บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 47

“กินปลาในตอนเช้า กินกากหมูเหลือในช่วงบ่าย แม้แต่ผู้พิพากษายังไม่ได้กินดีถึงเพียงนี้!”

“เหลวไหล ผู้พิพากษามีกับข้าวแปดจาน มีซุปสี่อย่างต่อมื้อ ดีกว่าอาหารที่เรากินมาก!”

“ก็ใช่ ผู้พิพากษาเป็นรับผิดชอบดูแลเมือง แม้ว่าอาหารของเราจะไม่ดีเท่าของผู้พิพากษา แต่ก็เทียบได้กับพวกเจ้าของที่ดินและพวกเจ้าหน้าที่แน่นอน!”

“แน่นอน ผู้นำกลุ่มของเราก็เป็นเจ้าของที่ดินเช่นกัน ส่วนใหญ่ได้กินเนื้อสัตว์กันเดือนละครั้ง เมื่อก่อนครอบครัวของหลิวโหย่วไฉคงจะรวยมาก แต่พวกเขาก็ได้กินเนื้อสัตว์ทุก ๆ สิบวัน ซึ่งถือว่าแย่กว่าเรามาก”

“หวังหยวนนั้นเป็นคนใจพระจริง ๆ!”

“หวังหยวนกำลังทำอะไรอยู่ที่บ้าน มีต้าหู่และเอ้อหู่เฝ้าประตูอยู่ด้วยหรือ?”

“อย่าถามคำถามที่ไม่ควรถาม แค่ทำหน้าที่ของเราให้ดีก็พอ แล้วหวังหยวนจะไม่ปฏิบัติต่อเราอย่างเลวร้าย”

ในเวลากลางคืน กลุ่มประมงรับประทานอาหารเย็น

กากหมูสองร้อยจินถูกนำมาทำซาลาเปา ปากของคนในกลุ่มจับปลาทุกคนมันเยิ้ม

บางคนหยุดกินหลังจากกินไปสองชิ้น แล้วเก็บซาลาเปาที่ได้รับไว้ เพื่อนำกลับไปให้ครอบครัวที่บ้าน

ช่วงตรุษจีนอาจไม่มีซาลาเปาเนื้อที่บ้านให้กินด้วยซ้ำ!

หลายคนมองไปที่บ้านของหวังหยวน

ตั้งแต่กลุ่มประมงกลับมา ประตูบ้านของหวังหยวนก็ถูกปิดอย่างแน่นหนา เหลือเพียงหวังชิงซานและหวังเสี่ยวซานเท่านั้นที่อยู่ข้างใน แม้แต่หวังหานซานและหวังซื่อไห่ ก็ยังถูกบอกให้ออกมา ต้าหู่และเอ้อหู่กำลังเฝ้าประตู ไม่มีใครรู้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่

อย่าพูดถึงคนที่อยู่ข้างนอกเลย

แม้แต่หวังชิงซานและหวังเสี่ยวซานที่ต้องทำงาน ก็ยังขมวดคิ้วด้วยความสับสน!

เมื่อกลุ่มประมงกลับมา

ได้ซื้อมันหมูมากกว่าสองร้อยจิน ปูนขาวหนึ่งกระสอบ เกลือหนึ่งกระบุง ขี้เถ้าหนึ่งกระบุง กลีบดอกไม้แห้งสิบกระบุง และเครื่องเทศหนึ่งถุงใหญ่

ได้ยินจากหวังซื่อไห่ว่าเขาใช้เงินจำนวนเล็กน้อยไปห้าสิบก้วน

หวังหยวนจึงบอกให้แม่ครัวทอดมันหมู แล้วใช้กากหมูที่ได้ทำไส้ซาลาเปาให้กลุ่มจับปลา

เติมปูนขาวลงในน้ำ แล้วใส่ขี้เถ้า จากนั้นตักน้ำด้านบนที่ได้จากการตกตะกอน

จากนั้นหวังหยวนก็เริ่มทำตัวล้างผลาญอีกแล้ว!

เทน้ำนี้ลงในน้ำมันหมู แล้วคนด้วยไม้ในหม้อใบใหญ่

น้ำที่ได้จากการตกตะกอนนี้ หากนำไปผสมกับน้ำมันหมู จะยังกินได้หรือไม่!

หวังชิงซานและหวังเสี่ยวซาน รู้สึกเสียดายมากจนตับแทบจะระเบิด!

ของดีเสียเปล่าหมดแล้ว!

น้ำมันหมูเป็นสมบัติล้ำค่าในพื้นที่ชนบท ทุกครัวเรือนต่างหวงแหนเก็บไว้กิน!