บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 591

เมื่อวังฉงโหลวกล่าวเช่นนั้น หวังหยวนไม่ได้ตระหนี่เรื่องเงินหรือสิ่งของ แต่เขายังคงส่ายหน้า

“สอนคนตกปลาย่อมดีกว่าหาปลามาให้ หากอยากช่วยพวกเขาจริง ๆ ให้เงินอย่างเดียวคงไม่พอ ส่วนผลผลิตการเกษตรคงจะได้เงินน้อย คงไม่พอสำหรับพวกเขาใช่หรือไม่? เพราะต้องเอาเงินไปจ่ายค่าภาษีพืชผลจนหมด!”

หวังหยวนถอนหายใจใน ขณะเดียวกันพวกเขาก็หยุดอยู่ข้างหน้าป้อมหลิวเจีย

คนกลุ่มใหญ่ดึงดูดความสนใจของชาวบ้านในป้อมหลิวเจียโดยทันที เมื่อหลิวเป่าผู้ครอบครองที่ดินส่วนใหญ่ในเขตถังโข่วก็รีบรุดมาทักทายพวกเขา

“ข้าครอบครองที่ดินกว่าครึ่งในป้อมหลิวเจีย หลิวเป่าไฉ ท่านเดินทางมาแดนไกลตั้งใจจะไปที่ไหนหรือขอรับ?”

หลิวเป่าไฉเห็นว่าคนอื่น ๆ และหวังหยวนได้รับความนิยมอย่างมาก ทั้งยังมีทหารติดตามและยานพาหนะสุดหรู เขาจึงคาดเดาในใจว่าคนเหล่านี้จะต้องเป็นพ่อค้าอย่างแน่นอน

การเก็บเกี่ยวผลผลิตการเกษตรในป้อมหลิวเจียได้ผลลัพธ์ไม่ดีนัก ชาวบ้านล้วนตกอยู่ในสภาวะยากจน แม้ว่าเขาจะครอบครองที่ดินมากมาย แต่ก็ลำบากเช่นกัน

เขาต้องทำให้พวกขุนนางที่อยู่เบื้องบนพึงพอใจ ขณะเดียวกันก็ต้องดูแลลูกจ้างที่อยู่เบื้องล่าง แม้จะมีที่ดินมากมาย แต่ก็น่าสังเวชไม่น้อย

“สวัสดีท่านหลิวตี่จู่ พวกเราเป็นกลุ่มพ่อค้าที่กำลังเดินทางไปเฉิงโจว เนื่องจากพวกเราผ่านมาทางนี้ จึงอยากพักที่นี่สักหนึ่งคืนขอรับ”

เมื่อหวังหยวนกล่าวเช่นนั้น หลิวเป่าไฉจึงตอบอย่างรวดเร็ว “พวกท่านเดินทางมาไกลยิ่งนัก เช่นนั้นก็ไปพักที่บ้านซอมซ่อของข้าเถิด”

สิ้นคำ หลิวเป่าไฉจึงนำทางหวังหยวนและคนอื่น ๆ ไปที่เรือนของตน ซึ่งนับว่ายากจนไม่น้อย

“อับอายน้องหวังแล้ว พวกเราใจป้อมหลิวเจียรวมถึงหมู่บ้านโดยรอบต่างมีชีวิตยากจน ดังนั้นจึงไม่น่าอภิรมย์สักเท่าไร”

หลิวเป่าไฉคลี่ยิ้มพลางยกผลป่าไม้ป่าออกมาต้อนรับผู้มาเยือน

เมื่อเห็นเช่นนั้น หวังหยวนจึงถอนหายใจพลางกล่าวว่า “ต้าหู่ โปรดนำอาหารบางส่วนของเราออกมาแจกจ่ายชาวบ้านที”

เมื่อเห็นพวกเขาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ หวังหยวนก็ทนไม่ไหวจริง ๆ หลังจากออกคำสั่งแล้ว เขาก็หันไปมองหลิวเป่าไฉ

“หลิวตี่จู่ การเก็บเกี่ยวในป้อมหลิวเจียเป็นอย่างไรบ้าง? แล้วภาษีเล่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน