บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 354

ด้วยความเชื่อนี้ นางจึงยืนหยัดและไม่ยอมแพ้ต่อแรงกดดันจากตระกูลโจว และเผยวิธีทำน้ำตาลทรายขาว

ด้วยความดูแลภายใต้ท่านผู้พิพากษา นางจึงใช้เงินจำนวนหนึ่งติดสินบน ท่านพ่อไม่ได้รับโทษในคุก!

อย่างไรก็ตาม พยานหลักฐานเป็นที่สิ้นสุด และไม่สามารถกลับคำตัดสินได้ ดังนั้นผู้พิพากษาจึงทำได้เพียงเลื่อนและถ่วงเวลาไว้เท่านั้น!

ทว่าในทุก ๆ คืนจะมีอันธพาลมาเคาะประตู พูดจาไม่ดี และข่มขู่ใส่

โชคดีที่ผู้พิพากษาได้ส่งเจ้าหน้าที่ตรวจการไป ทว่าเจ้าหน้าที่ตรวจการไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ตลอดเวลา

หลังจากเจ้าหน้าที่ตรวจการจากไป พอผ่านไม่นานพวกอันธพาลก็กลับมาก่อกวนอีกครั้ง

“ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าเป็นแค่ถงเซิงไม่เอาไหน นายท่านโจวของพวกข้าสามารถบดขยี้เขาให้ตายได้ด้วยมือเดียว!”

พวกอันธพาลที่อยู่นอกประตูตะคอกอย่างเย็นชา “หากเจ้าฉลาดแล้วล่ะก็ รีบส่งของที่นายท่านของพวกข้าอยากได้ออกมาเร็ว ๆ ไม่เช่นนั้น พี่ชายจะไม่สุภาพกับเจ้าแล้ว พวกพี่เข้าไปพร้อมกันสี่คนเลยนะ ฮ่า ฮ่า!”

“เจ้า หากเจ้ากล้าเข้ามา ข้าจะฆ่าพวกเจ้า หากพวกเจ้าไม่เชื่อก็ลองดู!”

จ้าวชิงเหอกัดฟันสีเงินพร้อมกอดหน้าไม้จู่เกอไว้ในอ้อมแขน หันไปทางประตู!

ด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย นางและพ่อจึงกลับมาที่เทศบาล พร้อมนำหน้าไม้สองไม้ติดตัวมาด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น นางมักจะฝึกฝนทุกครั้งยามว่าง และสามารถใช้หน้าไม้ได้อย่างแม่นยำสมบูรณ์แบบ!

“ฆ่าพวกเราเหรอ ฮ่า ๆ ๆ!”

“พี่ชายยอมตายในมือของเจ้า!”

“ตายใต้ดอกโบตั๋น แม้ต้องเป็นผีก็สง่างาม!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เปิดประตูกัน คืนนี้ต้องจับสาวน้อยผู้นี้ไว้ให้ได้ หากช้ากว่านี้อีก นายท่านจะโมโหเอาได้!”

อันธพาลทั้งสี่กระแทกอย่างรุนแรง ประตูสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจนปิดไว้ไม่อยู่แล้ว!

เอี๊ยดดด!

ฟันของจ้าวชิงเหอสั่นกระทบกัน แม้ว่านางจะกอดหน้าไม้จู่เกอไว้ แต่ใบหน้าที่สวยงามก็ซีดเซียว!

นางเป็นสตรีที่อ่อนแอ จะไปผ่านการต่อสู้เช่นนี้ได้อย่างไร แม้จะมีเจตนาสังหาร แต่นางจะฆ่าคนลงได้อย่างไร

เมื่อครู่นี้นางปากเก่งก็จริง แต่เมื่อผู้ที่อยู่นอกประตูพุ่งเข้ามา นางไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองจะกล้ายิงหน้าไม้หรือไม่!

...

วันรุ่งขึ้น เมืองจิ่วซาน ลานบ้านตระกูลหวัง!

ทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬห้าสิบแปดนายรวมตัวกันและมองหน้ากันด้วยสีหน้าเศร้าหมอง!

ตอนมาพวกเขามีมากกว่าร้อยคน แต่ตอนนี้เหลือเพียงห้าสิบแปดคน โดยถูกฆ่าหรือบาดเจ็บไปมากกว่าครึ่งหนึ่ง

บัดนี้มีสหายร่วมรบเหลือน้อยลงเรื่อย ๆ และถึงเวลาต้องจากลาอีกครั้ง จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า

“ทุกคน แม้ว่าจะไม่ได้รับตำแหน่งในราชสำนัก แต่พวกเจ้าคือวีรบุรุษของต้าเย่!”

หวังหยวนมองไปทุกคนรอบ ๆ “ตอนนี้พวกเจ้าสามารถปลดอาวุธแล้วกลับบ้านได้ ข้าจะให้เงินจำนวนหนึ่งแก่พวกเจ้า เพื่อที่พวกเจ้าจะได้มีอาหารกินดื่ม และเสื้อผ้าสวมใส่ไปตลอดชีวิต นอกจากนี้พวกเจ้ายังสามารถกลับไปแล้วพาครอบครัวไปอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวังได้ ข้าจะปฏิบัติต่อพวกเจ้าเหมือนกับที่ข้าทำกับลุงหานชาน!”

ทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬเหล่านี้ล้วนเป็นผู้ภักดี และมีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่ไม่ธรรมดา!

หากสามารถรักษาไว้ได้ ย่อมต้องเป็นกระดูกต้นแขน!

“คุณชาย พวกเราจะไปหมู่บ้านต้าหวังกับท่านเดี๋ยวนี้!”