บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 348

เจ้าเมืองคนใหม่ของเมืองจิ่วซานเหยียนฟู่กู่มาถึงแล้ว เมื่อเจอเขาก็นอบน้อมมาก “ขอบคุณท่านที่เอาชนะชาวหวงได้ ข้ายังพลอยได้รับประโยชน์จากความดีความชอบ และกลายเป็นผู้นำของฝ่ายราชการด้วย”

ถงจือแห่งเมืองจิ่วซานอยู่ในระดับห้า ฝู่ไถอยู่ในระดับสี่ ได้รับการเลื่อนระดับขึ้นหนึ่งระดับ!

เรื่องระดับนี้ เจ้าหน้าที่หลายคนใช้เวลาสิบถึงยี่สิบปี ในการได้รับการเลื่อนตำแหน่งตามคุณสมบัติ!

เหยียนฟู่กู่อายุน้อยกว่าสามสิบ แต่กลายเป็นระดับสี่แล้ว

หากเขามีชีวิตอยู่ได้อีกสิบถึงยี่สิบปี เขาอาจประสบความสำเร็จทางการเมือง และกลายเป็นขุนนางระดับสาม

เมื่อเข้าสู่ระดับที่สามบน ก็จะสามารถเข้าถึงศูนย์กลางอำนาจได้โดยตรง

หวังหยวนดึงตัวเขาขึ้นมา แล้วพูดว่า “เจ้าไม่เรียนรู้จากพี่ไห่เทียนเลย อย่ามีมารยาทและสุภาพถึงเพียงนี้เลย ข้าทนกับพฤติกรรมนี้ของพวกเจ้าไม่ไหวจริง ๆ!”

หวังหยวนไม่เพียงแต่ไม่ต้องการคุกเข่าให้ผู้อื่นเท่านั้น แต่หวังหยวนยังรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อคนอื่นคุกเข่าให้เขาด้วย

เพราะในชีวิตก่อนหน้านี้ ลำดับชั้นที่ชัดเจนได้ยุติลงนานแล้ว และธรรมเนียมคุกเข่าก็ถูกยกเลิกไป

“ข้าไม่เก่งเท่าอาจารย์ขอรับ”

เหยียนฟู่กู่เปลี่ยนเรื่อง “ท่านอาจารย์ คราวนี้ราชสำนักไม่ได้ให้รางวัลท่าน คงจะเป็นเพราะคนทรยศที่หลอกลวงฮ่องเต้ ท่านโปรดอย่าโกรธเคืองเลย มีเสนาบดีฝ่ายซ้ายอยู่ในกลุ่มขุนนาง ไม่ช้าก็เร็ว ท่านจะได้รับความยุติธรรม!”

นี่เป็นเหตุผลหนึ่งว่าเหตุใดเขาถึงมาที่บ้านสกุลหวังในครั้งนี้ เพื่อปลอบใจอาจารย์ที่ล้มเหลวในการได้รับตำแหน่ง

“หากมาที่นี่เพื่อปลอบใจข้า ก็กลับไปได้แล้ว ข้าไม่ใส่ใจจริง ๆ!”

หวังหยวนพูดไม่ออก!

เหตุใดใคร ๆ ถึงคิดว่าเขาจะเสียใจ หากราชสำนักไม่ให้รางวัลเขา

ทุกคนยังจัดกลุ่มเข้าแถวมาปลอบโยนเขา ราวกับกลัวว่าเขาจะเจ็บปวดและเศร้าโศก

คนเหล่านี้รู้ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขามีความสุขแค่ไหน!

“ได้ยินมาว่าท่านกำลังวางแผนจะออกจากเมืองจิ่วซาน!”

ไม่รู้เลยว่าเขาก็กำลังไล่เป็ดขึ้นคอนอยู่ ความรู้ยิ่งเปิดเผยไปก็ยิ่งน้อยลงเรื่อย ๆ!

เหยียนฟู่กู่ถอนหายใจ “เดิมทีเมืองจิ่วซานก็ไม่ได้ร่ำรวย และชาวหวงก็มาต่อสู้ในศึกครั้งนี้ ทำให้ชีวิตของผู้คนยากลำบากขึ้น เป็นการยากที่จะอยู่รอดในฤดูหนาว ไม่ต้องพูดถึงภาษีฤดูใบไม้ผลิ และราชสำนักไม่มีเจตนายกเว้นภาษี ข้าใช้เวลาสามวันในที่ทำงาน ข้าคิดไม่ออกว่าจะช่วยประชาชน ให้ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ได้อย่างไร และเป็นไปไม่ได้ที่จะแจกจ่ายข้าวต่อไป เพราะฝ่ายราชการก็กำลังขาดแคลนเงิน”

หวังหยวนถอนหายใจเบา ๆ “เหยียนฟู่กู่ เจ้ามาที่นี่เพื่อร้องไห้ให้กับความยากจน ยากที่จะเอาชนะลมฤดูใบไม้ร่วง!”

นับตั้งแต่เกิดสงครามในเมืองจิ่วซาน ผู้คนจำนวนมากทางตอนเหนือก็หนีเข้ามาในเมืองมากมาย!

คนเหล่านี้ยากจนอยู่แล้ว หลังจากเข้าเมือง ราคาอาหารก็พุ่งสูงขึ้น และเงินออมของพวกเขาก็หมดลงอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่ฝ่ายราชการจัดหาข้าวให้ ไม่เช่นนั้นคนเหล่านี้คงอดอยากจนตาย

“ไม่ ไม่ ท่านอย่าเข้าใจข้าผิด ข้าไม่ได้ตั้งใจจะต่อสู้กับลมฤดูใบไม้ร่วง!”

เหยียนฟู่กู่โบกมือซ้ำแล้วซ้ำอีก “ข้าแค่อยากถามท่านว่า จะช่วยผู้คนผ่านความยากลำบากนี้ไป และทำให้ชีวิตของพวกเขาดีขึ้นอีกหน่อยได้อย่างไร! ท่านเป็นบัณฑิตผู้ประเสริฐ สามารถเอาชนะทหารชาวหวงนับพันคนได้ ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ ข้ารู้สึกว่าท่านต้องมีวิธีแก้ปัญหา!”

เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นผู้คนอดอยาก หวังหยวนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วกัดฟันแล้วพูดว่า “เรื่องนี้แก้ง่าย ขึ้นอยู่กับว่าเจ้ากล้าหาญแค่ไหน?”