บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 812

พวกเขาทุกคนต่างรู้ดีว่าหวังหยวนถูกขังอยู่ในเมืองซ่างจิง แต่บัดนี้กลับมาแล้ว เป็นไปได้ไหมว่าฝ่าบาทจะไม่ทรงตรัสอะไรอีก?

หลังจากที่หวังหยวนอธิบายให้พวกเขาฟัง พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“หากเป็นเช่นนั้น ฝ่าบาทจะไม่จับกุมตัวท่านกลับไปอีกแล้ว”

“ถูกต้อง ในเมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้ เราทุกคนต่างก็รู้สึกวางใจแล้ว”

ทุกคนรู้สึกโล่งใจและกลับบ้านของตัวเอง

แม้ว่าจะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะพูด แต่หวังหยวนเพิ่งกลับมาในวันนี้ ดังนั้นจึงต้องปล่อยให้หวังหยวนได้อยู่กับสตรีที่รักทั้งสามของเขาถึงจะถูก!

“ท่านพี่ ท่านหิวแล้วหรือยัง? ข้าจะไปทำอาหารให้ท่านเดี๋ยวนี้”

“คุณชายหวัง ข้า...ข้าจะไปช่วยพี่ซื่อหาน”

“ข้าก็เหมือนกัน...”

หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดจากไปแล้ว สตรีทั้งสามก็เริ่มกังวล

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าไม่ได้กินหม้อไฟมานานแล้ว เรามากินหม้อไฟด้วยกันเถอะ ไม่ต้องไปเปลืองแรงทำ”

หม้อไฟเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุด เพียงแค่ล้างวัตถุดิบแล้วขึ้นเสิร์ฟทันที

สตรีทั้งสามคนใช้เวลาไม่นานในการเตรียมโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร เมื่อเห็นหวังหยวนกินอาหารอย่างมูมมาม สตรีทั้งสามก็หัวเราะ

ในขณะนี้ พวกนางรู้สึกสงบใจอย่างยิ่ง

“พวกเจ้ามองข้าทำไม พวกเจ้าไม่กินด้วยกันเล่า?”

หวังหยวนยิ้ม ทว่าดวงตาของหลี่ซื่อหานกลับกลายเป็นสีแดงอีกครั้ง และนางก็อดไม่ได้ที่จะกระซิบว่า

“ท่านพี่อยู่ข้างนอกต้องไม่ได้กินดีเป็นแน่ ซ้ำยังไม่ได้นอนหลับดี ๆ...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวังหยวนก็ส่ายหัว

“เจ้าพูดผิดแล้ว! แม้ว่าข้าจะอยู่ในวังลึก และถูกจำกัดอาณาเขต แต่นับว่าฮ่องเต้ก็ยังเมตตากับข้า ข้าได้กินอาหารรสเลิศจากภูเขาและทะเลมากมาย เพียงแต่น่าเสียดายที่อาหารในวังไม่ถูกปากข้า ข้ายังชอบกินหม้อไฟอยู่ดี”