บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 519

“เหตุใดเจ้าถึงไม่พูดว่าท่านจู่เหริน นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านได้ลิ้มลองหม้อไฟ อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย!”

“นั่น... นั่นเป็นเพราะพี่หยวนทำหม้อไฟอร่อยมากยังไงล่ะ!”

“เอาล่ะ ๆ ท่านจู่เหรินมาที่นี่เพื่อสอนตำราแก่ลูกหลานเรา อย่านินทาลับหลังพวกเขาเลย!”

กลุ่มชาวบ้านกระซิบกระซาบ!

ชาวบ้านสองสามคนกำลังรับประทานหม้อไฟทองแดงอยู่ที่ชั้นบน ขณะที่บางส่วนเตรียมผักอยู่ที่ชั้นล่าง พวกเขาแบ่งหน้าที่กันอย่างชัดเจน!

ใบหน้าของหลี่จ้าวหลินละเสวี่ยเมิ่งหลงเปลี่ยนเป็นสีแดง พวกเขาถูกเหล่าชาวบ้านหัวเราะเยาะเพียงเพราะเรื่องลูกชิ้นงั้นรึ!

หวังหยวนต้องการปรามชาวบ้าน และห้ามหยิบยกเรื่องนี้มาพูดอีกในอนาคต!

“น้องชาย อย่าเพิ่งไป!”

วังไห่เทียนรั้งหวังหยวนเอาไว้พลางล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีใครบนโลกนี้ไม่ถูกนินทา ๆ อีกอย่างพวกเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายเสียหน่อย”

หวังหยวนพยักหน้าพลางยิ้มตอบ พี่ไห่เทียนช่างมีจิตใจกว้างขวางนัก ทั้งยังสามารถมองสถานการณ์ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

คนกลุ่มหนึ่งเดินไปตามถนนในหมู่บ้าน

พวกเขาเดินดูการทำงานของชาวบ้าน ดูการทำอาหารในโรงอาหาร ดูเด็ก ๆ เรียนตำรา ดูเหล่าเด็กหนุ่มฝึกศิลปะการต่อสู้ในสนามหญ้า และดูโรงงานทั้งห้าที่คึกคักไปด้วยกิจกรรมต่าง ๆ

วังไห่เทียนหันมองลูกศิษย์ทั้งสามคนพลางถาม “พวกเจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”

เหยาฝูไห่ถอนหายใจแล้วตอบว่า “ที่นี่คือเปรียบเสมือนสวรรค์ตามที่นักปราชญ์ได้กล่าวไว้ ไม่มีอะไรมากกว่านี้แล้วขอรับ!”

หลี่จ้าวหลินและเสวี่ยเมิ่งหลงพยักหน้าเห็นด้วยตามสัญชาตญาณ

หวังหยวนโบกมือปฏิเสธ “ที่นี่เปรียบเสมือนสวรรค์แบบใดกัน เหล่าชาวบ้านเพียงได้รับสภาพความเป็นอยู่ขั้นพื้นฐานที่มนุษย์ทุกคนควรได้รับ ยังห่างไกลจากคำว่าแดนสวรรค์มากโข!”

แดนสวรรค์ที่แท้จริงคือสถานที่ที่แม้จะส่งต่อความรู้เรื่องเทคโนโลยีอยู่หลายรุ่น แต่คนเหล่านั้นกลับไม่ประสบความสำเร็จแม้แต่น้อย

ในเวลานั้นเหล่ามนุษย์จะลุ่มหลงในวัตถุนิยม และจิตวิญญาณของพวกเขาก็จะไขว้เขว!

“ดังนั้นมีกี่ราชวงศ์กันที่สามารถมอบคุณภาพชีวิตขั้นพื้นฐานให้แก่เหล่าประชาชนได้!”

หวังไห่เทียนถอนหายใจพลางส่ายหน้า