บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 49

อันธพาลประมงคนใหม่ของตงซื่อคือฝานเจียงหลง ชายวัยยี่สิบกลาง ๆ ใบหน้าอ้วนท้วน มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า หางตาตกดูเป็นคนละโมบและชั่วร้าย!

เมื่อเขามาที่ตลาดปลา แล้วแย่งตำแหน่งของน่าวซานเจียง เดิมทีเขาต้องการทำตามคำแนะนำของสิงซาน ด้วยการไม่เก็บค่าคุ้มครอง

แต่เมื่อเห็นคนจากหมู่บ้านต้าหวังขายปลาได้มากมายทุกวัน ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

สิงซานขมวดคิ้ว

เขารู้ว่าหมู่บ้านต้าหวัง จับปลาและขายปลาได้ทีละเยอะมากเท่านั้น แต่คงไม่ใช่ทุกวัน

เมื่อนึกถึงปลาห้าถึงหกร้อยจินทุกวัน เขาก็นึกเสียดาย!

ตามปกตินั้น อันธพาลประมงจะส่งเงินให้ร้อยละเจ็ดสิบ โดยร้อยละหกสิบจะต้องส่งมอบให้กับพวกองครักษ์

แม้ว่าจะเหลือเพียงร้อยละสิบเท่านั้น แต่ก็ยังมีเงินถึงยี่สิบก้วนต่อเดือน ซึ่งไม่ใช่จำนวนเล็กน้อยเลย

“ทำเถอะขอรับ นายท่านสิง!”

ฝานเจียงหลงฉลาด “นายท่านสิง ข้ารู้ว่าท่านกังวลเรื่องอะไร ข้าส่งคนไปสืบเรื่องชายคนนั้นในหมู่บ้านต้าหวังแล้ว เขาหยุดเรียนไปนานแล้ว และจะไม่มีวันได้เป็นขุนนางอีกในอนาคต ส่วนหวังพั่วหลู่ แม้ว่าเขาจะมีวรยุทธ์ที่ทรงพลัง แต่หากท่านส่งเจ้าหน้าที่ศาลสักสองสามคน ไปล้อมเขาด้วยดาบ และมีนักธนูสองสามคนมาช่วยด้วย ต่อให้เขาจะมีสามหัวหกแขน เขาก็ไม่อาจต้านทานได้”

“เจ้ากำลังสั่งให้ข้าทำหรือ?”

เมื่อจ้องมองไปยังผู้มาเยือนพร้อมกับเลิกคิ้ว ใบหน้าของสิงซานก็ดูมืดมน ราวกับท้องฟ้าครึ้มยามพายุโหมกระหน่ำ

ฟึ่บ!

ฝานเจียงหลงที่ตัวสั่นเทาคุกเข่าลงบนพื้น แล้วพูดด้วยท่าทางหวาดเกรง “นายท่านสิง ข้าน้อยจะบังอาจได้อย่างไร? มาเป็นคนร้าย ข้าน้อยเป็นเพียงอันธพาล บัดนี้ได้ดูแลตลาดปลา เพราะการสนับสนุนของทานทั้งหมด คำพูดของท่านทำให้ข้าน้อยยังคงมีชีวิตอยู่ ทั้งยังทำให้ข้าน้อยตายได้ด้วยประโยคเดียวอีกด้วย ข้าน้อยรู้ดีชั่ว เรื่องทั้งหมดนี้ก็เพื่อประโยชน์ของท่านเองนะขอรับ”

สิงซานยกยิ้ม พยักหน้า พึงพอใจกับท่าทางเช่นนี้

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่ฟังท่านนะขอรับ!”

ฝานเจียงหลงมีสีหน้าขมขื่น “แม้ว่าข้าจะหักขาของน่าวซานเจียง และปราบปรามคนเหล่านั้นในตลาดปลา ด้วยกำลังของข้าน้อยได้ แต่หมู่บ้านต้าหวังขายปลาได้มากมายทุกวัน แต่ไม่ได้จ่ายค่าคุ้มครอง ทำให้ได้ค่าคุ้มครองจากการขายปลาน้อยลง เพราะไม่มีใครยินดีจ่ายเงินมากนัก และบางคนก็อยากจะเลียนแบบคนหมู่บ้านต้าหวังด้วยซ้ำ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ก็จะหาเงินจากตลาดปลาไม่ประสบความสำเร็จ พวกคนชั้นต่ำก็เริ่มคุยกันทีละคน และพูดถึงเรื่องที่ไม่พึงประสงค์ ด้วยอำนาจของท่าน นายท่านสิง มันง่ายที่จะบีบคอคนโง่เขลาเหล่านั้น เหตุใดท่านไม่เอาเงินมากมาย ไปเผชิญหน้ากับพวกโง่เขลาเหล่านั้นล่ะขอรับ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก…

