บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 352

พวกนางเป็นคนจากเมืองชิง ซึ่งหนีจากการรุกรานของชาวหวงมาเป็นโจรในเมืองจิ่วซาน

นางและพี่ชายต่างชื่นชมแม่ทัพมู่ แม่ทัพหนุ่ม และกองทัพทมิฬที่สามารถสังหารชาวหวงจากก้นบึ้งของหัวใจ

อย่างไรก็ตาม พ่อค้าที่ผ่านทางเหล่านั้นไม่สามารถเล่าเรื่องราวได้อย่างชัดเจนว่าแม่ทัพหนุ่มเอาชนะชาวหวงได้อย่างไร

“แม่ทัพหนุ่มเป็นคนนำทัพขอรับ!”

เชลยทหารนายหนึ่งฉายแววชาญฉลาดกล่าวว่า “ทว่าผู้ที่สังหารฮ่องเต้ถูหนานไม่ใช่เขา แต่เป็นท่านเสนาธิการทหารที่ใช้หน้าไม้ยิงฮ่องเต้ถูหนานจนสิ้นพระชนม์ ซ้ำยังเผาทหารราบติดอาวุธหนักสามหมื่นนายของชาวหวงจนตาย เขาใช้ยุทธวิถีกระทิงไฟโจมตีค่ายทหารของชาวหวง และปลอมตัวเป็นชาวหวงเพื่อยึดด่านหลงโถวกลับคืนมา ทั้งหมดนี้น่าจะเป็นฝีมือของเขาขอรับ!”

ระหว่างทางได้ยินรายงานแต่ละครั้งว่าชาวหวงพ่ายแพ้อย่างไร มีหลายคนกล่าวว่านี่เป็นฝีมือของแม่ทัพหนุ่ม!

แต่เขาได้มีการติดต่อกับท่านเสนาธิการทหารหลายครั้งหลายครา และเขารู้สึกว่ากลยุทธ์นี้เหมือนกับฝีมือของท่านเสนาธิการทหารยิ่งนัก

“ท่านเสนาธิการทหาร?”

ตาทั้งคู่ของอู่จั้งโหวจ้องเขม็ง “ท่านเสนาธิการทหารผู้นั้นเป็นใครมาจากไหน ถึงกับเก่งกาจกว่าแม่ทัพหนุ่ม”

“ท่านเสนาธิการทหารคือ...คนที่แม่ทัพหนุ่มเชิญมา พวกเราต่างไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของเขาอย่างแน่ชัด!”

เชลยทหารขมวดคิ้วและส่ายหัว “มีบางคนบอกว่าเขาเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา บางคนบอกว่าเขาเป็นจู่เหริน บางคนบอกว่าเขาเป็นพ่อค้าเกลือ และมีบางคนบอกว่าเขามีพรสวรรค์เหลือล้น ยิ่งกว่านั้น มีคนถึงกับบอกว่าเขาเป็นขุนพล ซ้ำยังมีบางคนบอกว่าเขาเป็นช่างฝีมือ ในค่ายทหาร มีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับท่านเสนาธิการทหาร และไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา!”

อู่จั้งโหวมีสีหน้าเสียดาย “วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถเอาชนะชาวหวงได้เช่นนี้ ข้า อู่จั้งโหวอยากจะรู้จักเสียจริง”

“พี่ใหญ่ เขาเป็นท่านเสนาธิการทหารที่ปราบชาวหวง ราชสำนักต้องแต่งตั้งเขาเป็นข้าราชการระดับสูงอย่างแน่นอน เขาจะผูกมิตรกับโจรภูเขาอย่างพวกเราได้อย่างไร!”

ดวงตาที่สวยงามของหงเยี่ยหันไปมองเชลยทหาร “ข้าอยากถามพวกเจ้าหน่อยว่า มีใครรู้จักชายหนุ่มที่ชื่อหวังหยวนหรือไม่ เขาเดินทางจากเมืองฝูไปยังเมืองจิ่วซาน เขาตายอยู่ที่ไหนสักแห่งหรือไม่!”

