บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 50

กลุ่มทำสบู่เพิ่มเป็นสิบคน ตั้งหม้อขนาดใหญ่สามใบพร้อมกัน ผลผลิตเพิ่มขึ้นจากวันละหนึ่งร้อยก้อน เป็นสามร้อยก้อนทันที

นอกจากนี้ยังมีเทียนไขสามร้อยเล่มทุกวัน แต่หวังหยวนไม่คิดจะขายมัน!

ตะเกียงน้ำมันมีควันมากเกินไป และอาจทำร้ายดวงตาได้ หากใช้นานเกินไป แต่เทียนมีควันน้อยกว่าและสว่างกว่า

หวังหยวนแจกสบู่และเทียนให้กับสมาชิกกลุ่มประมง เพื่อเป็นสวัสดิการ

หลังจากสามวันของการผลิตอย่างต่อเนื่อง หวังหยวนก็รวบรวมสบู่ได้หนึ่งพันก้อน แล้วออกเดินทางสู่เทศบาล

ไม่ไปไม่ได้ เมื่อวานซื้อรถม้ามาในราคายี่สิบก้วน

ขายน้ำตาลได้มาหกร้อยก้วน ตอนนี้เหลือเพียงไม่กี่สิบก้วนเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงการสร้างบ้านขนาดสิบหมู่หรอก ไม่พอแม้แต่จะซื้ออิฐด้วยซ้ำ

สถานการณ์ที่ตลาดปลาก็ไม่ค่อยเป็นไปด้วยดีเช่นกัน หวังซื่อไห่ก็รู้สึกว่าฝานเจียงหลงกำลังจะมาอีกแล้ว

ด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย เอ้อหู่และสามพี่น้องสกุลกัว ต่างก็ติดตามไปด้วย พร้อมเตรียมเอกสาร

เรื่องสำคัญที่สุด คือหลี่ซื่อหานต้องการกลับไปที่บ้านพ่อแม่ของนาง!

ต้าหู่ขับรถม้า ส่วนหวังหยวนและหลี่ซื่อหานนั่งอยู่ในรถม้า ทั้งสามคนออกเดินทางสายกว่ากลุ่มประมง และออกเดินทางตอนรุ่งสาง หลังจากกินอาหารเช้า

“สามี หากไปบ้านพี่ชายข้า แล้วเขาพูดอะไรไม่ดีกับท่าน ท่านโปรดอย่าได้ถือสา!”

ใบหน้างามของหลี่ซื่อหานเอียงอาย อยู่ในอ้อมแขนของหวังหยวน น้ำเสียงของนางอ้อนวอน!

พ่อของนางเป็นจิ้นซื่อ พี่ชายคนโตและพี่ชายคนรองเป็นจู่เหริน และพี่ชายคนที่สามเป็นซิ่วไฉ การศึกษาของพวกเขาเหนือกว่าสามีนางมาก อีกทั้งสามีของนางยังเป็นคนเสเพล ครอบครัวนางจึงดูถูกเหยียดหยามเขา

พ่อพาพี่ชายไปเรียนรู้การเป็นข้าราชการที่เมืองจิงตู พี่ชายคนโตได้ทำงานที่เมืองจวิ้น มีเพียงพี่ชายคนรองเท่านั้นที่กำลังเรียนที่บ้านในเมืองฝู เพื่อเตรียมตัวสอบ

ทุกครั้งที่พาสามีกลับไปที่บ้านเก่า พี่ชายคนรองมักจะทำหน้าเย็นชา และพูดประชดประชันอยู่เสมอ

ทำให้สามีของนาง ทุบตีและด่าทอนางทุกครั้งที่กลับบ้าน เพื่อระบายความโกรธ

นางกลัวว่าเมื่อกลับไปบ้านพ่อแม่อีก สามีของนางจะกลับมามีพฤติกรรมเช่นเดิม หลังจากถูกกระตุ้น

แต่มีข้อความมาจากพี่ชายของนาง โดยบอกว่าพี่สะใภ้ป่วยหนักและอยากพบนาง จึงต้องรีบกลับไปหา

หวังหยวนกะพริบตา “ต่อให้พี่รองจะตีข้า เพื่อเห็นแก่ภรรยาของข้า สิ่งที่ข้าทำได้มากที่สุดคือการถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา!”

“ฮ่าฮ่า!”