สิงซานเคาะนิ้วบนโต๊ะ แล้วพูดด้วยความเย้ยหยัน “เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวเด็ก หรือพวกจอมยุทธ์ฝึกหัดหรือ หากข้าต้องการจัดการกับพวกเขาจริง ๆ ข้ามีวิธีจัดการกับพวกเขาเป็นร้อยวิธี เพียงแค่ว่า สถานการณ์ในที่ว่าการอำเภอยังไม่ชัดเจน เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว นับตั้งแต่มีหัวหน้าใหญ่ย้ายเข้ามาใหม่ หากก่อปัญหาตอนนี้ ก็จะไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อไม่กี่วันก่อน พวกดื้อด้านเหล่านั้นในหมู่บ้านต้าหวัง ได้จับกุมตัวหลี่ฉางตำบลเป่ยผิงไปที่ว่าการอำเภอ เพื่อยื่นคำร้องเรียน เจ้าดูสิว่าหัวหน้าใหญ่ทำอย่างไร เขาตัดสินจับหลี่ฉางเข้าคุก แล้วจับไปสัก ก่อนส่งไปกองทัพสามปี”

ที่ว่าการอำเภอไม่ได้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร

หัวหน้าใหญ่คือผู้พิพากษา หัวหน้าอันดับสองคือเสียนเฉิงและจู่เป๋า และหัวหน้าคนที่สามคือนายอำเภอ

“เอ๊ะ!”

ฝานเจียงหลงตกใจ

กลุ่มคนไร้ยางอายในหมู่บ้านต้าหวัง บังอาจมากถึงขั้นจับตัวหลี่ฉาง

หลี่ฉางก็เป็นข้าราชการเช่นกัน แต่ผู้พิพากษาไม่ได้สนใจช่วยเหลือเขา แต่กลับไปช่วยเหลือพวกอันธพาลเหล่านั้น

สิงซานยิ้มเยาะ “เจ้ากลัวหรือ?”

“ไม่กลัวขอรับ!”

ฝานเจียงหลงพูดอย่างกล้าหาญ ขณะเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก“นายท่านสิงเพียงสั่งมาคำเดียว ข้าน้อยก็พร้อมจะทำทุกอย่างที่ท่านต้องการขอรับ”

สิงซานยกยิ้มอ่อน “ในเมื่อเจ้าไม่กลัว ก็ไปจัดการกับคนโง่เหล่านั้นดีกว่า”

“อะไรนะขอรับ!”

ฝานเจียงหลงตกตะลึง

เมื่อครู่นี้เพิ่งบอกว่าหัวหน้าใหญ่ให้ท้ายคนบ้านนอกเหล่านั้น และตอนนี้ก็จะจัดการกับพวกเขาอีกครั้ง

สิ่งที่นายท่านสิงกำลังทำนั้นไร้เหตุผล และสุ่มเสี่ยงเสียเหลือเกิน!

“สองวันนี้พวกเจ้าทำหน้าที่ต่อไปได้ตามปกติ เมื่อข้าจัดกำลังคนแล้ว พวกเจ้าค่อยลงมือ!”

สิงซานมีสีหน้าบอกไม่ถูก

“ขอรับ!”

ฝานเจียงหลงกำหมัดแล้วถอยกลับออกไป รู้สึกทั้งตื่นเต้นและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

หลังจากโค่นล้มกลุ่มคนบ้านนอกในหมู่บ้านต้าหวังได้ ก็จะไม่มีใครในตลาดปลากล้าเหิมเกริมอีกต่อไป

แต่คำพูดของนายท่านสิงทำให้เขางุนงง

หัวหน้าใหญ่กำลังให้ท้ายคนพาลเหล่านั้น แต่นายท่านสิงกำลังจะโจมตีพวกเขาอีกครั้ง

สิงซานถอนหายใจเบา ๆ “เงินครอบงำจิตใจคน!”

ความจริงแล้วเขาต้องได้ร้อยละเจ็ดสิบ ที่เขาเอาไปนั้นเป็นเพียงร้อยละสิบ และส่วนที่เหลืออีกร้อยละหกสิบ มอบให้กับพวกองครักษ์ชั้นบน

เขาได้ร้อยละสิบ คิดเป็นยี่สิบก้วนต่อเดือน แม้ว่าเขาจะรู้สึกลำบากใจมาก แต่เขาก็อยากได้มันอีก องครักษ์ฟางได้รับร้อยละหกสิบ คิดเป็นหนึ่งร้อยยี่สิบก้วนต่อเดือน อดไม่ได้ที่จะวางแผนเตรียมลงมือ