บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 406

ผู้มักมากในกามตัณหามักมีหน้าตาหดหู่ ดวงตาขุ่นมัว และดูเหงาหงอยไร้ชีวิตชีวา

ครั้งก่อนที่เขาเห็นหวังหยวนที่ที่ว่าการอำเภอ เขาดูมีชีวิตมีวา และดูไม่มักมากในกามตัณหา

“สหาย! ท่านมองพลาดแล้ว!”

หวังปี่จงพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉียบแหลม “หากเขาไม่มักมากในกามตัณหา เมื่อสามปีที่แล้วเขาจะเสี่ยงถูกตัดหัวแล้วแต่งกับลูกสาวใต้เท้าหลี่ในเทศบาลได้อย่างไรเล่า”

ฟู่ชิงอึ้ง..

เมื่อสามปีที่แล้ว หลี่ปู้อีตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดีนัก ใครก็ตามที่กล้าแต่งงานกับลูกสาวของเขาจะต้องเป็นผู้ที่กล้าหาญอย่างยิ่ง

“เมื่อสองเดือนที่แล้ว เขาพาชายหนุ่มคนหนึ่งจากหมู่บ้านของเราไปที่หอนางโลม ซ้ำยังอยู่ที่นั่นตั้งสามวันก่อนจะกลับมา เป็นเวลาถึงสามวันเชียวนะ เจ้าเอ้อหู่ที่สดใสร่าเริงนั่นกลับมาก็แขนขาอ่อนแรง!”

หวังปี่จงยื่นสามนิ้วออกมาด้วยสีหน้าอิจฉา “ยิ่งกว่านั้นเมื่อไม่นานมานี้ มีสตรีโฉมงามถึงสองคนมาจากเมืองจวิ้นเพื่อตามหาเขา ตอนที่เขากลับมาจากเมืองจวิ้น เขาก็พาสตรีโฉมงามสองคนกลับมาด้วย นี่ยังไม่นับรวมลูกพี่ลูกน้องในเทศบาลของเขา ไหนจะภรรยาของเขาอีก ท่านลองนับดูว่าซิว่ามีสตรีกี่คน หากเขาไม่มักมากในกามตัณหา แล้วเหตุใดรอบข้างเขาถึงมีสตรีเยอะขนาดนี้”

“ไปหอนางโลมและมีสตรีมากมายรายล้อม ดูเหมือนว่าข้าจะคิดผิดไป!”

ดวงตาของฟู่ชิงเป็นประกาย และกำลังจะกำหมัดคำนับ แต่หวังปี่จงยิ้มแล้วจากไป

เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็เห็นหวังหยวนมาพร้อมกับต้าหู่และชายหนุ่มอีกหลายสิบคน

ฟู่ชิงรีบกำหมัดคำนับและก้มศีรษะ “ฟู่ชิงคาราวะคุณชายหมิงถัน และข้าขออภัยที่มาโดยไม่ได้รับเชิญ ข้ามีเรื่องสำคัญจะแจ้งท่านจริง ๆ”

หวังหยวนโบกมือ “เข้าเรื่องเลยเถอะ!”

สีหน้าของฟู่ชิงเคร่งขรึม “หม่าเฉียนแขวนคอตายในเรือนจำของมณฑลเมื่อคืนนี้!”

เมื่อคืนเขาไปเยี่ยมสหายเก่าหม่าเฉียน แล้วนำสุราและอาหารไปด้วย!

แต่ปรากฏว่าสหายเก่าคุกเข่าขอร้องเขา และอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงช่วยหวังหยวน

เขาเปิดเผยให้หม่าเฉียนได้รับรู้ และในตอนเช้าก็ได้รู้ว่าสหายเก่าแขวนคอตายแล้ว เนื่องจากไม่ต้องการเป็นภาระให้กับตระกูล

ใบหน้าของหวังหยวนไร้ความรู้สึก “ท่านมาหาข้าเพื่อพูดถึงเรื่องนี้หรือ?”

หม่าเฉียนเป็นศัตรู และเขาก็ไม่มีความเวทนาต่อการตายของศัตรูสักนิด

ฟู่ชิงกล่าวอย่างเหน็บแนม “เขาทิ้งตราประทับเลือดไว้ก่อนที่จะตาย ขอร้องท่านอย่าไประบายความโกรธกับตระกูลของเขา!”

หวังหยวนเลิกคิ้ว “เขาคิดมากไปแล้ว ข้าไม่มีความสามารถขนาดนั้นที่จะจัดการกับตระกูลเขาได้! แม้ว่าข้าจะทำ มันก็จะไม่เป็นอันตรายต่อผู้อื่น!”

“ขอบคุณคุณชายที่เมตตา!”