บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 47

“กินปลาในตอนเช้า กินกากหมูเหลือในช่วงบ่าย แม้แต่ผู้พิพากษายังไม่ได้กินดีถึงเพียงนี้!”

“เหลวไหล ผู้พิพากษามีกับข้าวแปดจาน มีซุปสี่อย่างต่อมื้อ ดีกว่าอาหารที่เรากินมาก!”

“ก็ใช่ ผู้พิพากษาเป็นรับผิดชอบดูแลเมือง แม้ว่าอาหารของเราจะไม่ดีเท่าของผู้พิพากษา แต่ก็เทียบได้กับพวกเจ้าของที่ดินและพวกเจ้าหน้าที่แน่นอน!”

“แน่นอน ผู้นำกลุ่มของเราก็เป็นเจ้าของที่ดินเช่นกัน ส่วนใหญ่ได้กินเนื้อสัตว์กันเดือนละครั้ง เมื่อก่อนครอบครัวของหลิวโหย่วไฉคงจะรวยมาก แต่พวกเขาก็ได้กินเนื้อสัตว์ทุก ๆ สิบวัน ซึ่งถือว่าแย่กว่าเรามาก”

“หวังหยวนนั้นเป็นคนใจพระจริง ๆ!”

“หวังหยวนกำลังทำอะไรอยู่ที่บ้าน มีต้าหู่และเอ้อหู่เฝ้าประตูอยู่ด้วยหรือ?”

“อย่าถามคำถามที่ไม่ควรถาม แค่ทำหน้าที่ของเราให้ดีก็พอ แล้วหวังหยวนจะไม่ปฏิบัติต่อเราอย่างเลวร้าย”

ในเวลากลางคืน กลุ่มประมงรับประทานอาหารเย็น

กากหมูสองร้อยจินถูกนำมาทำซาลาเปา ปากของคนในกลุ่มจับปลาทุกคนมันเยิ้ม

บางคนหยุดกินหลังจากกินไปสองชิ้น แล้วเก็บซาลาเปาที่ได้รับไว้ เพื่อนำกลับไปให้ครอบครัวที่บ้าน

ช่วงตรุษจีนอาจไม่มีซาลาเปาเนื้อที่บ้านให้กินด้วยซ้ำ!

หลายคนมองไปที่บ้านของหวังหยวน

ตั้งแต่กลุ่มประมงกลับมา ประตูบ้านของหวังหยวนก็ถูกปิดอย่างแน่นหนา เหลือเพียงหวังชิงซานและหวังเสี่ยวซานเท่านั้นที่อยู่ข้างใน แม้แต่หวังหานซานและหวังซื่อไห่ ก็ยังถูกบอกให้ออกมา ต้าหู่และเอ้อหู่กำลังเฝ้าประตู ไม่มีใครรู้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่

อย่าพูดถึงคนที่อยู่ข้างนอกเลย

แม้แต่หวังชิงซานและหวังเสี่ยวซานที่ต้องทำงาน ก็ยังขมวดคิ้วด้วยความสับสน!

เมื่อกลุ่มประมงกลับมา

ได้ซื้อมันหมูมากกว่าสองร้อยจิน ปูนขาวหนึ่งกระสอบ เกลือหนึ่งกระบุง ขี้เถ้าหนึ่งกระบุง กลีบดอกไม้แห้งสิบกระบุง และเครื่องเทศหนึ่งถุงใหญ่

ได้ยินจากหวังซื่อไห่ว่าเขาใช้เงินจำนวนเล็กน้อยไปห้าสิบก้วน

หวังหยวนจึงบอกให้แม่ครัวทอดมันหมู แล้วใช้กากหมูที่ได้ทำไส้ซาลาเปาให้กลุ่มจับปลา

เติมปูนขาวลงในน้ำ แล้วใส่ขี้เถ้า จากนั้นตักน้ำด้านบนที่ได้จากการตกตะกอน

จากนั้นหวังหยวนก็เริ่มทำตัวล้างผลาญอีกแล้ว!

เทน้ำนี้ลงในน้ำมันหมู แล้วคนด้วยไม้ในหม้อใบใหญ่

น้ำที่ได้จากการตกตะกอนนี้ หากนำไปผสมกับน้ำมันหมู จะยังกินได้หรือไม่!

