บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 460

“เรื่องอะไร?”

หลังจากได้ยินรายงานจากลูกน้องเหลิ่งอวิ๋นก็พาผู้คนไปที่ประตูภูเขา เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “เสี่ยวไท่ซุ่ย เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“ข้ายังอยากถามเจ้าอีกที เจ้าคิดจะทำบ้าอะไรกันแน่?”

เสี่ยวไท่ซุ่ยสวีซั่นอู่นำกลุ่มโจรภูเขาติดอาวุธจำนวนร้อยคนด้วยท่าทีคุกคาม

ทั้งสามตระกูลร่วมมือกันโจมตีเทศบาลและยึดชุดเกราะของเทศบาล ซึ่งแต่ละตระกูลได้รับการแจกจ่ายเกือบร้อยชุด

เนื่องจากขาดอาหาร โจรภูเขาส่วนใหญ่ในสันเขาไป๋หูและขุนเขาเฮยสรงจึงขึ้นมาที่หุบเขาชิงหลง ทว่าคนสนิทและชุดเกราะของพวกเขายังคงอยู่ในถ้ำเก่าของพวกเขา

“กล้ามากนัก เราตั้งกองทัพด้วยกัน ข้าจะเป็นแม่ทัพ ส่วนเจ้าเป็นขุนพลระดับต่ำสุด หากเจ้ากล้าที่จะลงมือ เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าแม่ทัพอย่างข้าจะประหารชีวิตเจ้าทันที!”

ดวงตาของเหลิ่งอวิ๋นมืดลง พร้อมดึงดาบถังออกมาจากฝัก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

“ให้ตายเถอะ เจ้าช่างจองหองยิ่งนัก ประกาศตัวเองว่าเป็นแม่ทัพ คิดว่าตัวเองเป็นต้นกระเทียมจริง ๆ!”

เสี่ยวไท่ซุ่ยสวีซั่นอู่หัวเราะเยาะ “ข้าขอถามเจ้าหน่อยว่าเหตุใดเจ้าถึงอยากจับตัวผิงเจี้ยน? หลังจากรู้แล้วว่าเขาเป็นองครักษ์ชุดเกราะทมิฬ คนของแม่ทัพหนุ่ม เจ้ายังไม่รีบปล่อยตัวเขาอีก เจ้าคิดจะฆ่าทุกคนหรืออย่างไร!”

ในอดีตเขาไม่กล้าเสี่ยงและเผชิญหน้ากับเหลิ่งอวิ๋นเช่นนี้!

แต่เมื่อเห็นว่าประการแรกตอนนี้มีอันตรายจากแม่ทัพหนุ่ม และประการที่สองมีสาวงามอย่างหงเยี่ย

โจรภูเขาหลายคนที่รู้เรื่องนี้ต่งขมวดคิ้ว และมองไปที่เหลิ่งอวิ๋นราวกับว่าไม่เข้าใจเช่นกัน!

“แม่ทัพอย่างข้าไม่ได้ตัวจับผิงเจี้ยนไว้ เจ้าอย่าไปได้ยินอะไรมาเล็กน้อยก็เชื่อโดยง่าย ระวังตกเป็นหมากบนแผนการของผู้อื่น!”

เหลิ่งอวิ๋นไม่เปลี่ยนสีหน้าและโต้ตอบกลับ เขาไม่ยอมรับเลยสักนิด!

“เจ้าเลิกพูดพล่ามได้แล้ว!”

เสี่ยวไท่ซุ่ยสวีซั่นอู่หัวเราะเยาะ “ไม่ใช่ว่าไม่มีสหายของข้าอยู่บนภูเขาเสียหน่อย เจ้าขังคนไว้ที่ภูเขาด้านหลังและทรมานเขาเจียนตาย อย่าคิดว่าข้าไม่รู้!”

เหลิ่งอวิ๋นมองไปรอบ ๆ อย่างเย็นชา

โจรภูเขาหลายคนก้มหน้าลงไม่กล้าสบตา เพราะกลัวจะถูกสงสัยและเปิดเผยความลับ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน