บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 803

หญิงชรามองขอทานตัวน้อยด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว และตะโกนอย่างสั่นเทา “รีบเอาของไปคืนให้คนอื่นเร็วเข้า!”

ขอทานตัวน้อยอ้าปากค้างและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยื่นของให้หวังหยวนอย่างเชื่อฟัง

หญิงชราเดินไปหาหวังหยวนและขอโทษอย่างสุภาพ “ขอโทษนะ คุณชาย ท่านอย่าได้ตำหนิอายวี้ไปเลย เขาขโมยเงินก็เพราะเหตุสุดวิสัย...”

หวังหยวนรับของที่เป็นของตัวเองกลับคืนมา เขามองขอทานตัวน้อยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “เจ้าไม่มีเงิน เจ้าก็สามารถหาเงินได้ด้วยมือทั้งสองของเจ้าเอง เจ้าไม่รู้สึกละอายใจกับการที่ขโมยของหรือ?”

“เจ้าสามารถขโมยได้ชั่วขณะหนึ่ง แต่ไม่สามารถขโมยได้ตลอดชีวิต!”

ขอทานตัวน้อยไม่พูดจา แต่กลับหันหลังวิ่งเข้าไปในบ้าน

หญิงชรามองหวังหยวนด้วยท่าทางขอโทษแล้วพูดว่า “คุณชาย ข้าขอโทษจริง ๆ ท่านเชิญเข้ามาดื่มชาสักถ้วยเถอะ คนแก่อย่างข้าขอขมาท่านด้วย!”

เมื่อเห็นท่าทางที่สุภาพมากของหญิงชรา หวังหยวนก็ไม่ปฏิเสธและก้าวเข้าไป

แม้ว่าบ้านจะเล็กมาก แต่ก็เรียบร้อยมากเช่นกัน

มีโต๊ะ เก้าอี้ และเตียงที่เรียบง่าย ทั้งนี้ยังมีชายชราที่เป็นอัมพาตนอนอยู่บนเตียง เขามีสีหน้าซีดเซียว หน้าเหลืองผอมแห้ง มองแวบแรกก็รู้เลยว่าขาดสารอาหาร

ขอทานตัวน้อยกำลังถือชามที่ขอบแตก จากนั้นป้อนน้ำให้ชายชรา

“นี่คือ...”

หวังหยวนถามด้วยความประหลาดใจ

“สามีของข้าเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงมากว่าสิบปีแล้ว เขาขยับตัวไม่ได้เลย เมื่อไม่กี่ปีก่อนขาของข้าก็หักด้วย ไม่มีหนทางทำนา ทำได้แค่เอาแผ่นรองรองเท้าไปให้คนอื่นเพื่อหาเลี้ยงชีพเท่านั้น...”

“แต่ตาเฒ่ายังต้องเสียเงินเพื่อซื้อยากิน เงินที่ข้าหามาได้อย่างน้อยนิด ไม่มีทางที่จะรักษาต่อได้เลย ดังนั้นอายวี้เลยเกิดความคิดที่จะขโมยเงิน”

หญิงชราส่ายหัวไปมา ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง และดวงตาที่ขุ่นมัวของนางก็หลั่งน้ำตาออกมาสองข้าง

หวังหยวนทนไม่ได้เมื่อเห็นฉากนี้

เขาโบกมือให้ขอทานตัวน้อย เพื่อส่งสัญญานว่าให้เขามา

“เจ้าอยากสร้างรายได้อย่างซื่อสัตย์สุจริตด้วยลำแข็งของตัวเจ้าเองหรือไม่?”