บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 87

ชายที่เป็นขี้กลาก มีผ้าสาลูสีขาวเปื้อนยาบนศีรษะรีบพูดขึ้น “นายน้อยหวังได้บอกสูตรลับลูกชิ้นปลาให้เราจริง ๆ และช่วยเราเปิดร้านด้วย เปิดมาสามวันแล้ว ธุรกิจเริ่มดีขึ้นทุกวันขอรับ”

“วันนี้เราขายไปสิบก้วน หลังจากหักต้นทุนแล้ว เราก็ได้กำไรสี่ก้วน พวกเราทั้งแปดคนจะแบ่งเท่า ๆ กัน เราแต่ละคนสามารถหาเงินได้วันละห้าร้อยอีแปะต่อวัน!”

“และนายน้อยหวังให้เงินข้า บอกให้ข้าไปหาหมอที่บอกว่าสามารถรักษาขี้กลากบนหัวของข้าได้”

คนอื่น ๆ ก็เงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

ในตอนแรกพวกเขาคิดว่า หวังหยวนกำลังหลอกใช้พวกเขาเพื่อชะลอเวลา

แต่ไม่นานหวังหยวนก็สอนวิธีทำลูกชิ้นปลาให้พวกเขา และช่วยพวกเขาเปิดร้านดี ๆ ในเทศบาล

นอกจากนี้เขายังช่วยคนแปดคนให้ได้ทำสัญญา และให้ทุกคนทำงานเป็นทั้งเจ้าของร้าน และพนักงานด้วยกัน และเงินทั้งหมดที่พวกเขาหามาได้ก็แบ่งเท่า ๆ กัน

ร้านลูกชิ้นปลาเปิดมาสามวันแล้ว และได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงทำเงินได้มากขึ้นเรื่อย ๆ

พวกเขาเข้าใกล้การเป็นคนเมืองมากขึ้นเรื่อย ๆ จะได้แต่งงานกับภรรยา มีลูกและฝันอยากจะรวย

ใครก็ตามที่ทำร้ายนายน้อยหวัง ในตอนนี้พวกเขาจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด แม้ว่าจะต้องมีปัญหากับคนผู้นั้นก็ตาม!

โอ้โห!

พวกอันธพาลทั้งสองที่อยู่ด้านหลังเซี่ยซานหู่ ก็อ้าปากค้างและรู้สึกอิจฉา

หากหาเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน เหตุใดถึงอยากจะปล้นอีก พวกเขาทุกคนก็อยากทำบ้าง

“เหตุใดพวกเจ้าถึงมาบอกข้าเช่นนี้ล่ะ อยากให้ข้าไปขายลูกชิ้นปลากับพวกเจ้าหรือ!”

เมื่อเห็นสีหน้าของคนทั้งแปด เขาก็รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง เซี่ยซานหู่ที่เหมือนถูกตบหน้าโกรธจัดราวกับพายุคลั่ง

“นายท่านสามมีวรยุทธ์ล้ำเลิศ การมาขายลูกชิ้นปลากับเรานั้นคงจะอัปยศอดสู!”

เฮยลวี๋ยิ้มและพูดว่า “นายท่านหวังต้องการคุยกับท่าน เขากำลังรอท่านอยู่ในป่าด้านหลังหมู่บ้านขอรับ”

“คุยกับข้า!”

เซี่ยซานหู่ยิ้มเยาะ แล้วถือขวานในมือข้างหนึ่ง “ข้าเกรงว่าชายสกุลหวังจะซุ่มโจมตีอยู่ในป่า เพื่อที่จะได้รอจับตัวข้าน่ะสิ!”

เมื่อเฮยลวี๋ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “นายท่านสาม ข้าไม่พอใจหากท่านพูดเช่นนั้น นายน้อยหวังไม่ใช่คนเช่นนั้น หากเขาต้องการจับตัวท่านจริง ๆ เขาจะไม่ปล่อยพวกเราไปเช่นนี้”