บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 810

หวังหยวนเพียงแค่ยิ้ม จากนั้นมองไปที่หลี่เหวินป๋อแล้วพูด

“อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องข้าเลย ท่านออกตัวพูดอย่างยึดหลักคุณธรรมเช่นนี้ เกรงว่าหากเรื่องไปถึงราชสำนักคงมีคนไม่น้อยที่อยากเข้าร่วมกับท่านหรอกกระมัง?”

หลังจากพูดแบบนี้ หลี่เหวินป๋อก็หัวเราะทันที

“ความตายไม่มีอะไรน่ากลัว ถือเป็นเกียรติที่ได้ตายเพื่อคนอย่างคุณชายหมิงถัน!”

“ยิ่งกว่านั้น คงจะไม่มีใครกล้าพูดเรื่องนี้ออกไปจริง ๆ!”

หวังหยวนก็วางใจลง ในเวลานี้ เขานึกถึงขอทานตัวน้อยแล้วพูดว่า

“ขอทานตัวน้อยคนนั้นเป็นคนมีชะตาชีวิตที่ยากลำบาก ข้าเห็นจิตใจบริสุทธิ์ของเขาจึงอยากจะช่วยเหลือ ท่านห้ามขัดขวางเส้นทางการทำกิจการของเขาเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นปู่ของเขายังคงรอกินยาอยู่”

หวังหยวนนึกถึงขอทานตัวน้อยแล้วพูดทันที

“เรื่องนี้ท่านวางใจได้เลย ข้าสั่งให้คนปล่อยตัวขอทานตัวน้อยแล้ว”

หลี่เหวินป๋อหัวเราะ และไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

ทั้งสองดื่มสุรากันจนถึงเวลารุ่งสาง

หลี่เหวินป๋อเลื่อมใสในความรู้และความสามารถอันล้นหลามของหวังหยวนมากยิ่งขึ้น!

ตอนนี้เขาจึงรู้ทันทีแล้ว ว่าเหตุใดอาจารย์วังไห่เทียนถึงชื่นชมหวังหยวนมากขนาดนี้!

แม้ว่าในตอนแรกเขาจะแปลกใจและสับสนเล็กน้อย แต่ด้วยความไว้ใจในตัวผู้อาวุโส เขายังคงเลือกที่จะเชื่อ

แค่มีความสงสัยอยู่ในใจเพียงเท่านั้น!

ท้ายที่สุดแล้วคนอย่างที่ท่านอาจารย์บอก มีน้อยมากในโลกนี้!

แต่วันนี้เมื่อเขาเห็นหวังหยวนเช่นนี้ เขาก็ตระหนักได้ว่ามีคนที่มีความสามารถเปี่ยมล้นเช่นนี้ในโลกนี้จริง ๆ!

“คุณชายหมิงถัน ข้าแจ้งให้ท่านอาจารย์ทราบแล้ว ท่านจะ...จากไปจากที่นี่โดยตรง หรือท่านจะอยู่ที่นี่เพื่อรอให้อาจารย์และคนอื่น ๆ มาถึงก่อนหรือ?”

เมื่อหลี่เหวินป๋อถาม หวังหยวนก็ยิ้มและพูดตรง ๆ “ข้าจะจากไปเอง ข้ามีมือมีเท้า เหตุใดต้องให้คนอื่นมารับข้าด้วย”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลี่เหวินป๋อไม่ได้พูดอะไรมาก เขาแค่ยิ้ม