บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 804

ขอทานตัวน้อยมีสีหน้าตื่นเต้น เขารีบกินลูกชิ้นเนื้อที่หวังหยวนมอบให้ตัวเองจนหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเลียน้ำแกงเนื้อที่เหลืออยู่บนนิ้ว

“เป็นยังไงบ้าง อร่อยใช่ไหมเล่า?” หวังหยวนถามด้วยรอยยิ้ม

“อร่อยขอรับ!”

ขอทานตัวน้อยปรบมือแล้วพูดอย่างตื่นเต้น “หากว่าเอาไปขายในตลาดจริง ๆ จะต้องมีคนจำนวนมากมาซื้อ้ป็นแน่!”

ขอทานตัวน้อยเปลี่ยนทัศนคติที่ดูถูกกิจการนี้ในเมื่อครู่นี้ ตอนนี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น และแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นท่าทางของตัวเองที่สร้างผลกำไรอย่างล้นเหลือ!

เขาค่อย ๆ คลุมลูกชิ้นเนื้อด้วยผ้านึ่งอย่างระมัดระวัง จากนั้นเดินตามหวังหยวนไปยังตลาดในเทศบาล

ทั้งสองเลือกสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน จากนั้นหาที่ว่างและเริ่มตั้งแผงขายของ

ขอทานตัวน้อยมักจะออกมาเดินที่ตลาดบ่อย ๆ และเขาก็คุ้นเคยกับการตะโกนอยู่แล้ว เขาเริ่มเลียนแบบพ่อค้าและคนหาบเร่ที่อยู่รอบ ๆ แล้วเริ่มขายลูกชิ้นพร้อมกับตะโกน

“เร่เข้ามา เร่เข้ามา ลูกชิ้นวัวที่เพิ่งทำสดใหม่ออกจากเตา ยังร้อน ๆ แถมยังอร่อยมาก!”

หลังจากตะโกนไปหลายครั้ง มีผู้คนมากมายเริ่มมารวมตัวกัน

ทุกคนต่างสับสนและไม่รู้ว่าขอทานตัวน้อยกำลังขายอะไร ดังนั้นพวกเขาจึงพร้อมใจกันมาดูว่ามีอะไรใหม่

“ขอทานตัวน้อย เจ้ากำลังขายสิ่งใดกัน ลูกชิ้นวัวคือของสิ่งใดกัน?”

ชายคนหนึ่งที่สวมชุดร่ำรวยเดินเข้ามาอย่างสงสัย และถามด้วยความประหลาดใจ

“เหอะ ๆ นี่คือลูกชิ้นที่ทำจากเนื้อวัวขอรับ ข้างในถูกห่อหุ้มไปด้วยน้ำแกงวัว เมื่อท่านกัดเข้าไปคำเดียว ไม่เพียงแต่เปี่ยมล้นไปด้วยความหอมหวานเท่านั้น แต่มีน้ำแกงแตกออกมาด้วย รสชาติเยี่ยมจริง ๆ!”

ขอทานตัวน้อยพูด และภายใต้คำแนะนำของหวังหยวน เขาก็หยิบขึ้นมาหนึ่งลูกอย่างไม่เสียดาย แล้วยื่นให้ชายหนุ่มที่สวมชุดร่ำรวย

ชายหนุ่มหยิบลูกชิ้นขึ้นมาดม จากนั้นกลิ่นหอมของเนื้อวัวกระทบใบหน้าของเขา

น้ำลายของเขาไหลออกมาทันที จากนั้นเขาก็กัดลงไปหนึ่งคำ สมกับที่ขอทานตัวน้อยพูดไว้ กลิ่นหอมกระจายเข้าเต็มปากเขาทันที!