บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 66

“อา ผู้พิพากษาโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย คนอื่นต่างเรียกชื่อข้ามั่ว ๆ ชื่อแท้ ๆ ของข้าคือ เว้ยหนิว!”

ป้ายดำหมายถึงทุบตีอย่างโหดเหี้ยม นี่มันกำลังฆ่าเขาชัด ๆ ฝานเจียงหลงร้องขอความเมตตาอย่างร้อนรน

เพี๊ยะ!

ป้ายดำกระเด็นลงพื้น!

ผัวะ ผัวะ ผัวะ…

เจ้าหน้าที่ของรัฐทั้งสองหยิบกระดานขึ้นมา และเริ่มตีอย่างไร้ความปราณี

“อา!”

หลังจากถูกทุบตีมากกว่าสิบครั้ง ผิวของฝานเจียงหลงก็ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะตะโกน “นายท่านสิง ช่วยข้าน้อยคนนี้ด้วย ข้าน้อยไม่อยากตาย!”

“ตั้งชื่อสุ่มสี่สุ่มห้า กรรมตามสนอง หากเจ้าถูกทุบตีจนตายจริง ๆ ครอบครัวของเจ้าก็จะเก็บศพของเจ้าเอง”

สิงซานหันไปอีกทาง ดวงตาของเขามืดลง

ความผิดแบบนี้ถือเป็นอาชญากรรมใหญ่หลวงที่สุด และใครก็ตามที่เอ่ยปากพูดจะถูกนายใหญ่ลากลงมา

ไม่เห็นผู้ตรวจการฟาง จู่เป๋าก็ไม่พูดอะไรสักคำ

“ครอบครัว!”

นี่เป็นภัยคุกคาม ฝานเจียงหลงหลับตาและกัดฟัน จากนั้นเขาก็เป็นลมจากกระดานใหญ่ทั้งสิบแผ่นอีกครั้ง

“องครักษ์สวี่ ไปที่ตลาดปลา แล้วบอกพ่อค้าปลาให้ค้นหาความจริง!”

ใบหน้าของจ้าวเว่ยหมินดำคล้ำราวกับน้ำ “บอกพวกเขาให้พูดความจริงอย่างกล้าหาญและมั่นใจ ไม่ว่าใครก็ตามที่เกี่ยวข้อง ที่ว่าการอำเภอจะบังคับใช้กฎหมายอย่างยุติธรรม และรักษาความยุติธรรมให้พวกเขา เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ถูกเอารัดเอาเปรียบโดยเจ้าหน้าที่ที่ใส่ร้ายอีกต่อไป”

เดิมทีต้องการใช้ฝานเจียงหลงให้เปิดโปง แต่ใครจะไปรู้หล่ะว่าเขาถูกทุบตีจนหมดสติและไม่พูดอะไร ดังนั้นจึงต้องบุกเข้าไปในตลาดปลา

“ขอรับ!”

องครักษ์สวี่ยืนขึ้น และนำกลุ่มผู้ตรวจการออกจากศาลาว่าการ และตรงไปที่ตลาดปลา

สิงซานและฟางเถี่ยซินต่างมองหน้ากันด้วยความเยาะเย้ยในใจ

ขุนนางที่แข็งแกร่งและนายอำเภอที่ตามน้ำ

พ่อค้าเหล่านั้นจะไม่กระโดดออกมากัดพวกเขา เพียงเพราะว่าผู้พิพากษาให้กำลังใจพวกเขาอย่างแน่นอน

จู่เป๋าดูสงบและสะใจ

โน้มน้าวคนอื่นให้สนับสนุนตน ด้วยเหตุนั้นเขาจึงเป็นคนที่ทำให้ผู้พิพากษาคนก่อนถูกเนรเทศ และคนนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น

ถ้าหากไม่ส่งต่อพยานในตลาดปลาก็คงไม่เป็นไร แต่ถ้าถูกส่งต่อก็จะพิสูจน์เพิ่มเติมได้ว่าหมู่บ้านต้าหวังเป็นพลเมืองที่ไม่ซื่อสัตย์

ถือโอกาสล้มคดีของหลิวโหย่วไฉ แล้วส่งเด็กชายคนนั้นเข้าคุกพร้อมส่งเข้ากองทัพ การฝากฝังจากตระกูลหลิวก็เสร็จสิ้นเช่นกัน

เมื่อถึงเวลานั้น อำนาจของจ้าวเว่ยหมินในฐานะนายอำเภอก็ได้สูญหายไปอย่างสิ้นเชิง และที่ว่าการอำเภอก็อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!

