บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 71

จ้าวเว่ยหมินถอนหายใจและโบกมือทันที “องครักษ์สวี่ เจ้าใช้วิธีใดเพื่อให้คนจำนวนมากมาเป็นพยาน!”

องครักษ์สวี่ยิ้มอย่างขมขื่น “เรียนท่านใต้เท้า ข้าน้อยจะไปมีความสามารถเช่นนั้นได้อย่างไร ...”

ปัง!

ในห้องโถงด้านหลังของที่ว่าการอำเภอ หม่าเฉียนเขวี้ยงถ้วยชาพร้อมใบหน้าที่มืดมน ราวกับว่าฝนกำลังจะตก

“ใต้เท้า!”

คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “ตระกูลหลิวให้คนมาถามว่าเรื่องไปถึงไหนแล้วขอรับ!”

หม่าเฉียนตะคอกอย่างเย็นชา “บอกตระกูลหลิวว่าช่วงนี้หยุดดำเนินการเรื่องนี้ไปก่อน หากพวกเขารอไม่ไหว ก็คืนเงินให้พวกเขาแล้วปล่อยให้พวกเขาจัดการเอง!”

...

เรือนจำของมณฑล!

หลิวโหย่วไฉพูดอย่างหยิ่งผยอง “เอ้อหู่ ซื่อไห่ หวังหยวนกำลังจะถูกจับและข้าจะออกไป ข้าจะได้รับสถานะกลับคืนสู่ตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าทั้งสองก็ส่งมอบทักษะการตกปลาลับของหวังหยวน และสามารถติดตามข้าได้ กินอิ่มสวมผ้าอบอุ่นอย่างสบาย!”

หวังซื่อไห่เหมือนกำลังดูคนไร้เดียงสา “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร เจ้าอยากให้ข้าทรยศพี่หยวนและติดตามเจ้า เจ้าไม่แม้แต่จะตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงา เจ้าไม่คู่ควร”

เอ้อหู่ไม่พูดอะไร เขาเอาแต่จ้องมองไปที่ประตูเรือนจำและคิดว่าจะเปิดมันได้อย่างไร

ตราบใดที่เปิดประตูเรือนจำได้ เขาจะลงมือให้หนัก และกำจัดหายนะนี้ให้พี่หยวน

ทันใดนั้น ผู้คุมก็เปิดประตู “หวังซื่อไห่ หวังโปลู พวกเจ้าออกไปได้แล้ว ชาวบ้านจากหมู่บ้านต้าหวังกำลังรอพวกเจ้าอยู่นอกที่ว่าการอำเภอ!”

ดวงตาของเอ้อหู่เป็นประกาย “พี่หยวนช่วยข้าเหรอ?”

หวังซื่อไห่พยักหน้า “ต้องใช่แน่นอน!”

“เป็นไปได้ยังไง?”

หลิวโหย่วไฉตกตะลึง “ท่านผู้คุม ไปถามให้หน่อยว่ามีข้อผิดพลาดหรือไม่ คนที่ควรปล่อยคือข้านี่นา ไม่ใช่พวกเขา!”

ผู้คุมเหลือบมองเขาแล้วเยาะเย้ย “มีคนขอให้ข้าส่งข้อความถึงเจ้าว่า ระวังปากของเจ้าให้ดี!”

ฟรึ่บ!

หลิวโหย่วไฉทรุดตัวลงกับพื้น

หวังซื่อไห่ข่มขู่ต่อหน้าผู้คุม “หลิวโหย่วไฉ พี่หยวนคือความหวังของหมู่บ้านต้าหวัง หากเขามีข้อบกพร่องใด ๆ แม้ว่าเจ้าจะกลายเป็นหัวหน้าหมู่บ้านอีกครั้ง พวกข้าก็จะเสี่ยงชีวิตเพื่อฆ่าเจ้า!”

“ถ้าเจ้าไม่ระวังปากดี ๆ ข้าจะทำให้ตระกูลหลิวของเจ้าไม่มีอนาคตอย่างแน่นอน!”

เอ้อหู่ขู่รุนแรงยิ่งขึ้น

“เจ้า พวกเจ้า!”

หลิวโหย่วไฉมองไปที่ผู้คุม “ท่านผู้คุม ท่านดูพวกเขาซิ พวกเขากล้าดียังไงมาข่มขู่ข้าในที่ว่าการอำเภอ!”

“เจ้าหุบปากเถอะ กล้าทำให้เด็ก ๆ ของหมู่บ้านต้าหวังขุ่นเคือง ยังมีชีวิตอยู่ก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว!”

ผู้คุมกลอกตาใส่เขา

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปที่ว่าการอำเภอ แต่ข่าวเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่ตลาดปลาก็ได้รับการรายงานกลับมาแล้ว!

เด็กน้อยในหมู่บ้านต้าหวังเก่งเกินไปแล้ว ชาวบ้านในหมู่บ้านต้าหวังที่ร้องเรียนแทบจะไม่ยอมออกมาข้างหน้า

ครั้งก่อนเอาชนะหัวหน้าหมู่บ้าน คราวนี้เขาเอาชนะองครักษ์ได้ ฝีมือของเขาไร้เทียมทาน

“...”

