บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 86

“ขนสัตว์มาแล้ว!”

เซี่ยซานหู่โกนเคราออก และกลายเป็นชายหนุ่มหน้ากลม ไม่เพียงแต่จะสูญเสียรูปลักษณ์ที่ดุร้ายก่อนหน้านี้ไปเท่านั้น แต่ยังดูน่าขันอีกด้วย

ในขณะนี้ เขาปลอมตัวเป็นพ่อค้าหาบเร่ ตะโกนเร่ขายของ พลางสอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆ

ชายหนุ่มสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา กำลังแบกสัมภาระที่ปกคลุมไปด้วยขนสัตว์ และมีขวานและมีดยาวซ่อนอยู่ข้างใต้

แม้ว่าเขาจะดูอุกอาจ แต่หากตัดสินใจทำแล้ว เขาก็ต้องทำมันให้ดี

ครั้งนี้เขามาตรวจดูที่เกิดเหตุ เขาจึงเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ และแสร้งปลอมตัวเป็นพ่อค้า

ซึ่งไม่เพียงแต่จะหลบเลี่ยงหูตาของผู้คนได้เท่านั้น แต่ยังช่วยให้พูดคุยกับชาวบ้านได้ง่ายขึ้นอีกด้วย

หากรู้ว่าเป้าหมายอยู่บ้าน ก็สามารถพาคนมาลอบสังหารเขาในตอนกลางคืนได้

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น “นายท่านสาม เป็นท่านจริง ๆ ด้วย เหตุใดท่านถึงโกนหนวดเคราออก ทำให้พวกเราแทบจะจำท่านไม่ได้เลยขอรับ”

“เฮยลวี๋, โซ่วโหว, ล่าลี่โถว, ซานเจี่ยวเหยี่ยน, เกาเหลียง…”

เมื่อเห็นผู้ใต้บัญชาทั้งแปดของคนที่แต่งกายดี และดูร่าเริงแจ่มใสยืนอยู่ที่ทางแยก เซี่ยซานหู่ก็โกรธมาก เขากัดฟันพูดว่า “เจ้าพวกสารเลวทั้งแปด ยังจำได้หรือไม่ว่าต้องทำงาน ไปเที่ยวซ่องมาหลายวัน เหตุใดไม่ตายคาอกผู้หญิงไปเลยล่ะ!”

หากที่นี่ไม่ใช่หมู่บ้านต้าหวัง เขาคงกระโจนเข้าไปฆ่าเจ้าสารเลวแปดคนนี้ไปแล้ว

“ซ่องหรือ?”

เฮยลวี๋เข้าใจทันทีที่ได้ยินดังนั้น จึงพูดด้วยรอยยิ้ม “นายท่านสาม ท่านกำลังคิดอะไรอยู่ขอรับ เรายังไม่เคยไปซ่องเลยด้วยซ้ำ ทุกวันนี้เราทุกคนอยู่แต่ในหมู่บ้านต้าหวัง”

“อะไรนะ ช่วงนี้พวกเจ้าอยู่แต่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเจ้าถูกพวกเขาจับตัวไว้หรือ!”

เมื่อมองท่าทางของคนทั้งแปด เซี่ยซานหู่ก็ส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่ใช่ พวกเจ้าดูไม่เหมือนคนถูกจับตัว อย่ามาโกหกข้า พวกสารเลวทั้งแปดอย่างพวกเจ้ามีแผนการอะไรอยู่ ไม่เช่นนั้นข้าจะสับพวกเจ้าด้วยขวาน”

เมื่อมองชายทั้งแปดคนนี้ เซี่ยซานหู่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ชายทั้งแปดคนดูเหมือนจะไม่เกรงกลัวเขาอีกต่อไปแล้ว

“นายท่านสาม หากท่านใช้ขวานสับพวกข้า แม้ว่าท่านจะฆ่าพวกข้าได้ แต่ท่านจะไม่อาจหลบหนีได้!”

เฮยลวี๋พูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “มีคนในหมู่บ้านต้าหวังที่มีวรยุทธ์ล้ำเลิศพอ ๆ กับท่าน หากท่านกล้าโจมตีข้า เข้าจะเรียกพวกเขามาทันที ท่านพาพี่น้องมาแค่สองคน ย่อมไม่คณามือพวกเขาอยู่แล้ว ต่อให้จะวิ่งหนีก็อาจไม่สามารถหนีรอดได้”

เขาเคยกลัวนายท่านสาม แต่ตอนนี้เขาไม่กลัวแล้ว จากนี้ไปเขาจะเป็นชาวเมือง