บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 474

“ข้าจะกลับไปเอายาก่อน!”

เมื่อมองไปที่เหลิ่งอวิ๋น หูเมิ่งอิ๋งก็มองไปทางนั้นด้วยสายตาอันเจ็บปวดแล้วหันกลับมา

เหลิ่งอวิ๋นเป็นขอทานตัวน้อยที่นางรับอุปการะไว้ในตอนนั้น ถือว่าเป็นคนรับใช้ของตระกูลหู

เมื่อลุงรองบังคับให้นางแต่งงาน เหลิ่งอวิ๋นก็ช่วยนางจากสถานการณ์นั้นถึงสามครั้ง!

ถ้าไม่ใช่เพราะเหลิ่งอวิ๋น นางคงไม่ได้พบกับคุณชายและนางก็คงไม่ได้มาอยู่ที่นี่ตอนนี้!

มิตรภาพความสัมพันธ์เก่าๆ ที่ทำให้นางอยากร้องขอความเมตตา

แต่เมื่อนึกถึงเขาที่วางกับดักใส่คุณชาย นางก็รู้สึกผิดหวัง และตัดสินใจแล้ว!

เขาจ้องมองไปที่รถม้าของตระกูลหูอย่างเอาเป็นเอาตาย แววตาของเหลิ่งอวิ๋นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ผิดหวัง เย็นชา และมีจิตสังหาร!

ไปแล้ว คุณหนูใหญ่ไปแล้วจริง ๆ โดยไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ!

นี่ทำให้เขารู้สึกผิดหวังมาก!

กลุ่มนักโทษเข้ามาในอำเภอ ทำให้เป็นที่ฮือฮาเป็นอย่างมาก และทั้งเมืองก็รู้สึกสบายใจ!

เมื่อไม่กี่วันก่อน ได้ยินมาตลอดเลยว่าโจรกบฏหุบเขาชิงหลงได้บุกโจมตีเมืองเฮ่อ ทำให้หลายคนในเมืองฝูต่างเป็นกังวล!

ทั้งกลุ่มก็ตรงไปที่ที่ว่าการอำเภอ

เนื่องจากมีนักโทษจำนวนมาก เรือนจำประจำอำเภอจึงไม่สามารถรองรับคนจำนวนมากได้

เหลิ่งอวิ๋นและกลุ่มหัวหน้าโจร และพวกตัวอันตรายต่างถูกหวังหยวนพาตัวออกไปจับตาดู

กลุ่มคนพากลุ่มผู้นำโจรไปยังที่ตั้งตระกูลหลิวแต่เดิม

นี่คือจวนของตระกูลหลิว ตระกูลหลิวมีความผิดและหลักฐานหนาแน่น จึงได้ถูกยึดทรัพย์ทั้งหมด

ไม่นานมานี้ หวังหยวนใช้เงินสามพันตำลึงเพื่อซื้อจวนขนาดสิบหมู่แห่งนี้ เพื่อเป็นสำนักงานของชาวบ้านหมู่บ้านต้าหวังในเมืองฝู!

ที่นี่มีขนาดเกินพอที่จะรองรับกลุ่มคนมากกว่าสองร้อยคน และกลุ่มหัวหน้าโจรหลายสิบคนได้

เมื่อเข้าไปในสำนักงานหมู่บ้านต้าหวัง หวังหยวนก็ผ่อนคลายบิดขี้เกียจ!