หวังชิงซานและหวังเสี่ยวซาน รู้สึกเสียดายมากจนตับแทบจะระเบิด!

ของดีเสียเปล่าหมดแล้ว!

น้ำมันหมูเป็นสมบัติล้ำค่าในพื้นที่ชนบท ทุกครัวเรือนต่างหวงแหนเก็บไว้กิน!

เมื่อเห็นหม้อน้ำมันที่ผสมน้ำนั้นแล้ว พวกเขาก็ปวดใจ

ขณะที่ใช้แท่งไม้ช่วยกันกวน กลิ่นน้ำมันหมูก็จางลงเรื่อย ๆ ทั้งคู่ถึงกับหลั่งน้ำตา!

กินไม่ได้แล้ว!

น้ำมันหมูทั้งหม้อนี้เสียหมดแล้ว!

หากสวรรค์เห็นพวกเขาทำเช่นนี้กับน้ำมันหมู ยามฝนตก พวกเขาคงถูกฟ้าฝ่าตายเป็นแน่!

แต่หวังหยวนออกคำสั่ง แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกลำบากใจ แต่พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องทำ

หลังจากที่หม้อเหล็กเดือด ก็ลดไฟลง แล้วทั้งสองก็กวนกันตลอดทั้งคืน

เมื่อไก่ขัน ทั้งสองก็เติมน้ำเกลือลงในหม้อ แล้วเคี่ยวต่อไป

ไม่นานของเหลวในหม้อก็แยกตัวออกเป็นสามชั้น

พวกเขาทั้งสองทำตามคำแนะนำของหวังหยวน คือนำชั้นบนสุดออกมาผสมกับผงเครื่องเทศแห้ง ที่นำไปผัดกับกลีบดอกไม้แห้งแล้ว จากนั้นกดลงในพิมพ์ไม้ทรงสี่เหลี่ยม

แล้วใส่ไส้ตะเกียงลงไปตรงชั้นกลาง ก่อนกดลงในแม่พิมพ์แต่ละอัน

สุดท้ายใส่ของเหลวที่เหลืออยู่ก้นหม้อลงในโถ

ยามรุ่งสาง

หวังหยวนผลักเปิดประตูเดินออกไป ยืดตัว แล้วถามว่า “เสร็จแล้วหรือยัง?”

หวังชิงซานเสียงสั่นเครือ “เสร็จแล้ว ฮึ่ม!”

หวังเสี่ยวซานก้มหน้าลง ไม่เอ่ยคำใดสักพัก “น้ำมันหมูสิบจิน เครื่องเทศมากมาย สูญเปล่าไปหมดแล้ว!”

เมื่อเห็นทั้งสองคนที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ หวังหยวนก็พูดด้วยความประหลาดใจ “ลุงชิงซาน ลุงเสี่ยวซาน เหตุใดถึงดูไม่ค่อยสบาย เมื่อคืนเป็นหวัดหรือเปล่า?”

“ไม่ได้เป็น!”

ทั้งสองคนฝืนยิ้ม

ของเหล่านี้เป็นของหวังหยวน พวกเขาเป็นเพียงลูกจ้าง และจะได้เงินสามก้วนต่อเดือน

หวังหยวนต้องการทำให้ของดีสูญเปล่า แล้วพวกเขาจะทำอย่างไรได้

“ไม่เลวเลย!”

หวังหยวนหยิบสบู่ขึ้นมาแตะปลายจมูก แล้วดมกลิ่น จากนั้นหยิบเทียนไขขึ้นมาดู และสุดท้ายก็เดินไปยังโต๊ะที่วางโถใส่ของเหลวไว้

การทำสบู่เป็นปฏิกิริยาสะพอนิฟิเคชัน

สิ่งที่มีค่าที่สุดไม่ใช่สบู่หรือเทียน แต่เป็นของเหลวเหล่านี้

มีกลีเซอรีนอยู่ในของเหลวนั้น ซึ่งสามารถนำไปทำให้บริสุทธิ์ เพื่อใช้เป็นส่วนผสมในการทำวัตถุระเบิด ทำไวน์ผลไม้ ทำแก้ว และทำเครื่องหนัง นำไปใช้ได้หลายด้าน