บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 869

ช่วงนี้ง่วงมากจนทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้หวังหยวนใกล้จะถึงซูโจวกำลังจะเข้าแคว้นหมานแล้ว แม้ว่าหวังหยวนจะไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นทูต แต่ก็สายเกินไปแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้น จักรพรรดิซิงหลงไม่อาจยกเลิกพระราชเสาวนีย์ฮองเฮาได้โดยง่าย

ในตอนนี้จักรพรรดิซิงหลงทรงฟื้นมาได้ครึ่งวันแล้ว เขานั่งพิงหัวเตียงในพระราชตำหนักคุนหนิง หลังจากดื่มน้ำแกงโสมแล้ว เขาก็มองฮองเฮาและถามตามตรงว่า

“ฮองเฮา ช่วงนี้มีอะไรเกิดขึ้นที่ราชสำนักหรือไม่?”

จักรพรรดิซิงหลงยังคงกังวล อย่างไรก็ตาม แคว้นหมานกำลังจะโจมตีต้าเย่ และเขายังรู้สึกไม่สบายใจ

ฮองเฮาไป๋เหยียนเฟยที่ได้ยินดังนั้น นางก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที

“ฝ่าบาท พระองค์ทรงมีอาการง่วงนอนมาหลายวันแล้ว หม่อมฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าไปแทรกแซงกิจการของราชสำนัก ฝ่าบาทโปรดพระราชทานอภัยโทษให้หม่อมฉันด้วย”

ไป๋เหยียนเฟยรียขออภัยโทษทันที ทำให้จักรพรรดิซิงหลงยิ้มออกมา

“เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความหรอก เจ้าทำเพื่อข้า ข้าไม่ตำหนิเจ้าหรอก เจ้าบอกข้าหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้”

ไป๋เหยียนเฟยเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

อย่างไรก็ตาม มีหลายสิ่งที่ทำตามกฎระเบียบข้อบังคับ และไม่ใช่ปัญหาใหญ่

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ จักรพรรดิซิงหลงก็พยักหน้าไม่ใส่ใจ

“ทางแคว้นหมานเกิดอะไรขึ้นบ้าง?”

เรื่องนี้คือสิ่งที่เขากังวลมากที่สุด

“แคว้นหมาน... เป็นเพียงกองกำลังชายแดนที่กำลังกดดันชายแดน และไม่มีการเคลื่อนไหว หม่อมฉันตัดสินใจโดยไม่ได้รับอนุญาต ให้หวังหยวนไปเป็นทูต หม่อมฉันหวังว่าจะได้รับผลที่ดี”

หลังจากที่ไป๋เหยียนเฟยกล่าวเช่นนี้ จักรพรรดิซิงหลงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง!

“ใครนะ? หวังหยวน?”

จักรพรรดิซิงหลงคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะส่งหวังหยวนไป!

“ขอประทานอภัยด้วยเพคะฝ่าบาท เรื่องนี้เราทำอะไรไม่ได้จริง ๆ เพราะเหตุนี้หม่อมฉันจึงได้เชิญเจ้ากรมทั้งหกคน รวมทั้งเสนาบดีฝ่ายซ้ายและเสนาบดีฝ่ายขวา ต่างก็โต้เถียงกันไม่รู้จบ และสุดท้ายมีเพียงสองคนเท่านั้น ได้รับเลือกเป็นทูต”

“หม่อมฉันที่ไม่มีทางเลือก ไม่กล้าตัดสินใจเอง นอกจากนี้ฝ่าบาทยัง... ยังทรงประชวรอยู่อีก หม่อมฉันกังวลว่าแคว้นหมานจะฉวยโอกาสก่อความวุ่นวายหลังจากที่ได้รู้เรื่องนี้ ดังนั้น...”