บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 592

หลิวเจียเป่ากลับมาพร้อมกับตะกร้าดอกไม้หลายตะกร้า ดังนั้นพวกเขาจึงได้กลิ่นหอมมาจากระยะไกล

“เอ่อ... อาหยวน ท่านซื้อดอกไม้มากมายมาเพื่อ... ทำน้ำหอมรึ?”

วังฉงโหลวและหลี่จ้าวหลินต่างรู้สึกสับสน ทว่าหวังหยวนกลับไม่อธิบายสักคำ

เขาต้องการสกัดกลิ่นหอมของดอกไม้ออกมา เพื่อนำไปผลิตเป็นน้ำมันหอมระเหย ก่อนที่จะเจือจางเป็นน้ำหอม

ในสมัยเหล่าหญิงสาวมักใช้ถุงเครื่องหอม เมื่อเวลาผ่านไปต้องกังวลว่ามันจะขึ้นราหรือไม่ ยิ่งไปกว่านั้น กลิ่นหอมของมันก็จะเจือจางไปตามกาลเวลา ซึ่งนับว่าสิ้นเปลืองวัตถุดิบไม่น้อย

น้ำหอมที่ชาวบ้านผลิตเองจะสามารถดึงดูดความสนใจของหญิงสาวตระกูลเศรษฐีอย่างแน่นอน

แท้จริงแล้วหวังหยวนต้องการขายน้ำหอมมาเป็นเวลานานแล้ว ทว่าสิ่งต่าง ๆ จำต้องค่อยเป็นค่อยไป กอปรกับเขามีเวลาว่างไม่มาก แต่เมื่อมาถึงเมืองชิงซานแล้ว เขาพบว่าชาวบ้านในทุกเขตและทุกหมู่บ้านที่นี่ล้วนยากจน ดังนั้นเขาจึงผุดความคิดนี้ขึ้นมา

ด้วยเหตุนี้หวังหยวนจึงขอให้หลิวเป่าไฉซื้อดอกไม้มาหลายตะกร้า จากนั้นเด็ดเอารากและลำต้นออก แล้วเก็บกลีบดอกเอาไว้ในหม้อขนาดใหญ่สองสามใบ

หลังจากนั้นหวังหยวนขอให้ทุกคนเริ่มต้มกลีบดอกไม้ เมื่อโดนความร้อน น้ำที่อยู่ในกลีบดอกก็จะถูกคายออกมาผสมกับน้ำในหม้อต้ม

หลิวเป่าไฉและคนอื่น ๆ รู้สึกเสียดายอย่างมากเมื่อเห็นกลีบดอกจำนวนมากถูกต้ม

“นี่... เป็นไปได้จริง ๆ หรือ...”

หลิวเป่าไฉเผยสีหน้าเจ็บปวด เขาไม่มีเงินแม้แต่จะซื้อข้าวกินในแต่ละวัน เมื่อเห็นสิ่งดี ๆ เช่นนี้ถูกนำไปทำราวกับว่ามันไม่มีค่า เขาจึงรู้สึกเสียดายเป็นธรรมดา

วังฉงโหลวและหลี่จ้าหลินรู้ดีว่าหวังหยวนสามารถคิดค้นสิ่งแปลกใหม่ได้เสมอ ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังอยากรู้อยากเห็นไม่น้อย

“อาหยวน หลังจากต้มกลีบดอกเหล่านี้เสร็จแล้วก็ต้องทิ้งพวกมัน ท่านไม่เสียดายรึ? ไม่สู้นำไปตากแห้งแล้วเอาไปทำถุงหอมไม่ดีกว่าหรือ!”

“ใช่แล้ว... อาหยวน แม้ว่าน้ำในหม้อใบนี้จะส่งกลิ่นหอม แต่... ข้ารู้สึกว่ามันสิ้นเปลืองเกินไปขอรับ...”

ทั้งสองคนอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หวังหยวนคลี่ยิ้มก่อนอธิบายว่า “หลังจากต้มกลีบดอกเหล่านี้แล้ว เนื้อเยื่อภายในของพวกมันจะถูกทำลายไปจนสิ้น พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดดอกไม้เหล่านี้ถึงมีกลิ่นหอม?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน