต่ยังต้องการเอาวิธีการลับในการทำศึกไปด้วย และไม่แม้แต่จะพระราชทานตำแหน่งขุนนางระกับเก้าให้เขาด้วย ช่างอัปยศ!

ครู่หนึ่งทุกคนก็พูดไม่ออก ใบหน้าก็มืดมน!

แม้ว่าพวกทหารจะไม่ทราบรายละเอียด แต่พวกเขาก็รู้เช่นกันว่าเสนาธิการทหารไม่ได้ตำแหน่ง จึงได้แต่กลั้นหายใจ

บรรยากาศเริ่มตึงเครียด

ขันทีที่มาส่งราชโองการและทหารองครักษ์เห็นเช่นนั้น ก็รีบพาคนไปยังที่ว่าการอำเภอ

ตอนที่เมืองแตก เหยียนฟู่กู่ยืนกรานปฏิเสธที่จะล่าถอย จึงได้เลื่อนตำแหน่งด้วย

ในค่ายทหาร บรรยากาศไร้ชีวิตชีวา ทุกคนไม่มีความสุขเลยที่ได้รับการเลื่อนยศให้สูงขึ้น!

เหล่าทหารต่างมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครรู้ว่าควรจะพูดอะไร

เมื่อเห็นกลุ่มคนที่เต็มไปด้วยรังสีอำมหิต คนตระกูลหยางก็ตกใจแทบตาย

หยางว่านหลี่ทำหน้าเคร่งขรึม “พวกเจ้าคิดจะทำอะไรอีกล่ะ? ขอเตือนพวกเจ้าเลยว่าอย่าวุ่นวาย! ตระกูลหยางมีคนอยู่ในราชสำนัก... อ๊าก!”

...

หวังหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้ยินว่าราชสำนักไม่ได้มอบยศให้

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสิ้นสุดราชวงศ์ เขาเห็นจากในประวัติศาสตร์จีนโบราณมากเกินไปแล้ว

คนทรยศขึ้นเป็นใหญ่ ขุนนางผู้ภักดีไม่ได้รับความเป็นธรรม

ตัวอย่างเช่นแม่ทัพมู่ หากราชวงศ์นี้เผชิญศึกทั้งเหนือและใต้จะเกิดอะไรขึ้น?

เขาจึงไม่เคยอยากเป็นขุนนางในราชสำนักเลย และเขาก็กลัวว่าราชสำนักจะแต่งตั้งยศให้เขาด้วย

มิฉะนั้นหากไม่ไปเมื่อถึงเวลา ก็จะเป็นการฝ่าฝืนราชโองการ

ตอนนี้เขาได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่นี้แล้ว มันไม่ได้ไร้ประโยชน์!

ในช่วงสามวันที่ผ่านมา จวิ้นวั่ง ครอบครัวที่ร่ำรวย และเจ้าหน้าที่ได้มาไถ่ถอนทรัพย์สินตัวเองไปแล้ว!