บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 382

ข้าคิดว่าข้าจะไม่ได้เจอท่านอีกแล้วในชีวิตนี้

ท่านพี่รู้หรือไม่ข้าคิดถึงท่านมากเพียงใด?

ท่านกลับมาตอนนี้ ท่านพ่อติดคุกไปแล้ว

ตระกูลโจวทำให้ข้ากลัวทุกวัน และพวกอันธพาลก็มาทุบประตูทุกคืน

ข้ากลัวมาก ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

ข้าคิดเสมอว่าท่านจะกลับมาเมื่อไหร่ ท่านกลับมาแล้ว ข้าฝันไปหรือเปล่า?

ฮือฮือฮือ!”

ความกดดัน ความคับข้องใจ และความเจ็บปวดที่อัดอั้นมายาวนาน หลั่งไหลออกมาในขณะนี้

ในโลกนี้นางมีญาติเพียงสองคน คือพ่อและลูกพี่ลูกน้องของนาง

แม้ว่าจะบ่นลูกพี่ลูกน้องคนนี้บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยมองว่าเขาเป็นคนนอกในใจ!

“ขอโทษที่พี่กลับมาช้า มันเป็นความผิดของพี่เอง พี่ควรจะกลับมาเร็วกว่านี้!”

หวังหยวนถอดเสื้อคลุมตัวใหญ่คลุมร่างชิงเหอ เช็ดน้ำตานางที่ไหลออกมา ในขณะที่มองใบหน้านางที่ซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นบาดแผลบนร่างกาย ทั้งมือและเท้าของนาง เขาก็รู้สึกโกรธจนอธิบายไม่ได้ เขาเหลือบมองพวกอันธพาลทั้งสี่คน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ส่งพวกเขาไปในที่ที่ควรจะไป!”

“คุณชาย โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย ตระกูลโจวบังคับให้พวกเราทำเช่นนี้!”

“เราไม่ได้อยากทำ เราถูกบังคับ และเรารู้ว่าเราผิดไปแล้ว!”

“คุณหนู โปรดเมตตาไว้ชีวิตพวกเราด้วย!”

“เราผิดไปแล้ว เรารู้ว่าเราผิดไปแล้ว โปรดไว้ชีวิตเราด้วย!”

เมื่อเห็นกลุ่มทหารผ่านศึกที่โหดเหี้ยม แล้วรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น อันธพาลทั้งสี่ก็รีบร้องขอความเมตตา

ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬลากพวกเขาออกไป!

จ้าวชิงเหอรีบพูดอย่างรวดเร็ว “ท่านพี่ อย่าฆ่าพวกเขา โทษของการฆาตกรรมนั้นร้ายแรงมาก ส่งตัวพวกเขาให้ฝ่ายราชการ แล้วปล่อยให้เจ้าหน้าที่จัดการ!”

ไม่ใช่ว่าข้าไม่เกลียดพวกชั่วเหล่านี้ หรือไม่อยากให้พวกเขาตาย แต่ข้ากลัวท่านพี่จะถูกตั้งข้อหาฆาตกรรม!

“อืม แล้วแต่เจ้า ส่งพวกเขาไปให้ฝ่ายราชการ แล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่!”

หวังหยวนรับคำด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อเขามองฉางเซิ่ง เขาก็หรี่ตาลง แววตานั้นเย็นชาและโหดเหี้ยม!

ฉางเซิ่งพยักหน้า

หลังจากที่อุ้มจ้าวชิงเหอลงจากหลังม้าแล้ว หวังหยวนก็โยนเหรียญเงินออกมา “เยี่ยมนักโทษ!”

ผลกระทบจากการเข้าไปผ่านที่ว่าการอำเภอจะมากเกินไป จึงเป็นการดีกว่าที่จะเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว

“เอ๊ะ!”

เมื่อเห็นเงินสิบตำลึง เจ้าหน้าที่ก็ดีใจมาก รีบชี้อย่างรวดเร็ว “อยู่มุมตะวันออกเฉียงเหนือขอรับ!”

หวังหยวนเป็นผู้นำเดินเข้าไป ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬตามไปทันที

“พวกท่านไม่อาจพาคนจำนวนมากเข้าไปด้วยได้ และไม่อาจนำอาวุธติดตัวไปด้วยได้ หยุดนะ!”

เมื่อเห็นคนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้าไป เจ้าหน้าที่ทั้งสองก็ตกใจและรีบหยุดพวกเขาไว้

แต่ทันทีที่เขาอ้าปาก เขาก็ถูกทหารผ่านศึกสองคนจับไว้ และไม่อาจขยับได้

คนกลุ่มหนึ่งเข้าไปในที่ว่าการอำเภอ เจ้าหน้าที่สองคนที่เห็นต่างตกใจกลัวจนหน้าซีดตัวสั่น

“ควรทำอย่างไรดี? ดูเหมือนว่าจะเป็นโจรปล้นคุก! เรายังรับเงินพวกเขามาด้วย!”

“นายท่านใหญ่ไม่อยู่ รีบไปแจ้งนายท่านรองเร็วเข้า”