บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 486

หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง “วันนี้หากได้สัมผัสกับหิมะด้วยกัน ชาตินี้จะได้อยู่กันไปจนแก่เฒ่า!”

ดวงตาคู่งามของหูเมิ่งอิ๋งเป็นประกาย นางซุกตัวแนบชิดเข้าไปในอ้อมแขนของหวังหยวน “เช่นนั้นคุณชายโปรดพาข้าไปยืนท่ามกลางหิมะสักพักเถอะ!”

หวังหยวนจับมือเล็กของนาง แล้วพูดว่า “หากผมขาวดั่งหิมะไปด้วยกันได้ โลกนี้จะมีคนทุกข์ได้อย่างไร!”

หูเมิ่งอิ๋งหลับตา ขนตางอนยาวของนางสั่นเทา “ด้วยคำพูดนี้จากคุณชาย แม้ว่าเมิ่งอิ๋งจะต้องตายเดี๋ยวนี้ ชีวิตนี้ก็คุ้มค่าแล้ว!”

หิมะโปรยปรายทั่วท้องฟ้าอย่างหนัก ปกคลุมทั่วทั้งเมืองฝูและอาณาจักรจนขาวโพลนไปหมด!

ชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางหิมะตกหนัก ในไม่ช้าพวกเขาก็กลายเป็นเหมือนตุ๊กตาหิมะสองตัว!

ผมดำขลับถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาว หอมหวานปานน้ำผึ้ง

...

“พี่ชาย เหตุใดต้องลากข้าออกมา ข้ายังพูดไม่จบ!”

เมื่อทั้งกลุ่มออกจากเมืองฝู หิมะก็เริ่มตกหนัก หงเยี่ยเริ่มบ่น

“ยายตัวแสบ ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ เจ้ามีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องส่วนตัวของเสนาธิการทหารหรือ! เจ้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเสนาธิการทหารในฐานะอะไร”

อู่จั้งโหวที่คอยดูน้องสาวอยู่เสมอพูดอย่างเคร่งขรึม “อย่าคิดว่าในเมื่อตอนนี้เราติดตามเขาแล้ว และเสนาธิการทหารใจดีกับเรามาก แล้วเจ้าจะทำตัวแข็งข้อได้ ต้องรู้ที่ต่ำที่สูงบ้าง!”

หากน้องสาวนิสัยไม่ดี เป็นโจรได้ แต่จะไม่สามารถทำเรื่องใหญ่โตได้ในอนาคต!

นางต้องได้รับการสอนตอนนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้นางประสบปัญหาใหญ่ในอนาคต!

“ข้าไม่ได้ดูหมิ่นเขา ข้าแค่พูดอะไรบางอย่าง...”

หงเยี่ยโต้กลับ เสียงเบาลง!

ใช่แล้ว นางต้องมีสถานะและคุณสมบัติอะไร ถึงไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของชายคนนั้นได้!

อู่จั้งโหวยังคงสอนด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ท่านเสนาธิการทหารจะมีอนุสามภรรยาสี่ รวมทั้งสามพระตำหนักหกหมู่เรือนก็เป็นไปได้ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่!”

หงเยี่ยขมวดคิ้ว “พี่ชาย ท่านพูดพอแล้วหรือยัง!”

อู่จั้งโหวกำลังจะพูดต่อ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน