บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 88

แม้ว่าเซี่ยซานหู่จะรีบเร่งไปข้างหน้าอย่างดุร้าย แต่ความจริงแล้วเขาระมัดระวังตัวมาก

ทันทีที่เข้าไปในป่าก็หักกิ่งไม้มาเขี่ยดิน แล้วค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า เหมือนคนตาบอดที่กำลังสำรวจเส้นทาง

เพราะกลัวว่าจะมีกับดักหมี หรือกับดักหลุมลึกฝังอยู่ใต้ดิน ซึ่งเป็นกลอุบายทั่วไปที่ใช้ในภูเขา

ในเวลาเดียวกัน เขามองไปทางซ้ายและขวา มองหาคนที่อาจซ่อนตัวอยู่ในสุมทุมพุ่มไม้

ด้วยความระมัดระวัง ระยะทางเพียงร้อยเมตรเท่านั้น เซี่ยซานหู่เดินไปประมาณหนึ่งในสี่ชั่วยาม ก็มาถึงอีกอีกฟากหนึ่งของป่า และเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง

ชายหนุ่มมีรูปร่างสูงโปร่ง แต่งกายด้วยชุดผ้าแพรสีขาว มัดผมด้วยเชือกป่าน ไม่มีเครื่องประดับราคาแพงบนร่างกาย เช่นเดียวกับชายยากจนในชนบททั่วไป

แต่ชายหนุ่มมีรูปลักษณ์หล่อเหลา คิ้วที่เฉียบคม และดวงตาเป็นประกายราวเต็มไปด้วยดวงดาว ดูต่างจากคนชนบททั่วไป

ในเวลานี้ พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าไปทางทิศตะวันตก แสงยามอัสดงสาดส่องลงบนใบหน้าของชายหนุ่ม ราวกับว่าถูกเคลือบด้วยแสงสีทอง

เมื่อมองโจรที่กำลังระแวดระวัง หวังหยวนก็พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เจ้าระวังตัวมากกว่าที่ข้าคิด!”

“คนที่ท่องไปในภูเขาคงจะตายไปนานแล้ว หากไม่ระวังตัว ไม่เช่นนั้นจะเป็นเจ้าแห่งขุนเขาได้อย่างไร!”

เซี่ยซานหู่มีสีหน้าเยาะเย้ย เขามองไปรอบ ๆ พร้อมกับขวานในมือ แล้วเดินไปหาหวังหยวนด้วยสีหน้าดุร้าย “ส่วนเจ้าอ่านหนังสือจนสติไม่ดีแล้วสินะ กล้ามาหาข้าคนเดียว โดยไม่กลัวว่าข้าจะสับหัวเจ้าด้วยขวาน!”

หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “เหตุใดเจ้าไม่เข้ามาสับข้าเลยล่ะ จะได้เห็นว่าข้าหรือเจ้าที่จะต้องตายก่อน”

“เจ้ากำลังเอาคนมาซุ่มโจมตีอยู่รอบ ๆ สินะ พวกเขาอยู่ที่ไหน รีบบอกให้พวกเขาออกมาเร็ว เจ้าเป็นบัณฑิต เจ้าจะพูดอย่างบริสุทธิ์ใจได้อย่างไร เจ้าบอกว่าอยากพบข้า แต่กลับสั่งให้คนมาซุ่มโจมตีจริงๆ!”

สีหน้าของเซี่ยซานหู่เปลี่ยนไปมาก เขาถือขวานสองเล่มเดินเป็นวงกลมด้วย ขณะมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง เกรงว่าจะมีใครบางคนรีบวิ่งออกมาจากข้างหลังเขา

หวังหยวนกางแขนออก “ข้าบอกว่าข้าจะเจอเจ้าคนเดียว ข้าก็เลยมาพบเจ้าคนเดียว ไม่ได้ให้ใครมาซุ่มโจมตี! แต่ข้าคิดว่าคนที่ห่วงใยข้า จะต้องไม่ไว้ใจให้ข้ามาพบโจรที่ฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตาคนเดียวหรอก อาจจะซุ่มโจมตีอยู่ใกล้ ๆ ก็ได้ แต่ข้าไม่แน่ใจจริง ๆ!”