บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 813

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลี่ซื่อหานก็มีความสุขมาก

“ท่านพี่ปฏิบัติต่อข้าอย่างดีมาโดยตลอด ข้าไม่เคยรู้สึกว่าท่านพี่ปฏิบัติต่อข้าอย่างไม่ยุติธรรมเลย” หลี่ซื่อหานยิ้ม

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ในไม่ช้าพระอาทิตย์ก็ตก

หูเมิ่งอิ๋งและหวงเจียวเจียวต่างก็มีไหวพริบดีมาก และกลับไปที่ห้องของตัวเอง

แม้ว่าพวกนางจะคิดถึงหวังหยวนอย่างมาก แต่คืนนี้พวกนางจะไม่แย่งชิงกับหลี่ซื่อหานอย่างแน่นอน!

ยิ่งไปกว่านั้น พวกนางยังไม่ได้แต่งงานเข้าบ้าน แล้วจะไปกล้าขอให้หวังหยวนนอนห้องเดียวกับพวกนางได้อย่างไร?

ในตอนกลางคืน หลี่ซื่อหานนอนอยู่บนเตียงพร้อมใบหน้าสวยที่แดงก่ำ หวังหยวนมองไปยังภรรยาที่ทั้งงดงามและน่าอร่อย เขารู้สึกโหยหานางอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“ท่านพี่...ข้าสบายดีแล้ว...ท่าน...หากว่าท่านต้องการล่ะก็...ข้าไหว...”

เสียงของหลี่ซื่อหานแผ่วเบาราวกับยุง!

หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึก เขาอยากจะทำมันจริง ๆ แต่กลับเอ่ยพูดว่า “น้องหญิง ข้าคิดว่าเรารอจนกว่าจะถึงคืนโล้สำเภากันดีกว่า!”

“ในเมื่อข้าต้องการจัดงานแต่งงานใหม่ให้กับเจ้า ข้าไม่สนใจว่าจะต้องรออีกหลายวัน!”

หลังจากที่หวังหยวนพูดจบแล้ว หลี่ซื่อหานก็รู้สึกซาบซึ้งใจมากยิ่งขึ้น!

ทว่าจู่ ๆ นางก็หัวเราะขึ้นมา “แต่ท่านแต่งงานกับคนสามคนพร้อมกันเลยนะ เช่นนั้น...โล้สำเภาในคืนนั้น...จะทำอย่างไรหรือเจ้าคะ?”

“ท่านคงไม่สามารถละเลยน้องสาวอีกสองคนได้ใช่หรือไม่?”

เมื่อหลี่ซื่อหานพูดคำเหล่านี้ หวังหยวนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง!

นี่ก็เป็นปัญหาเช่นกัน...

ในคืนโล้สำเภา เขาก็ไม่สามารถทำอย่างนั้นกับสตรีทั้งสามคนพร้อมกันได้...

เมื่อคิดเช่นนี้ หวังหยวนก็รู้สึกปวดหัวเป็นครั้งแรก!

อย่างไรก็ตาม หลี่ซื่อหานยังคงกอดหวังหยวนและพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านพี่ ไม่ว่าท่านต้องการข้าเมื่อใด...ข้าล้วนอยู่ตรงนี้เสมอ ข้าเป็นภรรยาของท่านมานานแล้ว ชั่วชีวิตนี้อยู่ด้วยกันตลอดไป ข้าจะไม่มีวันพรากจากหรือทอดทิ้งท่านไปไหน! เป็นตายไปด้วยกัน!”