บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 46

ทั้งสองต่างตอบสนองกลับมา วาจานี้ย่อมต้องคล้ายกับสูตรลับการประมง ที่น่าจะสามารถทำเงินได้อย่างมหาศาล!

“ข้าจะไม่ไปบอกผู้ใด ต่อให้พี่ใหญ่ข้ามาถาม ข้าก็จะเก็บไว้ให้มิดชิด!”

หวังเสี่ยวซานรีบรับปาก!

“หากข้าพูดเรื่องนี้ต่อผู้ใด ก็ขอให้ข้าอัสนีห้าสวรรค์ผ่าจนไม่ได้ตายดี!”

หวังชิงซานยิ่งลั่นคำสาบานที่ร้ายแรงยิ่งกว่า

เพียงแค่สูตรลับการประมง ก็เลี้ยงปากท้องคนในหมู่บ้านมากมายขนาดนี้ได้ สูตรลัดเช่นนี้มีหรือที่จะง่ายดายได้

หวังหยวนที่ไว้ใจพวกเขาให้มาทำ มีหรือที่จะปล่อยให้เขาผิดหวังได้

“ตั้งใจทำงาน แล้วชีวิตก็จะดีขึ้นได้เอง!”

เมื่อตบไปที่บ่าของทั้งคู่ หวังหยวนก็โบกมือ: “กลับไปแล้วค่อยปลดปล่อยความสุขเถอะ ไว้รอให้กลุ่มพ่อค้าซื้อปลากลับมา พวกเจ้าก็ค่อยมาทำงานอีกรอบ ยามค่ำจึงเป็นไปได้ที่จะต้องยุ่งกันอีกสักคืน”

ทั้งคู่จึงจากไปด้วยจิตใจที่เบิกบาน จนไม่หลงเหลือความหดหู่ใจเหมือนอย่างตอนที่มาอีก

เมื่อได้ทานข้าวเช้า หวังหยวนก็เดินทอดน่องไปรอบหมู่บ้าน โดยใช้หกเหวินในมูลค่าที่ดินหนึ่งมู่เพื่อซื้อที่ดินหกมู่มา เพื่อที่จะใช้สร้างเป็นบ้านหลังใหญ่บนที่ดินผืนนี้

ช่วงกลางวันก็กรมการประเมินที่ดิน

ลุงหานซานได้เลือกคนที่มีความรับผิดชอบที่สุด เพื่อขนย้ายหิน จัดงานวิ่งแข่ง จัดการทดสอบวัดพลัง ความเร็ว ความอดทนด้วยท่าควบอาชา โดยจะคัดเด็กหนุ่มยี่สิบคนแรกเข้ากลุ่มขายปลา

และยังได้คัดแม่ครัวทั้งห้าไว้แล้วด้วย

ป้าหงภรรยาลุงหานซาน ป้าฮวาภรรยาหวังชิงซาน อาสะใภ้ชิงของหวังเสี่ยวซาน พี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้สามของหวังซื่อไห่

กลุ่มประมงได้ก่อสร้างโรงเรือนไว้ด้านหน้าบ้านหวังหยวน พร้อมกับยกหม้อใหญ่สองใบมาตั้ง

ข้าวสาร แป้งธัญพืชได้หาซื้อมาจากในหมู่บ้านบางส่วน ส่วนเนื้อปลาของกลุ่มประมงก็ได้เหลือไว้บางส่วน

อาหารเย็นจะแจกจ่ายในช่วงเที่ยงของวันนั้น

แผ่นแป้งจากแป้งธัญพืช ข้าวสารอาหารแห้ง ต้มเนื้อปลา ซุปไข่ผักป่า ผัดหัวไชเท้า

สมาชิกเก่าของกลุ่มประมง ที่เพิ่งจะคัดเด็กหนุ่มยี่สิบกว่าคนก็เดินกันขึ้นมา

ชาวบ้านมากมาย เด็กเล็กได้มองมาจากที่ไกลๆ หนึ่งในนี้ยังมีหัวหน้าตระกูลหวังปี่จงด้วย

ทั้งหมดยังได้จ้องไปที่ข้าวผักจนน้ำลายสอ!

