บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 70

ที่ว่าการอำเภอ!

ใบหน้าของจ้าวเว่ยหมินเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

มุมปากของหม่าเฉียนยกขึ้นเล็กน้อย

แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้พูดอะไร แต่บรรยากาศของการเผชิญหน้าก็แผ่ซ่านไปทั่วที่ว่าการอำเภอ

ขุนนางล้วนเป็นคนสืบราชสมบัติที่บรรพบุรุษได้สะสมไว้ และได้เห็นใต้เท้าหลายคนต่อสู้กันเอง

ใต้เท้าคนไหนที่มีทักษะที่ยอดเยี่ยมก็ตามใต้เท้าคนนั้น และจงอย่าเป็นข้ารับใช้ให้คนอ่อนแอ

เมื่อพิจารณาจากกรณีนี้ ใต้เท้าคนที่สองที่อยู่แถวหน้าสามารถเอาชนะผู้พิพากษาได้!

“หากไม่มีพี่หยวน คดีนี้คงฟ้องได้ยาก!”

หวังเอ้อโกวคุกเข่าลงบนพื้นอย่างตัวสั่น เขาตระหนักได้ว่าตัวเองทำให้คิดเรื่องร้องเรียนง่ายเกินไป

“องครักษ์สวี่ยังไม่ได้เรียกพยาน ดูเหมือนว่าข้าจะถูกหม่าเฉียนรังแกแล้ว ก้าวผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า สิ่งต่าง ๆคงจะจัดการไม่ง่ายในครั้งต่อไป!”

จ้าวเว่ยหมินใจคอไม่ดี

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าอันรวดเร็วดังขึ้น ราวกับว่าทหารหลายพันคนกำลังเร่งรีบเข้ามายังที่ว่าการอำเภอ

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองก็ตกใจ ชาวประมงและพ่อค้ากลุ่มหนึ่งรีบรุดไปที่ที่ว่าการอำเภอ ราวกับจะก่อกบฏ

“ผู้พิพากษา พวกข้ามาเป็นพยาน!”

“อันธพาลประมงคือฝานเจียงหลง สิงซานเป็นคนสนับสนุนพวกเขา ไม่ใช่ชาวบ้านจากหมู่บ้านต้าหวัง!”

“สิงซานข่มขู่พวกเรา ถ้าเราไม่ใส่ร้ายป้ายสีหมู่บ้านต้าหวัง เราก็จะเป็นอันตรายในภายภาคหน้า!”

“เขายังบอกอีกว่า ถ้าเรากล้าขัดขื่นเขาในศาล เขาจะให้องครักษ์ทำร้ายครอบครัวของเรา”

“ท่านผู้พิพากษา ท่านช่วยตัดสินให้พวกเราด้วยเถิด พวกเขากรรโชกเงินของเราไปมหาศาล!”

ชาวประมงและพ่อค้ากว่าร้อยคนหลั่งไหลเข้ามาในศาลที่ว่าการอำเภอ พร้อมคุกเข่าลงท่ามกลางฝูงชนที่มืดมิด พวกเขาทั้งหมดต้องการฟ้องร้องเจียงหลงและสิงซาน แม้แต่ฟางเถี่ยซินก็ไม่เกรงกลัว

“ตกลง!”

จ้าวเว่ยหมินรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

เนื่องจากมีผู้ให้การเป็นพยานจำนวนมาก คดีตลาดปลาจึงคลี่คลาย และหม่าเฉียนไม่สามารถสร้างปัญหาใด ๆ ได้อีก

แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมชาวบ้านเหล่านี้ถึงใจกล้ามาฟ้องร้อง

ว่าด้วยความสามารถขององครักษ์สวี่แล้ว เขาสามารถบังคับและล่อลวงคนไม่กี่คนเพื่อสร้างสถานการณ์ชนะสิบทิศนี้ได้

ทว่าตอนนี้มันเกินกว่าที่เขาคาดไว้มาก

“เป็นไปไม่ได้!”

หม่าเฉียนมีสีหน้าโกรธจัด เขาหรี่ตามองฟางเถี่ยซินราวกับอยากกกลืนกินใครซักคน

มีพ่อค้าและชาวประมงมากมายที่โกรธเคือง ถ้าก่อความเดือดร้อนอีกจะถือเป็นการลุกฮือของพลเมือง

เมื่อถึงเวลานั้นไม่สามารถหลบหนีทั้งผู้พิพากษาและจู่เป๋าได้ ถือเป็นการเสียหน้าที่อย่างผิดมหันต์

พวกขยะนี่ทำงานกันยังไง?

ฟางเถี่ยซินรู้สึกมีเหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผากของเขา เขากัดฟัน ขณะที่จ้องมองไปที่สิงซานและผู้ตรวจการทั้งเจ็ด

ไหนบอกว่าเจรจากันเรียบร้อยแล้ว ว่าคนไร้ยางอายพวกนี้เต็มใจที่จะให้การเท็จ แล้วใยตอนนี้จึงหันหลังและฟ้องร้องพวกเขาแทน!