บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 45

ประชุมเสร็จแล้ว!

เมื่อคนทั้งเจ็ดออกจากลานบ้าน ชาวบ้านก็รวมตัวเดินเบียดเสียดกันไปหาหวังหานซาน

พวกผู้หญิงขอเป็นแม่ครัว

รายได้ต่อเดือนของแม่ครัวถึงแม้จะไม่เยอะเท่าผู้ชาย แต่ก็ยังสามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้

ผู้ชายทุกคนอยากเข้าร่วมกลุ่มขายปลา

ด้วยเงินสองก้วนต่อเดือน และอาหารที่มีเนื้อสัตว์สองมื้อต่อวัน แม้แต่นักเลงก็สามารถมีภรรยาได้หากได้เข้ากลุ่ม

เมื่อไม่สามารถเข้าทางฝั่งหวังหานซานได้ ชาวบ้านจึงเข้าไปหารองหัวหน้าทั้งสาม หวังซื่อไห่ ต้าหู่และเอ้อหู่ โดยหวังว่าพวกเขาจะช่วยวิงวอนให้

มีคนเยอะเกินไป ทั้งสามคนไม่กล้ารับคำแบบไม่ได้ตั้งใจ เพราะกลัวจะทำให้คนอื่นขุ่นเคือง!

สามพี่น้องสกุลกัวมีความรู้สึกผสมปนเปกัน มีผู้คนมากมายในหมู่บ้านต้าหวัง ที่ไม่ได้เข้าร่วมกลุ่มจับปลา แต่พวกเขาทั้งสามที่มาจากหมู่บ้านอื่น กลับถูกหวังหยวนเลือก

ทุกคนในกลุ่มมองไปที่หวังหานซาน

เขาต้องมีแม่ครัว ต้องเพิ่มคนในกลุ่มขายปลาอีกราวยี่สิบห้าคน ใครได้งานก็จะสบายขึ้น!

หวังหานซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม “กลุ่มขายปลาไม่เพียงแต่ต้องขายปลาเท่านั้น แต่ยังต้องฝึกวิทยายุทธ์เพื่อปกป้องหมู่บ้านด้วย พรุ่งนี้เช้า คนหนุ่มสาวอายุที่อายุมากกว่าสิบสาม และต่ำกว่ายี่สิบ ที่ต้องการเข้าร่วมกลุ่มขายปลา ให้มารวมตัวกันที่หน้าบ้านของข้า ข้าจะทดสอบความแข็งแกร่ง ความคิด และความเพียร ยี่สิบคนแรกที่ผ่านการคัดเลือกจะได้เข้าร่วม ส่วนใครก็ตามที่ไม่ผ่านการคัดเลือก พูดไปก็ไร้ประโยชน์ อย่าลืมกินให้อิ่มในตอนเช้า จะได้ไม่มีแรงเมื่อถึงเวลา”

เมื่อพวกเขาได้รับอนุญาต ให้เข้าทำการทดสอบตามความสามารถ ชาวบ้านก็ไม่ลำบากอีกต่อไป และทุกคนต่างก็คิดว่าจะทำให้ผ่านการทดสอบอย่างไร

สำหรับตำแหน่งแม่ครัวห้าคน หวังหานซานไม่ได้พูดอะไรอีก และไม่มีใครถามอีกต่อไป

ชาวบ้านจากไป ในที่สุดลานบ้านก็เงียบสงบ ต้าหู่ยืนอยู่หน้าประตูหน้าพร้อมฝึกเฉียงจวง

ทั้งสองอาบน้ำเตรียมเข้านอน เมื่อขึ้นไปบนเตียงก็มองหน้ากัน

“ข้ายุ่งอยู่ที่บ้านท่านลุงมาสามวันแล้ว ไม่ได้ไปหอนางโลมเลยจริง ๆ!”

“ข้ารู้ว่าสามีข้าจะไม่ไปหอนางโลม!”

“เหตุใด?”

“เพราะว่า...”

“เอาล่ะ สาวน้อย เจ้าคิดว่าสามีของเจ้าไม่มีความสามารถหรือ?”

“ข้า ข้า... อ๊ะ!”

“สามีจะบอกให้เจ้ารู้เดี๋ยวนี้ ว่าลูกผู้ชายที่แท้จริงเป็นเช่นไร!”

“อ๊ะ สามี ท่าน ท่านมีความสามารถ!”

“สาวน้อย อุตส่าห์ดูแลตัวเอง แต่เจ้าคิดว่าสามีของเจ้าไปหอนางโลมไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วจะให้ทนได้อย่างไร!”

“สามี ข้าผิดไปแล้ว ญาติยังอยู่!”

“ขอโทษ ข้าลืมไป!”

“ข้าขอโทษสามี หากสามีต้องการ ก็ย่อมได้!”

“ไม่ต้องหรอก มันจะทำร้ายร่างกาย นอนกันเถอะ!”

“อืม!”

