บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 433

ผิงเจี้ยนถอนหายใจ “พวกเขาคิดว่าเราเป็นโจรที่เข้ามารุกราน!”

เขามาจากภูเขา จึงรู้ว่าชาวบ้านคิดอย่างไรกับคนนอก

หงเยี่ยเม้มปาก นางเองก็เป็นโจร ย่อมรู้ว่าชาวบ้านกลัวโจรเพียงใด

ทั้งสองลงจากหลังม้า แล้วเดินไปยังบ้านหลังหนึ่ง

“เพื่อนเอ๋ย พวกเราเป็นพ่อค้าที่มาสำรวจเหมือง ตอนนี้ก็มืดแล้ว”

ผิงเจี้ยนยืนอยู่นอกกำแพง แล้วตะโกนว่า “ข้าขอพักที่บ้านเจ้าหนึ่งคืนได้หรือไม่ เจ้าไม่ต้องดูแลเรื่องอาหาร ข้าแค่ต้องการน้ำร้อน ข้าจะจ่ายให้ครึ่งเหรียญ!”

ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ จากในบ้าน ผิงเจี้ยนตะโกนอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหว!

ทั้งสองจึงย้ายไปบ้านอื่น แต่บ้านหลายหลังที่อยู่ติดกัน ก็ไม่มีใครออกมาเลย!

เมื่อมาถึงบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้าน ผิงเจี้ยนก็ตะโกนอีกครั้ง

“หัวหน้าบ้าน เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? ไม่กลัวว่าพวกเขาจะเป็นโจรชุดเขียวหรือ?”

“โจรชุดเขียวจะพาผู้หญิงออกมาลาดตระเวนด้วยได้อย่างไร! ให้พวกเขาพักค้างคืนเถอะ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะหนาวตายในตอนกลางคืน!”

ชายหญิงเริ่มโต้เถียงกัน ในไม่ช้าประตูบ้านก็เปิดออก!

ชายวัยกลางคนร่างเตี้ยคนหนึ่งออกมาพูดว่า “สหายทั้งสอง ข้าชื่อซานฮั่วฉิน หากพวกเจ้าไม่รังเกียจ ก็มาค้างคืนที่บ้านของข้าได้ ข้าไม่ต้องการเงิน แต่ข้าไม่มีที่ดี ๆ สำหรับพวกเจ้านะ การอยู่ไกลบ้านนั้นไม่สะดวกสบาย!”

“ขอบคุณพี่ชาย!”

ผิงเจี้ยนยกยิ้มแล้วประสานมือ ยัดเงินครึ่งเหรียญไว้ในมือเขา แล้วจูงม้าเข้าไปในลานเล็ก ๆ!

บ้านหินสี่หลังมีคอกม้าอยู่คอกหนึ่ง เป็นครอบครัวเล็ก ๆ

มีคนในครอบครัวค่อนข้างน้อย นอกจากสองสามีภรรยาแล้ว ยังมีคู่รักหนุ่มสาว ผู้ใหญ่อีกหนึ่งคนและเด็กอีกสี่คนด้วย!

ซานฮั่วฉินคว้าเงินครึ่งเหรียญมาได้ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรีบตะโกนว่า “ยายแก่ รีบทำอาหารให้แขกทั้งสองเร็วเข้า ต้าโก่ว เอ้อร์โก่ว รีบนำม้านั่งไปรับแขก ภรรยาของต้าโก่วรีบไปรินน้ำให้แขกทั้งสองเร็วเข้า!”

ครึ่งเหรียญหรือห้าร้อยอีแปะ ไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยสำหรับหมู่บ้านบนภูเขา!

ทั้งครอบครัวเริ่มสาละวน!

ไม่นานอาหารก็พร้อม ตะกร้าขนมปังธัญพืชหนึ่งตะกร้า และซุปผักป่าหนึ่งหม้อ

ซานฮั่วฉินมีสีหน้าขอโทษ “แขกทั้งสอง ข้าต้องขอโทษจริง ๆ ที่บ้านข้าไม่มีอะไรดีเลย!”