ทันทีที่เสียงของอาหารพร้อม สมาชิกของกลุ่มประมง กลุ่มเด็กหนุ่มขายปลาก็เบียดเสียดกันเข้ามาเพราะกลัวว่าจะถูกแย่งอาหารไปจนหมด

“ต่อแถวกันให้เรียบร้อย!”

หวังหยวนขีดตีเส้นเป็นแนว

ฝูงชนได้เรียงแถวตอนเพื่อรอรับข้าว ผัก แป้งย่าง และน้ำแกง

“มีเนื้อจริงๆ ด้วย แล้วปลายังตัวใหญ่ขนาดนี้ น่าจะหนักครึ่งชั่งได้!”

“แล้วยังมีข้าวสารอาหารแห้ง สุมจนล้นชาม น้ำแกงผักป่ายังเต็มไปด้วยรสไข่ไก่ หัวไชเท้าทอดยังได้อีกคนละครึ่งถ้วย ขนมแป้งยากอีกคนละสามแผ่น!”

“ได้ยินมาว่าให้กินได้ตามสะดวกจนกว่าจะอิ่มเลย!”

“นี่แทบจะไม่ต่างอะไรจากช่วงตรุษจีนแล้ว!”

“อย่าโอ้อวดแล้ว ตรุษจีนบ้านเจ้าได้กินเยอะขนาดนี้จริงหรือ มีแค่เนื้อตากแห้งก็นับว่าไม่เลวแล้ว!”

“ไอ้หยาหยา ช่างน่าอิจฉาพวกเขาเสียจริง ที่ได้เข้ากลุ่มประมง คงจะต้องมีชีวิตที่ไม่เลวแล้ว!”

ชาวบ้านแต่ละคนที่มือคีบตะเกียบสายตาเป็นประกาย ยังคงไม่หยุดที่กลืนน้ำลาย

“หามาได้สองอีแปะ ก็เริ่มใช้จ่ายมือเติบ คนมากมายขนาดนี้ได้กินเนื้อ ช่างไม่รู้ซะแล้วว่าชีวิตนี้ผ่านมาได้อย่างไร ช่างเป็นพวกล้างผลาญเสียจริง!”

หัวหน้าตระกูลหวังปี่จงส่ายหน้าที่ด้านชา ทำเหมือนกับคนที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมา: “เงินทองถึงอย่างไรก็มาจากการอดออม!”

“สำหรับคนที่หาเงินมาไม่ได้ เงินนั้นย่อมมาจากการอดออมอยู่แล้ว!”

หัวหน้าตระกูลที่แสดงความริษยาอย่างเห็นได้ชัด หวังหยวนเองก็ไม่เกรงใจ: “สำหรับคนที่หาเงินมาได้ ย่อมไม่มีความจำเป็นที่ต้องอดออมเงินเล็กเงินน้อยแล้ว ท่านหัวหน้าตระกูล ตระกูลเจ้าเมื่อกลางวันทานอะไร!”

“ย่อมต้องกินเนื้อแล้ว!”

หวังปี่จงสองมือไพล่หลัง เชิดหน้ายืดอก ทำเหมือนกับว่าไม่ได้อ่อนด้อยกว่าผู้อื่น

“ท่านหัวหน้าตระกูลอย่าได้คุยโวแล้ว มีใครกันบ้างที่ไม่ทราบกันว่าบ้านเจ้านั้นไม่ทำงานทำการ ช่วงเที่ยงยังกินโจ๊กกันเลย”

“ปาโต้วบ้านเจ้าที่ไม่อยากทานโจ๊ก ยามเที่ยงยังร้องไห้อยู่หลายครา กระทั่งตำราก็ไม่คิดอ่านแล้ว!”