...

เรือนจำของมณฑล!

หลิวโหย่วไฉซึ่งอยู่ที่นี่มาสิบวันแล้ว กำลังนอนอยู่ในกองหญ้าแห้งเน่าพร้อมมองไปที่ห้องขังข้าง ๆ แล้วตะโกน “เฮ้ เอ้อหู่ ซื่อไห่ พวกเจ้าก็เข้ามาด้วยเหรอ!”

“หลิวโหย่วไฉ เจ้ากวนประสาทใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเสียงที่รังเกียจนี้ เอ้อหู่ก็โกรธและรีบตรงไปที่ประตูห้องขัง

“มาซิ มาตีข้าเลย ใช้ทักษะกังฟูของเจ้าโจมตีข้าซิ ข้าจะรอ...อ๊ะ!”

เมื่อเห็นรั้วที่กั้นเอ้อหู่ไว้ หลิวโหย่วไฉก็ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเย่อหยิ่งและยั่วยวน ทันใดนั้นรองเท้าผ้าก็บินเข้ามากระแทกหน้าเขาอย่างแรง

เอ้อหู่เป็นคนขว้างรองเท้าเอง

“เอ้อหู หวังซื่อไห่ พวกเจ้าเย่อหยิ่งได้ไม่นานแล้ว!”

หลิวโหย่วไฉปิดหน้าและถอยกลับเข้าไปในห้องขัง “ไม่เพียงแต่พวกเจ้าจะเข้ามา แม้แต่หวังหยวนก็เข้ามาด้วย เมื่อถึงเวลา ข้าจะออกไปและกลับไปเป็นหัวหน้าหมู่บ้านที่ตำบลเป่ยผิง จากนี้ไปข้าจะเป็นคนดูแลครอบครัวของพวกเจ้าให้ดีเองฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

หลังจากเข้าเรือนจำของมณฑลแล้ว เขาก็หมดหวัง

อย่างไรก็ตามในช่วงสองวันที่ผ่านมา มีคนส่งข้อความถึงเขาเพื่อขอให้เตรียมกลับคดี

ในตอนแรกเขาไม่เชื่อว่าจะมีใครสามารถกลับคดีที่ผู้พิพากษาตัดสินได้

ตอนนี้เอ้อหู่และหวังซื่อไห่เข้ามาแล้ว เขารู้สึกว่ามันอาจจะจริง

ใครจะยอมสักและเข้าร่วมกองทัพ ถ้าสามารถกลับไปเป็นหัวหน้าหมู่บ้านได้ล่ะ?

เอ้อหู่ตกตะลึง “เจ้าเหลวไหล! คดีที่ผู้พิพากษาตัดสินจะพลิกกลับได้อย่างไร? พี่หยวนไม่มีทางติดคุก!”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้!”

หลิวโหย่วไฉยิ้มเยาะและพูดว่า “สามพี่น้องกัวฉางก็ไปขโมยบ้านของเขาด้วย เขาบังคับให้ข้าไม่ให้บอกผู้พิพากษา ตอนนี้เขาได้จับกัวฉางสามพี่น้องแล้ว นี่เป็นการสมรู้ร่วมคิดกับพวกโจร วันนี้จะถูกพลิกคดี แล้วข้าจะบอกความจริง!”

“เจ้ากล้าดียังไง! ถ้าเจ้าให้พี่หยวนเข้าเรือนจำ ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่!”

เอ้อหู่คว้าประตูเรือนจำแล้วส่าย ดวงตาทั้งคู่ของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

เป็นเพราะพี่หยวนที่ทำให้ครอบครัวมีเนื้อกิน น้องสาวและน้องชายไม่บ่นเรื่องหิวอีกต่อไป ซ้ำยังมีเสื้อผ้าใหม่ให้ใส่อีกด้วย