บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 402

“ตระกูลโจวในเทศบาลต้องการแย่งชิง…”

จ้าวชิงเหออธิบายเรื่องนี้อย่างรวบรัดอีกรอบ

“การลงโทษที่โหดร้ายทารุณสารพัดรูปแบบขนาดนั้น เจ้ากลับรอดมาได้ เจ้านี่สุดยอดจริง ๆ!”

หงเยี่ยเอ่ยชื่นชมแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ตระกูลโจวและจู่เป๋าหม่านั่นช่างไร้มนุษยธรรมจริง ๆ ถ้ากลับไปแล้วข้าจะรวบรวมกำลังคนมาช่วยเจ้าจัดการกับพวกเขา!”

“รวบรวมกำลังคนเหรอ?”

จ้าวชิงเหอพูดด้วยความประหลาดใจ “พี่สะใภ้รอง ท่านทำอะไรกันแน่?”

“แค่ก ๆ!”

ใบหน้าของหงเยี่ยเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ “ข้า ข้าหมายถึงว่าข้าจะช่วยเจ้ารวบรวมกองกำลังของลูกพี่ลูกน้องของเจ้า!”

“เช่นนั้นก็ไม่จำเป็น!”

หงเยี่ยยิ้ม “วันนี้ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าไปที่ที่ว่าการอำเภอ และกวาดล้างตระกูลโจวหมดแล้ว ซ้ำยังลากจู่เป๋าหม่าเข้าคุกอีกด้วย!”

“เอ๊ะ!”

หงเยี่ยถึงกับอ้าปากค้าง!

เจ้าโจรตัวน้อยนั่นช่างเก่งกาจจริง ๆ บอกว่าจะโค่นล้มผู้มีอำนาจในเทศบาลก็ทำได้ตามประสงค์ของเขา ซ้ำยังลากจู่เป๋า ใต้เท้าคนที่สองของที่ว่าการอำเภอเข้าคุก

อุบายนี้ทำให้ผู้คนหวาดผวาจริง ๆ!

ทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จแล้วเข้านอน!

ผ้าห่มสองผืนในเตียงเดียว!

จ้าวชิงเหออดไม่ได้ที่จะถามว่า “พี่สะใภ้รอง ท่านรู้จักลูกพี่ลูกน้องของข้าได้อย่างไร!”

หงเยี่ยนึกถึงวันนั้น เมื่อนางขี่ม้าลงจากภูเขาและต้องการจับหัวขโมยที่ติดกับดักแล้วล้างแค้นให้กับพี่เฮยซินหู่ แต่สุดท้ายกลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา นางก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟันแล้วพูดว่า “ตอนสู้รบ!”

“สู้รบ!”

ดวงตาที่สวยงามของจ้าวชิงเหอสว่างขึ้น “พี่สะใภ้รอง ท่านเป็นลูกสาวของขุนพล และได้รู้จักกับลูกพี่ลูกน้องของข้าในสนามรบ มิทราบว่าศึกครั้งไหนหรือ?”

เป็นตอนที่ลูกพี่ลูกน้องของข้ายิงอ๋องถูหนานหรือเปล่า?

หรือตอนที่ลูกพี่ลูกน้องเผาทหารราบติดอาวุธหนักของชาวหวงสามหมื่นนานนาย?