“ฮาฮ่าฮ่า！”

แล้วก็ได้มีสมาชิกกลุ่มประมงออกมาเปิดเผยความจริง

เมื่อได้ติดตามหวังหยวน สำหรับหวังปี่จงที่เป็นถึงหัวหน้าตระกูล ทุกคนก็ไม่เกรงกลัวอีกแล้ว

หวังปาโต้ว บุตรชายหวังปี่จง ที่มีความหมายว่ารอบรู้มากความสามารถ (ปาโต้ว) แต่ความจริงแล้วกระทั่งจะอ่านหนังสือก็ยังยุ่งเหยิง

“ไร้สาระ ไร้สาระ บ้านข้ามีที่ดินสามร้อยมู่ มีหรือที่จะกินโจ๊กเป็นอาหารเที่ยง!ตอนนี้ข้าจะกลับไปกินเนื้อ อาหารเที่ยงบ้านข้ายังเป็นถึงแม่ไก่ย่าง ย่อมน่ากินกว่าเนื้อปลากว่ามากแล้ว”

หวังปี่จงสะบัดหน้าที่แดงก่ำหันกาย ทำท่าทางคล้ายจะกลับบ้านไปกินแม่ไก่

มีเด็กบางคน ถึงกับทนไม่ไหวจนกอดขาของผู้ใหญ่ร้องไห้ ร้องว่าอยากจะกินปลา กินแผ่นแป้ง

หวังหยวนจึงหยิบแผ่นแป้งมาบางส่วน แต่ก็ไม่กล้าแจกปลาให้เด็กๆ เพราะกลัวก้างปลาจะติดคอ

ที่ไหนจะทราบได้ว่าเมื่อเด็กน้อยพอเห็นเขาเดินเข้ามา แต่ละคนยังถึงกับร้องหนักกว่าเดิม!

ก่อนหน้านี้เขาที่เป็นลูกล้างผลาญ ตอนนี้เขากลับยิ่งดูเหี้ยมโหดเสียยิ่งกว่าหลิวโย่วไฉ

หวังหยวนที่ร้องไม่ออกหัวเราะไม่ได้ จึงให้หลี่ซื่อหานแจกแผ่นแป้งย่าง พวกเด็กๆ จึงค่อยกล้ารับไว้

หวังหยวนจึงค่อยได้รับรู้ว่าภายในท้องของชาวบ้านนั้นแทบจะไม่มีสารอาหารที่เพียงพอเลย

แค่ใครสักคน ก็สามารถทานข้าวสารอาหารแห้งได้ถึงสามชาม แผ่นแป้งธัญพืชชิ้นใหญ่อีกห้า แล้วยังซดน้ำแกงไข่ผักป่าได้อีกสามถ้วย ยังกินผัดหัวไชเท้าได้อีกครึ่งชาม กินได้ทั้งเนื้อปลาก้างปลาจนสะอาดเอี่ยม แม้แต่แม่ครัวทั้งห้าก็ยังไม่มีข้อยกเว้น!

จนกระทั่งพอหวังหยวนกล่าวว่าช่วงเย็นยังมีอาหารแห้งให้ทาน เพื่อให้ทุกคนค่อยๆ ทาน

กลุ่มประมงจึงค่อยยอมวางชามลง ยันกายลุกขึ้นเพื่อไปทำงาน

หวังหยวนจึงให้ทุกคนได้พักผ่อนกันครู่หนึ่ง

แต่ใครจะไปรู้ว่าชาวบ้านนั้นกลับพูดได้อย่างมีเหตุมีผลได้อย่างฉะฉาน

ดื่มอะไรดื่ม กินอิ่มก็ต้องทำงาน อย่างไรก็หาใช่ใต้เท้าใหญ่ใด มีอย่างที่ไหนที่จะมีความรู้มากถึงเพียงนั้น

ยามเย็นกลุ่มประมงก็กลับมา พร้อมด้วยเข็นรถเกวียนเต็มสองคันรถเข้าโรงเรือนหวังหยวน

หวังชิงซาน หวังเสี่ยวซานเองก็มาแล้ว และกำลังมองเกวียนม้าวัวที่ลากสิ่งของที่แตกต่างกัน ต่อให้คิดจนสมองแตกก็คิดไม่ออก ว่าหวังหยวนทำได้อย่างไร