บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 811

“พี่หยวน!”

“น้องหวัง!”

“ท่านพี่...”

เมื่อมองดูใบหน้าที่คุ้นเคย และท่าทางที่เป็นกังวลของพวกเขา หวังหยวนก็ยิ้ม

“ข้ากลับมาแล้ว ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง”

วังไห่เทียนรีบเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “น้องหวัง ข้าไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลยจริง ๆ ว่าเจ้าจะกลับมาได้ นี่มัน... นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไป!”

“พี่หยวน! กลับมาก็ดีแล้ว! กลับมาก็ดีแล้ว!”

ถังหม่างและคนอื่น ๆ ต่างตื่นเต้นมาก แม้แต่ต้าหู่และเอ้อหู่ ชายฉกาจทั้งสองคนต่างก็หลั่งน้ำตาออกมาเล็กน้อย

หวังหยวนมองไปที่หลี่ซื่อหาน ท่ามกลางฝูงชนแล้วยิ้มกว้างขึ้น

“น้องหญิง มานี่เร็ว”

หวังหยวนอ้าแขน และรู้สึกเป็นทุกข์มากเมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของหลี่ซื่อหาน

หลี่ซื่อหานรู้ว่ามีคนอยู่ที่นี่มากมาย แต่นางก็ไม่สนใจพวกเขาในขณะนี้ จากนั้นรีบโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของหวังหยวนทันที!

สตรีต่างมีด้านที่เปราะบาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าหวังหยวนยังถูกคุมขังอยู่ในวังลึก เป็นตายอย่างไรไม่อาจรู้ได้อย่างแน่ชัด!

อย่ามองว่านางสงบสติอารมณ์ต่อหน้าคนอื่น และคอยปลอบคนอื่นอยู่เสมอ ทว่าความกดดันในใจของนางยิ่งใหญ่กว่าใคร ๆ!

ตอนนี้เมื่อเห็นหวังหยวนกลับมาแล้ว ความกังวลในใจก็หายเป็นปลิดทิ้ง แน่นอนว่านางย่อมอยากจะระบายอารมณ์เป็นธรรมดา!

นางกอดหวังหยวนไว้พร้อมน้ำตาไม่สามารถควบคุมให้หยุดไหลลงมาได้

“ท่านพี่... ข้า... ข้าคิดว่าท่าน... คิดว่าท่าน...”

“ฮือ ฮือ ฮือ...ท่านกลับมาได้...เป็นเรื่องที่วิเศษยิ่งนัก”

หลี่ซื่อหานกอดหวังหยวนไว้แน่น และอยากจะพาตัวเองเข้าไปในร่างของหวังหยวน

นางกลัวเกินไป กลัวว่าหวังหยวนจะทิ้งนางไปอีกครั้ง!

หวังหยวนมองดูหลี่ซื่อหานด้วยสีหน้าเจ็บช้ำ!