บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 820

วันรุ่งขึ้น เมื่อหวังหยวนตื่นขึ้นมา ผู้หญิงทั้งสามคนก็เตรียมอาหารไว้แล้ว

หวังหยวนมาที่โต๊ะอาหารโดยตรงแล้วนั่งลง หลี่ซื่อหานและหูเมิ่งอิ๋งยกอาหารมา และหวงเจียวเจียวตักข้าวให้หวังหยวนกิน

หลังจากรับประทานอาหารแล้ว หลี่ซือหานก็หยิบสมุดบัญชีออกมาวางลงบนโต๊ะ และเริ่มแนะนำรายได้แต่ละอย่าง

“ท่านพี่ กำไรจากน้ำตาลคริสตัลและผลิตภัณฑ์อื่น ๆ ที่เราขายในหลิงโจวนั้นดีมาก เราทำเงินได้มากมายทีเดียว”

หวังหยวนพยักหน้า แม้ว่ายอดขายน้ำตาลคริสตัลจะไม่ดีนัก แต่เขาก็ยังต้องคิดหาวิธีอื่นให้เร็วที่สุดเพื่อทำเงินได้มากขึ้น

“หากเราต้องการขยายธุรกิจของเราในอนาคต เราต้องหากำลังพลทหาร และสำรองทองคำและหาเงินให้มากขึ้น”

“ไม่อย่างนั้น จากสถานการณ์รายได้ของเราในปัจจุบัน เกรงว่ามันจะไม่เพียงพอ”

“คุณชายหวัง ตอนนี้เราทำอะไรได้อีกบ้าง? วิเคราะห์ศึกษาช่องทางขายอื่น ๆ ได้หรือไม่?”

หวงเจียวเจียวถามอย่างสงสัย

“เอ่อ ข้ายังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย”

หวังหยวนส่ายหน้า ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ และรีบถามทันที "ใช่แล้ว ได้เอาถังใส่น้ำที่มีกลิ่นฉุนนั้นกลับมาไหม?"

ในนั้นมีทองซ่อนอยู่มากมาย ถ้าเขาเอามันกลับมาไม่ได้ ต้องเสียหายครั้งใหญ่เป็นแน่

“เอากลับมาแล้วเจ้าค่ะ วางไว้ที่สวนหลังบ้าน!”

หลี่ซื่อหานชี้ไปที่ประตูหลังบ้าน เห็นถังเก็บน้ำหลายใบวางเรียงกันอยู่ตรงนั้น

หวังหยวนลุกขึ้นยืนทันที และพูดด้วยรอยยิ้ม “ดี ไปดูกันเถอะ!”

หลี่ซื่อหานรีบก้าวนำทางไป ตามมาด้วยหวังหยวน หูเมิ่งอิ๋ง และหวงเจียวเจียวที่ตามหลังหวังหยวนมาติด ๆ

เมื่อเห็นถังเก็บน้ำที่อยู่ไกล ๆ หวังหยวนก็รีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไป

หลังจากตรวจสอบถังเก็บน้ำแล้ว พบว่าไม่มีปัญหา จึงพูดกับหลี่ซื่อหานทันทีว่า “ไปเรียกเอ้อหู่มาที”