“หวังหยวน?”

เชลยทหารทั้งหมดต่างส่ายหัว “นายท่านสอง พวกเราไม่เคยได้ยินชื่อคนผู้นี้มาก่อน!”

ฉึก!

หงเยี่ยดึงมีดออกมาพร้อมขมวดคิ้วและกัดฟัน “เจ้าหัวขโมย เจ้าสมควรตายในเมืองจิ่วซาน ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้าอย่างสาสม!”

เซี่ยซานหู่กังวลใจ

ดวงตาที่เต็มไปด้วยดวงดาวของไป๋เฟยเฟยเป็นประกาย “เขาสามารถพลิกโอกาสยามเมืองล่มสลาย ซ้ำยังสามารถพลิกสถานกาณ์วิกฤตได้ และในทางกลับกันก็เผาทหารราบติดอาวุธหนักสามหมื่นนายของชาวหวงจนตาย นอกจากนี้เขายังใช้ยุทธวิถีกระทิงไฟเพื่อบุกทะลวงค่ายทหารของชาวหวง และให้อู๋หลิงปลอมเป็นชาวหวงเพื่อยึดด่านหลงโถวกลับคืนมา ช่างเป็นพรสวรรค์ที่น่าอัศจรรย์ ข้าแทบจะรอเขาไม่ไหวแล้ว ใช่แล้ว เจ้าสืบถามความเป็นมาของเขาทั้งหมดอย่างกระจ่างแล้วหรือยัง!?”

“กระจ่างแล้ว!”

สตรีในชุดม่วงพูดว่า “ชาวบ้านบอกว่าเขาฉลาดกว่าคนอื่นตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เขาได้รับการยอมรับว่าเป็นถงเซิงเมื่ออายุสิบห้าปี และแต่งงานกับหลี่ซื่อหาน จากนั้นเขาก็ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน วัน ๆ เอาแต่ทุบตีภรรยา ดื่มสุราหนัก เล่นพนันจนทรัพย์สินในบ้านสูญสิ้น จนกระทั่งหลิวโหย่วไฉมาทวงหนี้ เขาก็เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จับหลิวโหย่วไฉเข้าคุก รักใคร่ปรองดองมากขึ้น กวาดล้างค่ายซานหู่ และโค่นล้มตระกูลหลิวในเทศบาลได้ นี่ทำให้ข้าสับสนเล็กน้อย!”

“หากเจ้ามองเห็นได้อย่างชัดเจน เขาคงไม่ใช่คนที่มีพรสวรรค์น่าทึ่งแล้ว!”

ไป๋เฟยเฟยยิ้มเล็กน้อย “ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เขาเสเพลและไม่เอาไหน ไม่ว่าจะทุบตีภรรยา ดื่มสุราหนัก หรือเล่นพนันจนสูญเสียโชคลาภล้วนเป็นเพียงการปลอมตัวของเขา ในช่วงสามปีที่ผ่านมา หลีปู้อีตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก ยิ่งเขาเก่งกาจเท่าไร เขาก็ยิ่งได้รับผลกระทบได้ง่ายมากขึ้นเท่านั้น ตอนนี้เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไป หลีปู้อีสามารถลุกฟื้นได้อีกครั้ง บวกกับตระกูลหลิวที่ข่มเหงเขา เขาจึงจำเป็นต้องแสดงความสามารถของเขา”

สตรีในชุดสีม่วงตกตะลึงและพยักหน้า!

ไป๋เฟยเฟยหัวเราะเบา ๆ “เจ้าค้นพบจุดอ่อนของเขาแล้วหรือยัง?”

สตรีในชุดสีม่วงขมวดคิ้วและส่ายหัว

ทันทีที่เขาคว้าหน้าอกของสตรีในชุดสีม่วง ไป๋เฟยเฟยก็ยกริมฝีปากขึ้นแล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย “โบราณเขาว่ามีหน้าอกใหญ่แต่ไม่มีสมอง เจ้ามองไม่เห็นจุดอ่อนอันสำคัญของเขาได้อย่างง่ายดายด้วยซ้ำ!”