บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 70

ที่ว่าการอำเภอ!

ใบหน้าของจ้าวเว่ยหมินเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

มุมปากของหม่าเฉียนยกขึ้นเล็กน้อย

แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้พูดอะไร แต่บรรยากาศของการเผชิญหน้าก็แผ่ซ่านไปทั่วที่ว่าการอำเภอ

ขุนนางล้วนเป็นคนสืบราชสมบัติที่บรรพบุรุษได้สะสมไว้ และได้เห็นใต้เท้าหลายคนต่อสู้กันเอง

ใต้เท้าคนไหนที่มีทักษะที่ยอดเยี่ยมก็ตามใต้เท้าคนนั้น และจงอย่าเป็นข้ารับใช้ให้คนอ่อนแอ

เมื่อพิจารณาจากกรณีนี้ ใต้เท้าคนที่สองที่อยู่แถวหน้าสามารถเอาชนะผู้พิพากษาได้!

“หากไม่มีพี่หยวน คดีนี้คงฟ้องได้ยาก!”

หวังเอ้อโกวคุกเข่าลงบนพื้นอย่างตัวสั่น เขาตระหนักได้ว่าตัวเองทำให้คิดเรื่องร้องเรียนง่ายเกินไป

“องครักษ์สวี่ยังไม่ได้เรียกพยาน ดูเหมือนว่าข้าจะถูกหม่าเฉียนรังแกแล้ว ก้าวผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า สิ่งต่าง ๆคงจะจัดการไม่ง่ายในครั้งต่อไป!”

จ้าวเว่ยหมินใจคอไม่ดี

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าอันรวดเร็วดังขึ้น ราวกับว่าทหารหลายพันคนกำลังเร่งรีบเข้ามายังที่ว่าการอำเภอ

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองก็ตกใจ ชาวประมงและพ่อค้ากลุ่มหนึ่งรีบรุดไปที่ที่ว่าการอำเภอ ราวกับจะก่อกบฏ

“ผู้พิพากษา พวกข้ามาเป็นพยาน!”

“อันธพาลประมงคือฝานเจียงหลง สิงซานเป็นคนสนับสนุนพวกเขา ไม่ใช่ชาวบ้านจากหมู่บ้านต้าหวัง!”

“สิงซานข่มขู่พวกเรา ถ้าเราไม่ใส่ร้ายป้ายสีหมู่บ้านต้าหวัง เราก็จะเป็นอันตรายในภายภาคหน้า!”

“เขายังบอกอีกว่า ถ้าเรากล้าขัดขื่นเขาในศาล เขาจะให้องครักษ์ทำร้ายครอบครัวของเรา”

“ท่านผู้พิพากษา ท่านช่วยตัดสินให้พวกเราด้วยเถิด พวกเขากรรโชกเงินของเราไปมหาศาล!”

ชาวประมงและพ่อค้ากว่าร้อยคนหลั่งไหลเข้ามาในศาลที่ว่าการอำเภอ พร้อมคุกเข่าลงท่ามกลางฝูงชนที่มืดมิด พวกเขาทั้งหมดต้องการฟ้องร้องเจียงหลงและสิงซาน แม้แต่ฟางเถี่ยซินก็ไม่เกรงกลัว

“ตกลง!”

จ้าวเว่ยหมินรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

เนื่องจากมีผู้ให้การเป็นพยานจำนวนมาก คดีตลาดปลาจึงคลี่คลาย และหม่าเฉียนไม่สามารถสร้างปัญหาใด ๆ ได้อีก

แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมชาวบ้านเหล่านี้ถึงใจกล้ามาฟ้องร้อง

ว่าด้วยความสามารถขององครักษ์สวี่แล้ว เขาสามารถบังคับและล่อลวงคนไม่กี่คนเพื่อสร้างสถานการณ์ชนะสิบทิศนี้ได้

ทว่าตอนนี้มันเกินกว่าที่เขาคาดไว้มาก

“เป็นไปไม่ได้!”

หม่าเฉียนมีสีหน้าโกรธจัด เขาหรี่ตามองฟางเถี่ยซินราวกับอยากกกลืนกินใครซักคน

มีพ่อค้าและชาวประมงมากมายที่โกรธเคือง ถ้าก่อความเดือดร้อนอีกจะถือเป็นการลุกฮือของพลเมือง

เมื่อถึงเวลานั้นไม่สามารถหลบหนีทั้งผู้พิพากษาและจู่เป๋าได้ ถือเป็นการเสียหน้าที่อย่างผิดมหันต์

พวกขยะนี่ทำงานกันยังไง?

ฟางเถี่ยซินรู้สึกมีเหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผากของเขา เขากัดฟัน ขณะที่จ้องมองไปที่สิงซานและผู้ตรวจการทั้งเจ็ด

ไหนบอกว่าเจรจากันเรียบร้อยแล้ว ว่าคนไร้ยางอายพวกนี้เต็มใจที่จะให้การเท็จ แล้วใยตอนนี้จึงหันหลังและฟ้องร้องพวกเขาแทน!

สิงซานหันศีรษะและจ้องมองไปที่พ่อค้าและชาวประมงอย่างโกรธจัด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยภัยคุกคามที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

แต่ในอดีต ชาวประมงและพ่อค้าต่างกลัวจนตัวสั่นเมื่อเขาทำหน้าเย็นชา แต่บัดนี้กลับมองเขาอย่างไม่เกรงกลัวและถึงกับชี้หน้าสาปแช่งเขา

“สิงซาน เจ้าเป็นแค่ขุนนางปลายแถว กล้าดียังไงมาเอาเงินจากพวกเราไปมายมาย!”