หลิวโหย่วไฉไม่ยอมที่จะนอนอยู่ในคุก

ในเวลาสั้น ๆ เพียงสิบวัน คนเสเพลคนนั้นทำอะไรลงไป มีคนมากมายยอมทำงานทุ่มสุดตัวให้เขา

เมื่อมองเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะออกไปเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน เขาก็ไม่สามารถเอาชนะคนเสเพลคนนั้นได้

...

“ไป ไปกินข้าวกันเถอะ!”

เมื่อเห็นพ่อค้าและชาวประมงเร่งรีบไปสู่อนาคต หวังหยวนก็โบกมือใหญ่ของเขาอย่างกระตือรือร้น

ต้าหู่ กัวฉาง และกัวเหลียงยังคงกังวลเล็กน้อย “ทำไมเจ้าไม่ไปที่ศาลล่ะ?”

พวกเขากลัวว่าชาวประมงและพ่อค้าจะท้อแท้กะทันหัน และไม่กล้าออกไปกลางทาง

ยิ่งกว่านั้น กลัวว่าเมื่อคนเหล่านี้ไปถึงที่ว่าการอำเภอ นายอำเภอจะไม่ยอมปล่อยเอ้อหู่และซื่อไห่

หวังหยวนเลิกคิ้ว “ไม่ต้องเป็นห่วง ผู้พิพากษาอยากชนะคดีนี้มากกว่าพวกเราเสียอีก!”

“...”

ทั้งสามคนสับสน ไม่เข้าใจว่าคดีนี้เกี่ยวอะไรกับผู้พิพากษา

หวังหยวนไม่ได้อธิบายเช่นกัน

การพูดคุยกับชาวบ้านเกี่ยวกับพลังการต่อสู้ของผู้พิพากษาในตอนนี้ เกรงว่าพวกเขาไม่เข้าใจอยู่ดี พวกเขาจำเป็นต้องขยายขอบเขตอันไกลโพ้นทีละขั้นตอน!

หาโรงเตี๊ยมและสั่งอาหารมาโต๊ะหนึ่ง ซึ่งทั้งสี่คนกินกันจนหมด

กัวเหลียงไปจวนหลี่ เพื่อบอกหลี่ซือหานให้พักผ่อนที่บ้านพ่อแม่ของเธอสักสองสามวัน

ส่วนกัวฉางไปที่ว่าการอำเภอเพื่อแจ้งกลุ่มขายปลาให้รอพวกเขาอยู่นอกเมือง!

หวังหยวนและต้าหู่รีบวิ่งออกไปนอกเมืองด้วยรถ

ที่ประตูเมือง คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันรอบ ๆ ป้ายประกาศหลายฉบับ และชี้ไปที่พวกเขา

มีประกาศติดไว้ที่ประตูเมือง เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์สำคัญในเมือง หวังหยวนก็เดินเข้าไปดูเช่นกัน

มีประกาศรางวัลสามใบติดไว้บนผนัง เป็นภาพชายสามคนด้วยใบหน้าที่ชั่วร้าย

อาชญากรเฮยซินหู่ เจ้าแห่งขุนเขาพยัคฆ์ดำ เขาปล้นธุรกิจหลายร้อยครั้ง ปล้นหมู่บ้านยี่สิบสามครั้ง แบกภาระถึงสิบสองชีวิต รับเงินรางวัลถึงหนึ่งพันตำลึงจากการจับกุมและสังหาร

อาชญากรฮวางปิ้งหู่ พยัคฆ์ดำลำดับสามสอง...รางวัลการจับกุมและสังหาร คือแปดร้อยตำลึง

อาชญากรเซี่ยซานหู่ เจ้าแห่งขุนเขาพยัคฆ์ดำลำดับสาม รางวัลการจับกุมและสังหาร คือห้าร้อยตำลึง

“เฮยซินหู่, ฮวางปิ้งหู่ แลพะเซี่ยซานหู่ ชื่อพวกนี้ช่างไม่มีระดับเสียจริง ๆ!”

หวังหยวนส่ายหัว

ขุนเขาพยัคฆ์ดำเป็นทางผ่านทางเดียวจากเมืองฝูไปยังเมืองจิ่วซาน โจรเหล่านี้ก็มีชื่อเสียงทั่วทั้งเมืองเช่นกัน

ที่ว่าการอำเภอล้อมและปราบปรามพวกเขาหลายครั้งแต่ทำอะไรพวกเขาไม่ได้เลย พวกเขาทั้งหมดเป็นโจรที่โหดเหี้ยม และสังหารคนโดยไม่กระพริบตา

...

“ท่านพ่อ เราปล่อยให้คนเสเพลคนนั้นได้รับแรงผลักดันอีกต่อไปไม่ได้แล้ว ตอนนี้ที่ว่าการอำเภอไม่สามารถจับความผิดของเขาได้ หนำซ้ำเขายังเขียนบทกวีและเรียงความได้ดีขนาดนั้น เขาจะโด่งดังไปทั่วโลกในไม่ช้า รีบแจ้งให้คนของเฮยหู่ซานรู้เรื่อง ในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่ เรารีบปล้นหมู่บ้านต้าหวังแล้วฆ่าเขา ไม่เช่นนั้นโลภมากลาภหาย!”

ที่จวนตระกูลหลิว หลิวเจี้ยนเย่มองไปที่พ่อด้วยสีหน้ากังวล เพื่อชักชวนเขา