บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 349

“ท่านอาจารย์ กรุณาบอกเถอะขอรับ!”

เหยียนฟู่กู่กัดฟัน “เมื่อเทียบกับท่านแล้ว ข้าไม่มีความกล้าหาญมากนัก แต่เมื่อเทียบกับคนทั่วไป ข้าก็ยังค่อนข้างถือว่ากล้าหาญ!”

“เช่นนั้นก็ดี!”

หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “ข้าจะให้หกคำแก่เจ้า ปล้นคนรวย ช่วยคนจน!”

เฮือก!

ใบหน้าของเหยียนฟู่กู่ซีดลง “ท่าน ท่านอาจารย์อย่าล้อเล่นเลยขอรับ!”

ใช่แล้ว ปัญหาสามารถแก้ไขได้ทันที โดยโค่นเจ้าของที่ดินและผู้มีอำนาจ เพื่อแจกจ่ายที่ดินของพวกเขาให้กับประชาชน!

แต่หากเขาต้องการทำเช่นนี้จริง ๆ ไม่ต้องพูดถึงว่าลูกน้องของเขาจะฟังหรือไม่ เกรงว่าราชโองการจะลงมาปลดเขาออกจากตำแหน่งทางการ ก่อนที่เขาจะทำได้น่ะสิ!

หวังหยวนพูดอย่างเคร่งขรึม “ข้าไม่ได้ล้อเล่น ด้วยแผนที่ยิ่งใหญ่ในปัจจุบัน การผนวกที่ดิน การรวมกลุ่มความมั่งคั่ง และการรวมชนชั้น ผลประโยชน์ไม่อาจแจกจ่ายให้กับประชาชนได้ หากเจ้าต้องการให้ผู้คนมีชีวิตที่ดี เจ้าต้องแจกจ่ายผลประโยชน์ ไม่เช่นนั้นต่อให้พยายามแค่ไหน ก็ยังแก้ปัญหาได้แค่ผิวเผินอยู่ ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการ!”

เหยียนฟู่กู่พยักหน้าอย่างครุ่นคิด

“ด้วยตำแหน่งทางการของเจ้า เจ้าจะไม่สามารถโน้มน้าวจวิ้นวั่งได้ แต่หากเจ้าของที่ดิน ขุนนาง และคนที่มีอำนาจถูกโจมตี นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาแน่นอน”

หวังหยวนหรี่ตา “คนเหล่านี้กำลังตระเวนไปในชนบทและเทศบาล มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มือสะอาด ตราบใดที่ทำการสืบสวนให้ละเอียด และรวบรวมหลักฐานทั้งหมด ย่อมสามารถยึดทรัพย์สินของพวกเขาได้อย่างถูกต้องตามกฎหมาย ผู้ที่มีทรัพย์สิน สามารถถูกยึดได้ก็จะถูกยึดเสีย ส่วนใครที่ยึดไม่ได้ ก็เจรจากับพวกเขา แล้วปล่อยให้พวกเขาใช้เงินเพื่อซื้ออิสรภาพ”

เหยียนฟู่กู่ตกตะลึง “เรื่อง เรื่องนี้จะทำได้อย่างไร? นี่เป็นการฝ่าฝืนกฎหมายของราชสำนัก!”

นี่เทียบเท่ากับการใช้เงินซื้อการปบ่อยตัว ถึงแม้จะมีการแอบทำมากมาย แต่ก็ราชโองการก็สั่งห้ามไว้

“ราชสำนักแต่งตั้งเจ้าเป็นเจ้าหน้าที่ เพราะประการแรก ให้เจ้าสามารถรักษาเสถียรภาพของสถานที่ได้ ประการที่สอง ช่วยให้เจ้าสามารถเก็บภาษีเพื่อราชสำนักได้! ตราบเท่าที่เจ้าสามารถหาเงินให้ราชสำนักได้ และแก้ไขความคับข้องใจของคนในท้องถิ่นได้ ราชสำนักย่อมไม่สนใจเจ้า”

หวังหยวนยิ้มอ่อน “เชื่อหรือไม่ หากเจ้าใช้เงินครึ่งหนึ่ง จากการต่อสู้กับพวกเผด็จการในท้องถิ่น เพื่อปรับปรุงความเป็นอยู่ของผู้คน โดยครึ่งหนึ่งจะถูกส่งมอบให้กับราชสำนัก มากที่สุดฮ่องเต้ก็จะแค่ตำหนิเจ้า จากนั้นก็จะให้กำลังใจเจ้าสักสองสามคำ เพื่อกระตุ้นให้เจ้าทำงานหนักต่อไป!”

“...”

เหยียนฟู่กู่ตกตะลึงอยู่นาน “ท่านอาจารย์ก็พูดคล้าย ๆ กัน ตอนที่เขาถูกส่งไปทำงานเป็นขุนนาง ก็ดูเหมือนจะทำแบบเดียวกัน! ไม่น่าแปลกใจที่อาจารย์บอกว่าหากอยากเป็นข้าราชการ อย่าพยายามเป็นคนดีนะ หากเป็นคนดี จะไม่ใช่ขุนนางที่ดี เฮ้อ เป็นเช่นนี้สินะ!”

ย้อนกลับไปตอนนั้น เป็นเหยียนฟู่กู่ที่เดินทางไปมากกว่าสิบเมือง เพื่อซื้อวัวแปดร้อยตัวให้เขา!

มิฉะนั้นจะไม่สามารถใช้ค่ายกลกระทิงไฟ เพื่อทำลายค่ายชาวหวง และได้กำแพงด่านหลงโถวกลับมาได้

เขาไม่เคยคาดหวังถึงเรื่องนี้มาก่อน

“นี่ นี่มันมากเกินไปแล้ว!”

เหยียนฟู่กู่พูดตะกุกตะกัก “ท่านอาจารย์ ข้าวที่ซื้อได้ด้วยทองคำหนึ่งหมื่นตำลึง ก็เพียงพอแล้วที่จะช่วยเหลือผู้คนได้! ส่วนตัวข้าไม่ต้องการหรอกขอรับ!”

“ให้เจ้าแล้วก็เอาไป!”

หวังหยวนโบกมือ “ในฐานะเจ้าหน้าที่ หากไม่อยากเสียข้าวห้าถังก็ต้องเข้มแข็ง! เฉพาะเมื่อเจ้ารวยเท่านั้นจึงจะมีหลักที่แข็งแรงให้ยึดไว้ได้ ไม่เช่นนั้นไม่ช้าก็เร็ว หากเจอกระสุนเคลือบน้ำตาลก็อาจจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดได้! ข้าหวังดีกับเจ้า อย่าทำให้ข้าผิดหวังนะ”

“ขอบคุณที่ท่านอาจารย์ไว้วางใจขอรับ!”

เหยียนฟู่กู่น้ำตาไหล ประสานมือขณะก้มหน้า ดีใจมากจนแทบจะไม่ไหวแล้ว