“เอาเงินพวกเราคืนมา ไม่งั้นเราจะทุบตีแกให้สาสม!”

“มีผู้พิพากษาคอยหนุนหลังเรา เราไม่กลัวเจ้าอีกต่อไป!”

สิงซานถูกสาปแช่งจนมึนงง

ในตอนเช้า คนไร้ยางอายพวกนี้ยังเชื่องเหมือนแกะ แล้วทำไมพวกเขาถึงกล้าหาญเหมือนสิงโตในเวลาเพียงครึ่งวัน?

ฝานเจียงหลงเป็นลมอีกครั้ง ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาต้องตายแน่ ๆ

ปัง!

ค้อนถูกทุบ ทั่วทั้งสถานที่ก็เงียบงัน

จ้าวเว่ยหมินคว้าป้ายสีดำแล้วพูดว่า “สิงซาน เจ้ามีอะไรจะอธิบายไหม?”

สิงซานโค้งคำนับและร้องขอความเมตตา “ท่านใต้เท้า โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย องครักษ์ฟางเป็นคนสั่งการเรื่องทั้งหมด ข้าน้อยไม่มีเจตนาอยากกล่าวหาหมู่บ้านต้าหวังอย่างผิด ๆ เช่นนั้นเลย!”

ป้ายสัญลักษณ์สีดำแปลว่า ถ้าไม่สารภาพอาจถูกทุบตีจนตายได้

“ฟางเถี่ยซิน?”

จ้าวเว่ยหมินจับป้ายสีดำอีกอันโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ เลย!

ฟางเถี่ยซินตื่นตระหนกจนตัวชา พร้อมมองไปที่หม่าเฉียน “ท่านใต้เท้าจู่เป๋า?”

สิ่งนี้ยังบอกเป็นนัยกับเขาว่า ถ้าเขาไม่สารภาพ เขาก็จะถูกทุบตีจนตายอย่างไม่ยุติธรรม

“ในฐานะองครักษ์ของที่ว่าการอำเภอ เจ้ารู้กฎหมายและยังฝ่าฝืน ถือว่าเป็นความผิดของเจ้าเอง!”

ดวงตาของหม่าเฉียนมืดลง เขามองไปยังฟางเถี่ยซิน จากนั้นหันหลังกลับแล้วเดินจากไป

ขุนนางหลายคนต่างตกตะลึงและเข้าใจ

ชาวประมงและพ่อค้ารวมตัวกันมากมายขนาดนี้ หากใครขัดขวางก็เกรงว่าจะถูกลากลงน้ำสถานเดียว

ผู้พิพากษานั้นน่าเหลือเชื่อมาก หลังจากการเผชิญหน้าครั้งแรก เขาได้กำจัดใต้เท้าคนที่สองและหนึ่งในนายพลของเขา

“ท่านใต้เท้าโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าน้อยละโมบไม่รู้จักพอ เลยทำให้เกิดเรื่องแบบนี้!”

เมื่อเห็นว่าผู้หนุนหลังไม่สนใจ ฟางเถียซินก็เสียใจ และล้มตัวลงหมอบบนพื้นด้วยความสิ้นหวัง

จ้าวเว่ยหมินโยนป้ายสีดำแล้วพูดว่า “รู้กฎระเบียบดีแต่ฝ่าฝืนกฎ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้าได้อย่างไร! ฟางเถี่ยซินเป็นองครักษ์รู้จักกฎหมายและฝ่าฝืนกฎหมาย ใส่ร้ายคนดี ต้องทุบตีแปดสิบครั้ง พร้อมยึดทรัพย์สินของครอบครัว และถูกเนรเทศไปยังเมืองจิ่วซานเป็นเวลาสิบปี และประทับรอยสัก ส่วนสิงซานรู้กฎหมายและละเมิดกฎ เขามีทัศนคติที่ดีต่อการสารภาพผิด จึงถูกทุบตียี่สิบครั้ง พร้อมได้รับเงินสามร้อยตำลึง แล้วถูกเนรเทศไปเมืองจิ่วซานเป็นเวลาห้าปีพร้อมรอยสัก ส่วนฝานเจียงหลงถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานเผด็จการ และถูกจำคุกในเรือนจำของมณฑล เขาจะถูกประหารชีวิตในฤดูใบไม้ร่วงหน้า หวังซื่อไห่และหวังโปลูจากหมู่บ้านต้าหวังพ้นผิด นับจากนี้เป็นต้นไป พ่อค้าและชาวประมงในตลาดปลาควรจำไว้ว่า ถ้าใครกล้าเก็บเงินนอกเหนือจากภาษีรัฐบาล พวกเจ้าควรมาที่ที่ว่าการอำเภอทันทีเพื่อยื่นเรื่องร้องเรียน ข้าจะเป็นผู้ตัดสินให้เอง!”

ปัง ปัง ปัง!

ขุนนางหยิบกระดานขึ้นมาแล้วตีไปที่ก้นของฟางเถียซินและสิงซาน

“ขุนนางสุจริต!”

“ขอบคุณใต้เท้าที่ตัดสินพวกเรา!”

“ข้าน้อยขอคำนับท่าน!”

ชาวประมงและพ่อค้าต่างก้มหน้าทั้งน้ำตา ระบายความโกรธและความคับข้องใจตลอดหลายปีที่ผ่านมา

“กำหนดมโนธรรมเพื่อสวรรค์และโลก สร้างชะตาชีวิตให้กับผู้คน สืบสานคำสอนอันเป็นเอกลักษณ์ของนักปราชญ์ในอดีต และสร้างสันติภาพให้แก่รุ่นต่อ ๆ ไป!”