บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 497

หวังหยวนหันไปเห็นชิงเหอ ลูกพี่ลูกน้องที่น่ารักของเขาที่สวมเสื้อคลุมตัวใหญ่ แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ไปดูมาตั้งหลายครั้งแล้ว เจ้ายังดูไม่พออีกหรือ?”

“ไม่ ข้ายังดูไม่พอ ท่านพี่จะไปกับข้าหรือไม่!”

หลังจากอาการบาดเจ็บที่นิ้วหายแล้ว จ้าวชิงเหอก็จับแขนของหวังหยวนแล้วเขย่าต่อไป!

“หยุดเขย่าได้แล้ว กลัวเจ้าแล้ว!”

หวังหยวนกลอกตามองหญิงสาว แล้วรีบดึงแขนออก ใบหน้าแดงก่ำเล็กน้อย

ยายตัวแสบคนนี้ ไม่รู้หรือว่าตัวเองโตแล้ว ยังจะมากอดแนบชิดอีก!

ตอนนี้ซื่อหานไม่อยู่ เขากับเมิ่งอิ๋งก็วางตัวตามมารยาท และเขาก็เริ่มแข็งแกร่งขึ้นด้วยการฝึกฝน จึงทนต่อการถูกกระตุ้นไม่ได้

“เถอะน่าท่านพี่!”

จ้าวชิงเหอไม่ได้สังเกตเห็น และยังคงกอดแขนของหวังหยวนอีกครั้ง แล้วเอาตัวมาเบียดเขาอย่างไม่ลดละ

เนื่องจากได้รับการช่วยเหลือจากหวังหยวนเมื่อครั้งที่แล้ว นางจึงไม่มีความขุ่นเคืองใด ๆ กับเขาอีกต่อไป

ทั้งสองกลับมารักกันเหมือนตอนเด็ก ๆ แล้ว!

ทั้งสองมาถึงโรงงานหมายเลขห้า!

เพื่อความปลอดภัยและการรักษาความลับ หวังหยวนได้แบ่งฐานการผลิตในปัจจุบันออกเป็นห้าโรงงาน!

โรงงานแห่งที่หนึ่งผลิตเหล็ก ทำดาบราชวงศ์ถัง และหล่อเครื่องมือที่ต้องอาศัยความแม่นยำมาก!

โรงงานแห่งที่สองผลิตน้ำตาล!

โรงงานแห่งที่สามทำสบู่!

โรงงานแห่งที่สี่ผลิตกลีเซอรีนบริสุทธิ์ กรดคาร์บอนิก แอลกอฮอล์ และสารเคมีต่าง ๆ!

ตอนนี้โรงงานแห่งที่ห้ากำลังเผาแก้ว!

โรงงานหลักทั้งห้าแห่งนี้ ได้รับการดูแลโดยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอย่างสม่ำเสมอ ไม่อนุญาตให้ใครนอกจากพนักงานเข้าไป

แน่นอนว่าด้วยสถานะของจ้าวชิงเหอ จึงสามารถเข้าไปเยี่ยมชมโรงงานหลักทั้งห้าได้ตามต้องการ!

แต่เพื่อไม่ให้แหกกฎที่หวังหยวนกำหนดไว้ นางจึงต้องพาหวังหยวนไปด้วยทุกครั้ง

“พี่หยวน!”