บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 530

“เหล่าขุนนางล้วนกินดีอยู่ดี ข้าเป็นเพียงผู้ส่งสารที่ทำธุระแทนพวกเขา ดังนั้นขอเพียงซุปร้อน ๆ ก็พอแล้ว!”

ฟางฝูต้งยิ้มเล็กน้อย “ในขณะที่บ่อเกลือเฟ่ยชางยังอยู่ใต้การบริหารของท่าน จงมอบเงินปันผลรายปีให้ข้า และลดราคาเหลือเป็นห้าเหวินต่อหนึ่งจิน”

ในหนึ่งปีเมืองผิงจะได้รับเกลือหนึ่งล้านจิน หากได้รับเกลือในราคาห้าเหวิน เขาก็จะมีรายได้เพิ่มกว่าห้าพันตำลึง

แม้จะได้รับเงินน้อยกว่าขุนนางทั้งสองคน แต่อย่างไรเสีย เขาก็เป็นคนส่งสารที่ทำธุระแทนอีกฝ่ายเท่านั้น!

ผลตอบแทนเหล่านี้เป็นที่น่าพึงพอใจสำหรับเขาแล้ว อีกทั้งเงินห้าพันตำลึงก็ไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย

หวังหยวนหรี่ตาลงพลางแค่นเสียง “ถ้าข้าไม่เห็นด้วยล่ะ!”

“คุณชายหวัง ข้าขอแนะนำให้ท่านเป็นตัวของตัวเองและชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียให้ละเอียด!”

ฟางฝูต้งเงยหน้ามองอีกฝ่ายพลางกล่าวว่า “เหล่าเด็กน้อยต่างถือทองคำเดินไปทั่วเมืองที่พลุกพล่านเพื่อค้นหาเส้นทางของตัวเอง! ท่านไม่อาจเก็บเงินจำนวนมากไว้เพียงลำพัง เพราะไม่มีใครสามารถปกป้องท่านได้ และท่านก็ไม่อาจปกป้องมันได้เช่นกัน เพียงเท่านี้ ท่านก็คงจะตัดสินใจได้แล้วกระมัง!”

หวังหยวนมองดูคนที่อาศัยอำนาจผู้อื่นกดขี่ข่มเหงผู้อื่น ก่อนยกยิ้มมุมปาก “เอาปืนมา... ไสหัวไปซะ!”

การเรียกร้องสินบนหนึ่งแสนตำลึงอย่างโจ่งแจ้ง โดยคิดว่าเขาจะต้องยอมจ่ายแน่นอน!

ในตอนที่ชาวหวงบุกรุกเมืองจิ่วซาน ไม่มีขุนนางหน้าไหนโผล่หน้ามาแม้แต่คนเดียว!

เขากล้ารับความเสี่ยงและประสบความสำเร็จในเวลาต่อมาด้วยสองอันเต็มไปด้วยรอยหยักของตนเอง!

อีกฝ่ายคิดว่าหลังจากราชสำนักประกาศกฤษฎีกาแล้ว เขาจะเป็นลูกพลับนิ่มที่ผู้อื่นสามารถจัดการได้ง่าย ๆ สินะ!

“ท่านว่าอะไรนะ?”

สีหน้าของฟางฝูต้งเปลี่ยนทันใด ขณะที่น้ำเสียงของเขาพลันเคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม “ท่านอย่าดูหมิ่นข้าเชียว หากข้าปล่อยข่าวโคมลอยไปยังเมืองจวิ้น ท่านก็อย่าหวังว่าจะกอบกู้ชื่อเสียงกลับมาได้ แม้จะสามารถกลับไปที่เมืองฝูได้ แต่ก็จะไม่มีทางไปที่เมืองหล่งหนานเพื่อขายสบู่ น้ำตาลทราย และดาบราชวงศ์ถังได้หรอก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการทำธุรกิจในเมืองโจว!”

การค้าน้ำตาลทรายและดาบราชวงศ์ถังเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อว่าหวังหยวนจะปฏิเสธ!

ธุรกิจทั้งสองประเภทนี้ทำกำไรได้มากกว่าหนึ่งแสนตำลึง ดังนั้นเขาเชื่อว่าหวังหยวนจะต้องตอบตกลงแน่นอน

นี่คือแผนการของเจ้าเมืองหล่งหนาน โดยที่หวังหยวนจะต้องจ่ายเงินงวดแรกหนึ่งแสนตำลึง และหลังจากนั้นไม่นานก็จ่ายเงินงวดที่สอง ซึ่งมันคือการเก็บเกี่ยวผลประโยชน์อย่างช้า ๆ

พ่อค้าที่ราชสำนักลอยแพ เปรียบเสมือนเนื้อชั้นเลิศที่เหล่าขุนนางสามารถรุมทึ้งได้ทุกเมื่อ