บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 464

ในฐานะคนเชี่ยวชาญในการยิงธนูอย่างผิงเจี้ยน เดิมทีเขามีดวงตาที่สดใสทั้งคู่ อย่างไรก็ตาม หลังจากการทารุณเพียงไม่กี่วัน ไม่เพียงแต่แก้มของเขาตอบลงเท่านั้น แม้แต่ร่างกายของเขาก็ไม่สามารถขยับได้ ยิ่งกว่านั้นดวงตาทั้งคู่ก็มืดสลัวมากเช่นกัน

หลังจากปล่อยตัวผิงเจี้ยนแล้ว โจรภูเขาทั้งสี่ก็วิ่งหนีกลับไป เพราะกลัวว่าจะถูกฆ่าหากช้าเกินไป

หวังหยวนกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ชิงเมี่ยนโช่วล่ะ บอกให้เขาออกมาโค้งคำนับเพื่อขอขมาซะ”

“ท่านขุนพล นายท่านใหญ่ของเราไม่สบายเล็กหน่อย พวกเราขอขมาแทนนายท่านด้วยขอรับ!”

อาจารย์จ้าวป๋อเซี่ยวคุกเข่าลง พร้อมมองดูผู้คนรอบตัวเขาแล้วขยิบตา

เถียนชี ฉางเฟิง และพวกโจรภูเขาก็คุกเข่าลงทีละคน แม้แต่เสี่ยวไท่ซุ่ยและเฮยเมี่ยนจิงกังก็คุกเข่าลงหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อถึงคราวของอู่จั้งโหวและเซี่ยซานหู่ จากนั้นจ้าวป๋อเซี่ยวก็กำหมัดและโค้งคำนับ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาวนาขอ!

พรวด พรวด!

ใบหน้าของอู่จั้งโหวและเซี่ยซานหู่ดูบูดบึ้ง และคุกเข่าลงอย่างไม่เต็มใจ

ท่านอาจารย์จ้าวหลังค่อมกำหมัด แล้วหันไปทางหงเยี่ยอีกครั้ง

หงเยี่ยกัดฟันสีเงินของนาง และจ้องมองไปที่หวังหยวนโดยไม่คิดที่จะคุกเข่าลงเลย!

หวังหยวนเงยคางขึ้น “คนสวย คนอื่นต่างคุกเข่าลงแล้ว เหตุใดเจ้าถึงไม่คุกเข่าล่ะ!”

“เจ้านี่...”

หงเยี่ยอดไม่ได้ที่จะพูด แต่ทันทีที่พูดสองคำ พี่ชายก็ดึงนางลง “คุกเข่าเร็วเข้า อย่าสร้างปัญหา!”

หงเยี่ยกัดฟันและคุกเข่าลง

ทุกคนต่างคุกเข่าพร้อมกัน!

“ถอย!”

หวังหยวนโบกมือ!

กลุ่มงานรถม้าหันหลังกลับ

“กรอด...”

ไม่ไกลจากไหล่เขา ชิงเมี่ยนโช่วกัดฟันด้วยความเคียดแค้น และเส้นเลือดก็นูนออกมาจากหมัดที่กำแน่น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน