บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 48

แต่จำเป็นต้องมีอุปกรณ์สำหรับชำระล้าง!

“สามี นี่คือสบู่หอมหรือ?”

หลี่ซื่อหานเดินออกจากห้อง แล้วรู้สึกประหลาดใจ เมื่อนางได้กลิ่นสบู่ในมือของหวังหยวน “กลิ่นหอมมาก!”

“หอมแล้วมีประโยชน์อะไร? มันกินไม่ได้แล้ว!”

หวังชิงซานและหวังเสี่ยวซานก้มหน้าลง ยังคงรู้สึกผิดที่ทำลายของดีไป

หวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “นี่คือสบู่ที่ทำความสะอาดได้ดีกว่าจ่าวโต้วหรือสบู่หอม!”

ต้าเย่ก็มีอุปกรณ์สำหรับทำความสะอาด เช่น จ้าวเจี่ยว จ่าวโต้วและสบู่หอม

โดยทั่วไปนั้น จ้าวเจี่ยวใช้ในการซักผ้า

จ่าวโต้ว คนรวยนิยมใช้ ทำมาจากถั่ว สมองหมูและเครื่องเทศ

สบู่หอมทำจากตับหมู ขี้เถ้าพืชและเครื่องเทศ มีแต่พวกขุนนางระดับสูงเท่านั้นที่ใช้

“อ๊ะ จริงด้วย ล้างสะอาดกว่าจ่าวโต้วกับสบู่หอม ทั้งยังมีกลิ่นหอมอีกด้วย!”

หลี่ซื่อหานลองใช้ แล้วยื่นมือขาวอ่อนนุ่มของนางออกมาตรงหน้าหวังหยวน

“มือของเจ้าขาวเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว หลังจากล้างมือแล้ว ไม่ค่อยมีความแตกต่างมากนัก!”

หวังหยวนคว้ามือเล็ก ๆ ขาวผ่องและนุ่มนวลของนางมากุมไว้

“มีคนอยู่!”

หลังจากชำเลืองมองสามีแล้ว หลี่ซื่อหานก็ก้มหน้าลง แล้วดึงมือเล็ก ๆ ของตนออกมาอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อเห็นคนสองคนอารมณ์ไม่ดี หวังหยวนก็ยิ้ม แล้วพูดว่า “ลุงชิงซาน ลุงเสี่ยวซาน พวกท่านก็ลองใช้สบู่นี้ล้างมือ แล้วดูผลสิว่าเป็นอย่างไร”

คนในหมู่บ้านไม่มีเงินพอที่จะซื้อจ่าวโต้ว นับประสาอะไรกับสบู่หอม พวกเขามักจะใช้วิธีซักแห้ง

นอกจากนี้ เมื่อทำงานกันหนักในวันธรรมดา คนส่วนใหญ่ก็มีฝุ่นติดเต็มมือจนดำน่ากลัวมาก!

หวังชิงซานและหวังเสี่ยวซานก็เช่นกัน

พวกเขาทั้งสองถือสบู่ไว้ในมือดำ เลียนแบบวิธีการใช้ของหลี่ซื่อหาน ด้วยการถูมันไปมาในมือ

ขี้เถ้าสีดำบนมือเริ่มจางหายไปทันที เพียงแค่ถูเบา ๆ อ่างน้ำก็กลายเป็นสีดำ

“จริงหรือเนี่ย ล้างจนขาวแล้ว!”

หวังชิงซานยกมือที่ขาวสะอาดทั้งสองข้างขึ้น แล้วมองด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ!

เขาไม่เข้าใจว่าสิ่งทีดูเหมือนไม่สามารถนำมาซักล้างได้นั้น เมื่อนำมาผสม ต้ม และกวนให้เข้ากัน