บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 89

เซี่ยซานหู่มีสีหน้างุนงง

หากโจรต้องการทำเงินเป็นจำนวนมาก ก็จะต้องปล้นคนจำนวนมาก และแสดงความโหดเหี้ยมที่แท้จริง

ความทุกข์ยากลำบากมีมากมาย ไม่มีใครเป็นอมตะ หากมีคนตาย ราชสำนักจะส่งกองกำลังมาล้อมปราบพวกเขาแน่นอน

ส่วนเรื่องคนรอบข้าง หากไม่ส่งไส้ศึกไป จะแจ้งให้ทราบล่วงหน้าได้อย่างไร

สำหรับพ่อค้าที่ไม่หลีกเลี่ยงพวกโจร หากไม่ริเริ่มจ่ายเงินให้พวกเขา พวกเขาจะแจ้งให้ทราบเองได้อย่างไร?

การกลับคืนสู่เทศบาลได้โดยไม่ถูกล้อมปราบ เป็นเพียงความปรารถนา หากไม่ปราบโจร เจ้าหน้าที่ก็จะไม่มีความสำเร็จทางการเมือง

เด็กคนนี้คงอ่านหนังสือเยอะจนเสียสติ ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่อาจพูดเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้

หวังหยวนพ่นลมหายใจ “ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปได้ สิ่งที่เจ้าคิดว่าเป็นไปไม่ได้ เพียงเพราะวิสัยทัศน์ของเจ้าแคบเกินไป และเจ้ายังไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านั้น!”

เซี่ยซานหู่ขมวดคิ้ว “เจ้าต้องการจะบอกอะไรกันแน่?”

หวังหยวนพูดอย่างจริงจัง “ข้าถามเจ้าหน่อย ว่าเหตุใดราชสำนักถึงต้องการล้อมจับพวกเจ้า!”

เซี่ยซานหู่กลอกตา “นี่ไม่ใช่คำถามไร้สาระหรือ? เพราะพวกเราปล้นคนและฆ่าคน!”

หวังหยวนถามอีกครั้ง “แล้วเหตุใดพ่อค้าถึงซ่อนตัวจากพวกเจ้า และไม่กล้าค้าขายกับพวกเจ้า?”

เซี่ยซานหู่ขมวดคิ้วตอบว่า “นี่เป็นคำถามไร้สาระอีกคำถามหนึ่ง เพราะข้าปล้นพ่อค้า!”

“แล้วเหตุใดคนถึงเกลียดชังพวกเจ้า!”

“เจ้าช่วยหยุดถามคำถามที่แม้แต่เด็กสามขวบก็รู้หน่อยได้หรือไม่!”