บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 518

ในแผ่นดินต้าเย่ยังมีอาหารที่มีรสเลิศกว่าหม้อไฟมากมาย ทว่ามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มีเงินมากพอที่จะซื้อมันได้!

ทว่าหม้อไฟเป็นอาหารที่พวกเขาไม่เคยลิ้มลองมาก่อน รสชาติของมันจึงแปลกใหม่และเร้าใจ ยิ่งทำให้มัวเมามากกว่าเดิม

ทั้งห้าคนรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย พวกเขากินเนื้อ ลูกชิ้น และผักสดจานแล้วจานเล่า

โครก!

เมื่อเห็นทั้งห้าคนกินอย่างมีความสุข ท้องของเสวี่ยเมิงหลงก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงประท้วง

ขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกประหลาด!

หากอาหารตรงหน้าไม่อร่อย พวกเขาก็ควรแสร้งทำเพียงชั่วครู่สิ แต่เหตุใดถึงกินไม่หยุดเช่นนี้!

ท่านอาจารย์ ศิษย์พี่ และฉงโหลวล้วนสวาปามอาหารตรงหน้าราวกับเป็นวิญญาณหิวโหยกลับชาติมาเกิด

บางทีมันอาจจะอร่อยจริง ๆ ก็เป็นได้!

วังไห่เทียนที่ใกล้จะอิ่มแล้วมองลูกศิษย์อยู่ครู่หนึ่ง “ข้าเคยคิดว่าเจ้าฉลาดมาตลอด แต่เหตุใดตอนนี้ถึงทำตัวโง่งมนัก รีบกินเข้าสิ!”

เพียงมองแวบเดียวเขาก็สามารถบอกได้ว่าลูกศิษย์เหล่านี้ต้องมีแผนการอยู่ในใจแน่นอน ทว่าเขากลับไม่ได้เอ่ยออกมา!

วังไห่เทียนเชื่อว่าด้วยพรสวรรค์ของหมิงถัน เขาจะสามารถเอาชนะใจลูกศิษย์เหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย!

“ขอรับ ท่านอาจารย์!

เมื่อได้รับคำสั่ง เสวี่ยเมิ่งหลงก็หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วคีบเนื้อวัวที่มีเส้นเอ็นขึ้นมา จากนั้นจุ่มลงในน้ำจิ้มแลวเอามันเข้าปาก ฉับพลันดวงตาของเขาก็เบิกกว้างพลางพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

เนื้อสัมผัสที่นุ่มลิ้นของเนื้อวัวผสมผสานกับรสเค็มของเครื่องปรุงรส ทำให้เกิดรสชาติที่เขาไม่เคยกินมาก่อน!

มันอร่อยมาก!

เพียงครู่เดียว เสวี่ยเมิ่งหลงก็ดื่มด่ำกับอาหารเลิศรสตรงหน้าเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ!

เนื้อ ลูกชิ้นปลา และผักสดที่วางอยู่บนโต๊ะมีจำนวนลดลงอย่างรวดเร็ว!

เสวี่ยเมิ่งหลงคีบลูกชิ้นปัสสาวะวัวที่ลอยอยู่ในหม้อทองแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่ขณะที่เขากำลังจะใส่มันลงไปในชาม ตะเกียบอีกคู่หนึ่งก็ฉกชิงมันไปเสียก่อน

เสวี่ยเมิ่งหลงขมวดคิ้ว “ศิษย์พี่จ้าวหลิน ข้าคีบลูกชิ้นลูกนั้นก่อนนะ!”