บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 405

รถม้าเข้าหมู่บ้านต้าหวัง เจ้าหน้าที่ตรวจสอบฟู่ชิงลงจากรถแล้วเดินสำรวจไปรอบ ๆ

ก่อนที่จะมาถึง เขากำลังคิดว่าดินแดนสววรค์แบบใดที่สามารถปลูกฝังพรสวรรค์อันยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้

แต่ปรากฏว่าหมู่บ้านต้าหวังเป็นเพียงดินแดนธรรมดา

ทว่าชาวบ้านนั้นต่างกันมาก ทุกคนต่างแต่งกายเรียบร้อยผืนหนา มือและหน้าสะอาดเกลี้ยงเกลา ใบหน้ายังมีเนื้อหนังต่างจากชาวบ้านในดินแดนอื่นที่หน้าเหลืองและผอมบาง ราวกับกำลังจะอดอาหารตาย

มีการสร้างบ้านใหม่ทุกที่ในหมู่บ้าน และชาวบ้านที่ทำงานก็เต็มไปด้วยพลัง

มีเสียงเด็กอ่านหนังสือดังมาจากบ้านใหม่ นอกจากนี้ ยังมีชายหนุ่มกำลังฝึกฝนวิชาดาบและทำปืน

ยิ่งกว่านั้น มีแม้กระทั่งชายหนุ่มที่ทำงานด้วยการเกว่งนิ้วขณะเดินไปมา ปรากฏว่าเขากำลังเขียนตัวหนังสืออยู่

ทั้งหมู่บ้านเต็มไปด้วยพลังชีวิตที่เปี่ยมล้น ราวกับกับสวรรค์ของฮ่องเต้ที่นักปราชญ์กล่าวถึง

ฟู่ชิงเฝ้ามองด้วยใจที่เร่าร้อน และเดินไปหาชาวบ้านริมถนนทันที เพื่อต้องการทราบข่าวคราวเพิ่มเติม

แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปใกล้ ชาวบ้านต่างก็เดินจากไปโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาสนทนา

หลังจากที่ฟู่ชิงรู้สึกหดหู่อยู่พักหนึ่ง เขาก็ก้าวไปสองสามก้าวแต่กลับถูกต้าหู่ขวางไว้!

หลังจากแสดงความตั้งใจที่จะมาเยือน ต้าหู่ก็รีบไปรายงาน ส่วนฟู่ชิงเดินไปรอบ ๆ หมู่บ้านต่อ

ขณะที่เขาเดิน เขาก็มองเห็นชายชราในชุดคลุมยาว ดวงตาของฟู่ชิงเป็นประกายแล้วกำหมัด “สหายท่านนี้ ขอข้าพูดคุยสักครู่ได้หรือไม่?”

“ข้าไม่กล้า ข้าไม่กล้า ท่านใต้เท้าอย่าคุยกับข้าเลย ข้าน้อยเป็นเพียงสามัญชนธรรมดา!”

หวังปี่จงที่เดิมทีต้องการจากไปรีบกำหมัดแล้วโค้งคำนับกลับ

ความสัมพันธ์ระหว่างบัณฑิต สามารถเป็นสหายกันได้ก็ต่อเมื่อพวกเขาประสบความสำเร็จทางวิชาการที่คล้ายคลึงกัน

เจ้าหน้าที่ระดับเจ็ดท่านนี้ หากไม่ใช่จิ้นซื่อก็อาจเป็นระดับจู่เหรินก็ได้ซึ่งเหนือกว่าสามัญชนเช่นเขายิ่งนัก

หากเรียกตัวเขาว่าสหายจริง ๆ เป็นไปได้ไหมที่ท่านใต้เท้าผู้นี้เห็นว่าเขาเป็นคนมีความรู้ความสามารถ!

“ข้ากำลังมองหาบัณฑิต ตราบใดที่เข้าใจคำพูดของปราชญ์ เราก็สามารถให้ความรู้แก่สามัญชนได้!”

ฟู่ชิงถอนหายใจ “สำหรับชื่อเสียงและความมั่งคั่ง จริง ๆ แล้วมันถูกกำหนดโดยโชคชะตา”

“ใช่ ใช่ ใช่!”

หวังปี่จงมั่นใจยิ่งนัก!