บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 802

หวังหยวนยืนอยู่บนบอลลูนอย่างมีความสุขยิ่ง!

คงไม่มีใครคิดว่าตัวเขาจะสามารถหนีรอดออกมาได้กระมัง?

ในเวลานี้ แม้ว่าพวกเขาจะโกรธเมื่อพบว่าตัวเองหนีออกมาได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้!

เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกปลงอนิจจังบนใบหน้า พลางเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ที่งดงามบนท้องฟ้าด้วยความพึงพอใจมาก

ในขณะนี้ หวังหยวนกำลังควบคุมบอลลูน และเตรียมลอยไปทางหมู่บ้านต้าหวัง

คาดไม่ถึงว่าในขณะนี้ จู่ ๆ จะมีลมแรงพัดมาอย่างบ้าคลั่งจากระยะไกล!

หลังจากนั้น บอลลูนก็เบี่ยงไปทางทิศตะวันตกอย่างควบคุมไม่ได้ทันที!

หวังหยวนไม่สามารถยืนนิ่งได้ด้วยซ้ำ เขารีบคว้าที่จับของบอลลูนไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองตกลงไป

ทว่าทิศทางได้เบี่ยงไปอีกทางอย่างสิ้นเชิง ในขณะนี้ และไม่มีทางที่จะกลับไปได้อีก!

ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว บอลลูนก็ค่อย ๆ ร่อนลงบนภูเขาที่แห้งแล้งไกลโพ้น

หวังหยวนกระโดดลงจากบอลลูน และเดินตรงไปตามเส้นทางที่มีเมืองขนาดเล็กที่ตีนเขา

เขาออกมาครั้งนี้โดยไม่มีเงินติดตัวเลย

ทว่าการเดินทางนั่นจำเป็นต้องมีเงินติดตัวไว้ ทั้งตัวเขานอกจากปืนกระบอกนี้แล้ว ก็มีเพียงเสื้อผ้าบนตัวเขาเท่านั้นแล้วที่มีมูลค่าไม่กี่ตำลึง

ดังนั้นหวังหยวนจึงถอดเสื้อคลุมของเขาออก และไปที่โรงรับจำนำในเมือง โดยตั้งใจที่จะจำนำเสื้อผ้าของเขาเพื่อแลกกับเงินเพื่อใช้เป็นค่าใช้จ่ายในการเดินทาง

เถ้าแก่โรงรับจำนำดีใจมาก เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองตัดเย็บอย่างประณีต และทำจากวัสดุราคาแพง จากนั้นก็แลกเป็นเงินสองตำลึงให้ตัวเองทันที

ถึงแม้จะไม่มาก แต่ก็เพียงพอสำหรับที่จะใช้จ่ายในตอนนี้

หวังหยวนออกมาจากโรงรับจำนำ และกำลังจะซื้อม้าเพื่อออกเดินทาง

คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ ๆ ก็ถูกใครบางคนชนกระแทกอย่างแรง

เมื่อเขาหันกลับไปก็พบว่าคนที่ชนเขาเป็นขอทานตัวน้อยที่สวมชุดผ้าขี้ริ้ว ท่าทางเหมือนคนอายุประมาณสิบห้าหรือสิบหกปี