ค่ำคืนที่เงียบสงบ!

หวังหยวนตื่นแต่เช้า แล้วยืนฝึกเฉียงจวง

แม้ว่าเขาจะอยู่ที่บ้านลุงของเขาเป็นเวลาสามวัน เขาก็จะยืนฝึกเฉียงจวงเป็นเวลาครึ่งชั่วยามทุกวัน

แน่นอนว่าเขาไม่อาจยืนฝึกได้นานถึงเพียงนั้นในแต่ละครั้ง แต่ก็ทำได้หลายครั้งในสิบนาที

ทุกครั้งที่ยืนฝึกเฉียงจวง ร่างกายของเขาจะรู้สึกอบอุ่น และอาการเจ็บขาของเขาก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

ยืนกรานทำเช่นนี้เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ร่างกายที่เคยอ่อนแอเมื่อก่อนก็แข็งแกร่งขึ้น

ไม่มีปัญหาในการไปหอนางโลม

จนกระทั่งหวังหยวนฝึกเสร็จหกรอบ

“สามี แปรงฟัน!”

หลี่ซื่อหานมาพร้อมกับถ้วยและกิ่งหลิว ใบหน้างามของนางขาวอมชมพู ขายาวนั้นก้าวเล็ก ๆ เข้ามาหา นุ่มนวลราวกับกลีบดอกตูมอ่อนหวาน

“ไม่แปรง ข้าจะหอมเจ้าหนึ่งทีก่อน!”

หวังหยวนหยิบถ้วยและแปรงสีฟันกิ่งหลิว ก่อนหอมแก้มแดงก่ำ

“อ๊ะ สามี กลางวันแสก ๆ มีคนอยู่ข้างนอกด้วย!”

หลี่ซื่อหานเม้มปากเหมือนโกรธ แต่ใจนางกลับหวานชื่น ก่อนจะวิ่งไปที่ห้องครัว

“ลุงชิงซาน ลุงเสี่ยวซาน เหตุใดพวกท่านมาที่นี่เร็วนัก!”

เมื่อเขาเห็นคนสองคนอยู่นอกประตู หวังหยวนก็แปรงฟันด้วยกิ่งหลิว แล้วเดินออกไปข้างนอก

หวังชิงซานและหวังเสี่ยวซานมีสีหน้าเศร้าหมอง ดวงตาแดงก่ำ ราวกับว่าพวกเขาเพิ่งร้องไห้

เสียงของหวังชิงซานสั่นเครือ “หวังหยวน ข้าไม่ได้เปิดเผยความลับของการจับปลา เหตุใดเจ้าไม่ยอมให้ข้าอยู่ในกลุ่มจับปลาแล้วล่ะ ข้าทำอะไรผิดหรือเปล่า หากเจ้าบอกข้า ข้าจะรีบเปลี่ยนทันที!”

หวังเสี่ยวซานหลั่งน้ำตา “ลูกพี่หยวน พวกเราจะยอมขอโทษเจ้าทุกอย่าง จะทำทุกอย่างที่เจ้าสั่งให้พวกเราทำ!”

เมื่อคืนวานหวังหานซาน พี่ชายคนโตบอกพวกเขาว่าไม่ต้องเข้าร่วมกลุ่มจับปลาแล้ว ให้มาทำอย่างอื่นกับหวังหยวนแทน ทั้งสองคนจึงตกใจจนร้องไห้ทันที

ไม่ได้อยู่กลุ่มประมงแล้ว!

ท้องฟ้าแทบถล่ม

“คิดอะไรกันอยู่!”

เมื่อมองชายสองคนที่เริ่มร้องไห้แล้ว หวังหยวนก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ข้าขอให้ลุงหานซานบอกให้พวกท่านมา เพราะมีงานที่ดีกว่าให้ทำต่างหาก!”

“มีงานที่ดีกว่ากลุ่มจับปลาอีก!”

หวังชิงซานและหวังเสี่ยวซานไม่เชื่อ

กลุ่มจับปลาหาเงินได้เดือนละสองก้วน และอาหารที่มีเนื้อตอนเที่ยง ถือเป็นงานที่ดีที่สุดในตำบลเป่ยผิงแล้ว!

กล่าวได้ว่าเมื่อทำงานในกลุ่มจับปลา ทุกครั้งที่ไปตลาดต้องมีคนมองด้วยความอิจฉา

หวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “ยังมีงานที่ดีกว่ากลุ่มจับปลาอีกมากมาย จากนี้ไป เงินเดือนของพวกท่านจะเพิ่มขึ้นเป็นสามก้วนต่อเดือน! ซื่อหาน โปรดนำสองก้วนออกมาหน่อย!”

“สามก้วน!”

หวังชิงซานและหวังเสี่ยวซานรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป เมื่อเห็นเงินในมือ

หวังหยวนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “แต่พวกท่านไม่อาจบอกใครได้ ว่าข้าจะสอนอะไรให้”