บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 432

หลังจากกระซิบเสียงแผ่วเบา หูเมิ่งอิ๋งก็ยืนเขย่งเท้า แล้วริมฝีปากสีแดงของนางก็ประทับลงไป!

ดวงตาของหวังหยวนเบิกกว้าง เขาถูกจุมพิตอย่างแรง ยังคงรู้สึกได้ถึงความชุ่มชื้น!

หลังจากจุมพิต หูเมิ่งอิ๋งก็หน้าแดงก่ำ แล้วหันหลังเตรียมวิ่งหนีไป!

ก้าวไปยังไม่ทันถึงสองก้าว นางก็ถูกคว้าตัวดึงกลับไป!

“ยังไม่ทันได้พูดพร่ำทำเพลงก็ถูกจูบแล้ว ข้าไม่อยากเสียหน้า!”

หวังหยวนเรียกร้องความยุติธรรมอย่าง “ร้ายกาจ!”

“อืม!”

“อื้ม!”

ทั้งสองไม่อาจผละจากกันได้ชั่วขณะหนึ่ง ร่างกายแนบชิดดั่งติดกาว สิ้นเสียงอสุนีบาตร ไฟอันเร่าร้อนบนโลกถูกปลุกขึ้น!

ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กน้อยดังขึ้น “พี่หยวน พี่สาว พวกท่านกำลังทำอะไรอยู่”

ทั้งสองรีบแยกออกจากกันราวกับถูกไฟฟ้าช็อต!

ใบหน้าของหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนเป็นแดงก่ำจนถึงใบหู นางเขินอายมากจนอยากจะซ่อนตัว “อาเป่า พี่สาวอยู่กำลัง กำลัง ... “

หวังหยวนยิ้มอ่อน แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “อาเป่า พี่สาวของเจ้าฟันผุเพราะกินขนมหวานมากเกินไป พี่หยวนกำลังจะช่วยกัดแมงกินฟันให้นาง จำไว้ว่าต่อไปเจ้าไม่ควรกินขนมหวานมากเกินไป ไม่เช่นนั้นฟันจะผุหมด!”

“...พี่หยวน เช่นนั้นท่านก็ช่วยกัดแมงกินฟันให้พี่สาวต่อไปเถอะขอรับ อาเป่าจะออกไปเล่นแล้ว!”

อาเป่าอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าหันหลังวิ่งออกไป

หวังหยวนหันกลับมาขยิบตา “กัดต่อหรือไม่!”

“คุณชาย ท่านร้ายกาจยิ่งนัก!”

หูเมิ่งอิ๋งพูดด้วยความเขินอาย ก่อนจะหันหลังวิ่งออกไป “เจ้ากลับไปที่หมู่บ้านต้าหวังก่อน หลังจากจัดการต่าง ๆ ในเมืองเสร็จแล้ว ข้าจะไปหาเจ้าทันที!”

หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหายใจออกสักพัก หลังจากปรับสภาพร่างกายเสร็จ จึงออกจากคฤหาสน์ตระกูลหู!

ตั้งแต่เริ่มฝึกจวงกง ถึงตอนนี้ก็เป็นเวลานานกว่าสองเดือนแล้ว สุขภาพดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว!

...

รวมระยะทางหนึ่งร้อยหกสิบลี้ จากหมู่บ้านต้าหวังถึงสันเขาเชียนเฮ่อ หงเยี่ย และผิงเจี้ยนขี่ม้าเดินทางมาสองวันจึงมาถึง ทั้งสองใช้เวลาค้นหาและสอบถามตลอดทาง จนกระทั่งผ่านไปอีกสองวันก็พบเหมือง

หลังจากที่ทั้งสองสำรวจกันเสร็จก็มืดแล้ว จึงเดินทางไปหาบ้านเพื่ออาศัยค้างคืน!