บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 414

หวังหยวนไม่เคยเห็นเอ้อหู่เป็นแบบนี้มาก่อน เขาดูเขินอายเหมือนสะใภ้คนเล็ก หวังหยวนถามอย่างสงสัย “มีเรื่องอะไรเหรอ?”

เอ้อหู่เปิดหนังสือแต่งตั้ง “ข้าอยากไปเมืองหลวง ท่านแม่ทัพหนุ่มรายงานทักษะทางการทหารของข้า และกรมกลาโหมก็ตัดสินใจมอบตำแหน่งนายพลเฉียนจ๋งให้ข้าขอรับ!”

ในศึกครั้งแรกรบอยู่นอกเมือง เขาได้เอาชนะเชลยหลู่เฉิงเย่ และสังหารทหารม้าของชาวหวงไปเกือบร้อยคน

ในศึกครั้งที่สองรบอยู่ในเมือง เขาได้สังหารทหารม้าราบติดอาวุธหนัก และทหารม้าเหล็กไปเกือบร้อยคน!

ในศึกครั้งที่สามรบ ชนะค่ายทหารชาวหวงได้ และในศึกครั้งที่สี่ก็ยึดด่านหัวมังกรคืนมาได้!

ในศึกทั้งสี่ครั้งเขาได้สังหารทหารติดอาวุธพรั่งพร้อมของชาวหวงไปเกือบสี่ร้อยคน และจำนวนศัตรูที่เขาฆ่านั้นเป็นอันดับสองรองจากแม่ทัพอู๋หลิงเท่านั้น

ดังนั้นแม้ว่าเขาจะเป็นคนไม่มียศฐาบรรดาศักดิ์ ทว่ากลมกลาโหมก็เตรียมที่จะละเว้นและเลื่อนตำแหน่งให้เขาเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ระดับหก-เฉียนจ๋ง!

หวังหยวนรับหนังสือแต่งตั้งมาแล้วมองดูและพูดว่า “ไปกับแม่ทัพหนุ่มหรือ?”

“อืม!”

เอ้อหู่กล่าวอย่างตื่นเต้น “ราชสำนักได้ออกฎีกาว่าให้แม่ทัพหนุ่มกลับไปยังเมืองหลวง เพื่อรายงานหน้าที่ของเขาพร้อมขนส่งศพของบัพติศถูหนาน และนายพลของชาวหวง พร้อมทั้งคุ้มกันท่านอ๋องน้อยอากู่ฉา! เมื่อเขาผ่านตำบลเป่ยผิง ข้าก็จะไปอยู่กับเขาขอรับ!”

หวังหยวนครุ่นคิดเล็กน้อย “ลุงหานชาน ท่านเห็นด้วยไหม?”

จากชาวบ้านธรรมดาไปเป็นถึงทูตทหารระดับหก มีเพียงชาวบ้านธรรมดาไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถต้านทานได้!

“พ่อข้าไม่เห็นด้วย เลยบอกให้ข้ากลับมาหาท่าน!”

เอ้อหู่ขมวดคิ้วและพูดว่า “เขาบอกว่าตราบใดที่ท่านเห็นด้วย เขาก็จะให้ข้าเป็นเจ้าหน้าที่ในเมืองหลวง!”

หวังหยวนยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย “เจ้ารู้ไหมว่าทำไมพ่อของเจ้าไม่เห็นด้วย!”

เอ้อหู่พูดอย่างไม่พอใจ “เขาบอกว่าทางการมีความซับซ้อนและข้าก็โง่เขลาเกินไป ไม่เหมาะที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับทางการ!”

“พ่อของเจ้าทำไปเพราะหวังดีกับเจ้า!”

เสียงของหวังหยวนเบาลง “เรื่องทางการซับซ้อนกว่าการต่อสู้ หากไม่ระวังก็จะถูกประหารชีวิต! ตอนนั้นแม่ทัพมู่ทำคุณงามความดีไว้ขนาดนั้น แต่ดูสิว่าเขาเจอจุดจบเช่นไร ตอนที่เราปกป้องเมืองจิ่วซาน เรากับแม่ทัพหนุ่มก็ชนะศึกด้วย อย่างไรก็ตาม ราชสำนักกลับให้เสวี่ยผานและหลินเจาเอินอยู่ในอำนาจอย่างต่อเนื่อง เจ้าหาเหตุผลเบื้องหลังของเรื่องนี้ได้หรือไม่!”

เอ้อหู่ส่ายหัวด้วยท่าทางขุ่นเคือง

ในความเห็นของเขา ตราบใดที่เขาชนะศึกในฐานะทหาร อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้ว!

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นในสนามรบในเมืองจิ่วซานที่เขาไม่อาจเข้าใจได้!

แต่เขาก็ยังอยากออกไปเห็นโลกกว้างภายนอกอยู่ดี!

“ข้าจะดูความเห็นของแม่ทัพหนุ่มอีกรอบ!”